~PROLOGUE
Torpe ka ba? Yung tipong hiyang-hiya tuwing makikita ang ultimate crush niya? Yung halos lamunin ka na ng lupa dahil hindi ka makagalaw sa kinatatayuan mo tuwing mapapadaan siya?
Magpapadaig ka ba sa mga umaaligid sa kaniyang super hottie popular guys? What if magpatulong ka na sa ibang tao, tingin mo uubra na?
Wala namang imposible, diba?
- - - Updated - - -
~PROLOGUE
Torpe ka ba? Yung tipong hiyang-hiya tuwing makikita ang ultimate crush niya? Yung halos lamunin ka na ng lupa dahil hindi ka makagalaw sa kinatatayuan mo tuwing mapapadaan siya?
Magpapadaig ka ba sa mga umaaligid sa kaniyang super hottie popular guys? What if magpatulong ka na sa ibang tao, tingin mo uubra na?
Wala namang imposible, diba?
- - - Updated - - -
CHAPTER 1: MY REVEALED SECRET
"Anak.. eto lunchbox mo.. ako nagprepare niyan."
"Mom, hindi na ako bata. Sa school na ko bibili ng food ko."
"What? Mas better and mas healthy tong pinrepare ko kesa don na hindi mo alam kung anong pinaglalagay nila. Anak.. intindihin mo na si mama mo, ngayon na nga lang kita pinaghanda ng food mo eh.."
"Pero Mom, nakakahiya.. kalalaki kong tao tapos nagbabaon pa sa school? Lalo lang nila ako aasarin eh."
Hindi ko rin masisi ang magulang na nag-eeffort para sa kanilang anak. Ngayon lang kasi nakakapagstay ng bahay si mommy dahil sa business na pinapatakbo nila ni dad. Mostly lagi silang out of town or out the country para dito at kung minsan halos 2 to 3 times a month ko lang sila makita dito sa bahay.
Lumaki rin ako na puro maids at driver ang nag-aalaga at nag-aasikaso, halos sila na nga ang tinuring kong parents sa bahay at school. Wala eh, ganon na talaga, nakasanayan ko na rin.
Ipinasok ko sa backpack ang lunchbox na pinrepare ni mommy. Pumunta akong garahe at doon pinaandar ang aking kotse.
"Bye anak! Ingat ha! Uwi ka ng maaga si mommy ang magluluto ng dinner!" Paalam ni mommy habang papalabas ako ng gate.
30mins ang byahe at bago ako pumasok ng school ay nagstop ako sa parking ng malapit na ospital. Dito ko pinapark ang aking kotse dahil ayokong maging agaw-pansin ang ford mustang ko. Iniiwasan ko lang talaga ang atensyon ng mga co-students ko. Pagbaba ko ng kotse ay sinuot ko ang aking backpack at inayos ang aking glasses at naka-pomadang buhok sa salamin. Pogi na kaya ako para mapansin ni Jennah?
Sa lahat ng estudyanteng pumapasok sa school na ito... si Jennah lang ang gusto kong pumansin sakin. Wala na akong pakielam sa iba, basta si Jennah lang.
Habang naglalakad papasok ng gate ay nakita ko ang dumaan na van nila Jennah. Lagi siyang hinahatid ng kanilang driver. Tuwing bababa siya ng sasakyan ay tila nagsslow mo ang aking paligid.. este ang paligid naming lahat. Paano ba naman kasi, super popular ni Jennah. Halos lahat nagkakandarapa sa kaniya.
Just like me.
Kaso, sino ba naman ako? Isang weirdong nerdy boy na walang alam kundi tumutok lang sa mga books.
"Oh my g! Sissy! Is this the limited edition ng hermes??" Bati ng isa niyang kaibigan habang pinagmamasdan ang bagong bag ni Jennah.
"Uhm.. Yup sissy! I bought it on Paris.."
"It looks amazing! Bagay na bagay sayo sis! But uh-oh, wala ka rin bang napapansin sakin?" sabi naman ng isang kaibigan niya habang pinagmamalaki ang kaniyang mataas na sapatos.
"OMG! Prada suede pumps?!! Where did you-? Nakakainis ka naman sis eh! Why you didn't tell me na you will bought that? Nagpasabay na rin sana ako."
Yup. That's her. She's very glamorous and classy. Factor na rin sa pagiging mahiyain ko sa kaniya ay yung mga friends niyang sosyal. Asa pa bang pansinin nila ako?
3-1. Pumasok ako sa aming classroom at as usual katahimikan ang sasalubong sayo. Ano pa bang aasahan niyo sa klase ng mga nerd at bookworm kids diba? Some people say, we are those kids na super brainy and special... but majority says that we are too boring. Pero anong boring? Mahirap din kaya makipagsabayan kung lahat ng nasa section mo ay matatalino, lahat hindi nagpapatalo sa grading.
Lunch time. Umakyat ako ng rooftop dahil nahihiya akong makita ng ilang estudyante ang baon kong luncbox. Welcome to my happy place nga pala, sa school na to ako lang ang may access dito. Siguro kasi natatakot yung mga students dito dahil bali-balita na may nagpakamatay dito at nagmumulto. Eh sus! Hindi naman ako naniniwala sa mga ghost ghost na yan.
Umupo ako sa isang sulok at ang presko presko ng hangin. Inilabas ko sa aking backpack ang lunchbox at doon sinimulan ang pagkain. Kelan ba yung huling beses na pinagluto ako ni mommy ng food? Hindi ko na rin maalala.
Chicken teriyaki, brown rice, and kiwi. Waah solve na ko dito!
Habang ineenjoy ang pagkain ay nakarinig ako ng ingay. Napasilip ako sa aking likuran.
Anak ng!
"Lunch break na?? Hay sa wakas-"
Tinanong niya ako at nag-unat siya ng kaniyang katawan. Mukhang kanina pa siya natutulog don. Napansin ko na pinangharang niya ang lumang blackboard upang walang makakita sa kaniyang pagkakatulog.
Hanep. Hindi lang pala ako ang masayang nagsosolo sa happy place kong to.
Napatitig siya sa lunchbox ko at tumalikod ako. Ewan ko, bigla akong nahiya. Iniayos ko ang aking salamin at nagpatuloy sa pagkain ng dahan-dahan.
"Tss. Mukhang masarap yang kinakain mo ah? Hindi mo ba ako aalukin?"
Ano raw?
"Ah! Di bale na. Magpapalibre na lang ako sa mga kaklase ko. Sige iwan na kita jan. Enjoy!"
Tapos kumaway siya sakin patalikod.
Kilala ko siya. Siya si Yui ng section 3-3, ang alam ko isa siya sa mga working student sa school na to. Nakikita ko rin siya na tumugtog tuwing may mga events, magaling siyang maggitara. Pero hindi naman ako interested sa mga ganon kasi naiingayan lang ako.
Nang matapos ang klase ay nagpaiwan ako sa classroom upang tapusin ang homework na para bukas. Alam kong dapat sa bahay ginagawa ang homework pero masisisi niyo ba kung masipag talaga ako?
6 PM na pala at mejo dumidilim na. Nag-aayos na ako ng gamit ko ng biglang may kumatok sa pinto. Nagulat ako. As in!
"Hahaha! Nagulat ba kita? Sorry! Magsasara na kasi ako eh."
Siya na naman. Napaayos ako ng aking salamin at dali-daling lumabas ng room. Nilagpasan ko siya at tinawag naman niya ko.
"Teka lang-"
Nilingon ko siya at may pinulot sa sahig.
Shet!
Yung picture ni Jennah!
"Aba.. aba.. aba.. si Ms. Ohh-La-La to ah? Hahaha! Ayieee.."
Agad akong bumalik upang kunin ang pinaka-iingatan kong picture ni Jennah. Halos tumagtak ang pawis ko sa kahihiyan. Lagot ako nito!
Bago pa siya magsalita uli ay tumakbo na ako papalabas ng building. Nakita ko ang ilang varsity players na nakatambay sa labas at tinawag ako.
"Uy! Nerdy spotted! Hoy! Patutor naman! Hahaha!"
"Ganyan talaga pag brainy, mayabang at hindi namamansin! Haha!"
Hindi ko sila pinansin at patuloy lang ako sa pagtakbo hanggang makalabas ng gate. Dumeretso ng ospital at dali-daling sumakay ng kotse.
Ang lakas ng kabog ng dibdib ko.. ngayon lang ako nabisto sa lihim kong pagtingin kay Jennah.
----------------------------------------------------------------------------------
Author's Note:
I hope you'll like it guys! Sana may magbasa hehehe
- - - Updated - - -
CHAPTER 2: My Gift
*riiiiing!* *riiiiing!* *riiiiing!* *riiiiing!*
Alright! Lunch break na! Agad akong pumunta ng canteen upang bumili ng pagkain. Nakapila na ako nang isang grupo ang sumingit sa harap ko.
"E-excuse me.. nasa likod ang pila.." Sabi ko.
"Pre, may binubulong tong nerdong to oh. Haha!"
"Ano? May sinasabi ka? Gusto mo basagin ko yang salamin mo?!"
"M-maraming nakapila.. mahiya naman kayo.."
"Ah! Talagang sumasagot ka pa sakin ha?!"
Sasapakin na niya ako pero may pumigil sa kaniya. Nagulat ako.
"Aba teka- ang lalakas niyo rin namang sumingit sa pila ano?"
Si Yui.
Hindi siya natatakot sa mga lalaking nasa harap niya.
"Diba mga varsity kayo ng taekwondo? Hindi ba strict kayo sa discipline? Baka gusto niyong isumbong ko kayo sa team niyo? Nakakahiya naman-"
Hindi sila nakapagsalita kung kaya't napilitan silang pumila ng maayos sa likod.
Maraming masasama ang ugali sa school na to.. pero may mga mabubuti rin naman.
"Shit pre, napahiya ako sa janitress na yun ah." Usap-usapan ng mga lalaki sa likod.
Pinandalas ko ang aking pagkain upang makatambay sa happy place ko. Dahan-dahan akong umakyat papuntang rooftop at binuksan ang pintuan.
Itinaas ko ang aking mga kamay at dinadamdam ang sariwang hangin. Tumingin ako kaliwa't kanan upang masigurong walang tao. Baka kasi mamaya nandito na naman si Yui.
Naalala ko malapit na ang birthday ni Jennah. Marami na namang kalalakihan ang magiging busy para makadiskarte sa kaniya. Alam kong wala akong panama sa kanila pero hindi naman masamang subukan diba?
Umupo ako sa isang sulok at inilabas ang papel at ballpen sa aking bulsa. Dito nagsimula akong magsulat.
Dear Jennah,
Nais kong ipaalam sayo na isa ka sa inspirasyon ko sa aking pag-aaral. Nang dahil sayo ay mas pinag-iigihan ko ang aking pag-aaral upang balang araw ay maipagmalaki mo rin ako..
"Gus..to... ko.. sa..nang..i..pa..a..lam... sa..yo... na-"
"Na matagal na akong may gusto sayo. Bukod tangi ang iyong kagandahan na kahit sino ay mabibihag, at isa na ako roon."
Takte.
May tao pala sa tabi ko!
Agad kong tinago ang papel sa aking bulsa. Sobrang kahihiyan to.
"Ano yan? Love letter?" Tanong niya.
"Ha? W-wala.. Sa activity namin to.."
"Sus.. kunwari ka pa! Alam kong para kay Jennah yan, lapit na kaya ng birthday niya."
"Ha? Hindi ah. Hindi para kay Jennah to."
"Okay lang yan. Normal lang humanga sa isang tao noh. Kay Jennah pa ba? Eh sino bang hindi nagkakagusto don?"
Natahimik na lang ako at napatungo. Hindi ko kasi alam kung anong isasagot sa kaniya.
"Hindi ko akalain na umiibig rin pala ang tulad mo noh? Akala ko kasi puro libro at aral lang ang laman ng utak at puso mo eh. Haha!"
"S-syempre naman.. may pakiramdam din naman kami no."
Tumayo siya at nag-unat unat. Malakas na hangin ang dumaan at hinawi nito ang maigsi niyang buhok.
"Haay.. ang sarap siguro mainlove noh?" Tapos humarap siya sakin.
Nakatitig lang ako sa kaniya at ngumiti siya.
"O siya, iiwan na kita jan. Para makapag-concentrate ka! Goodluck!"
Umalis siya pero bago siya makalayo ay sumigaw siya.
"Mahilig siya sa kisses.. yung cookies & cream!"
Kisses? Cookies & cream? Pano niya nalaman?
Oo nga pala! Magkaklase nga pala sila ni Jennah.
Napangiti na lamang ako at tinandaan ang sinabi ni Yui. Siguro naman mapapansin niya ako pag nabigay ko sa kaniya ang paborito niyang chocolate.
Habang pinaghahandaan ang regalo ko kay Jennah ay nasasanay na rin ako na nasa paligid ko lang si Yui dito sa happy place ko. Wala naman siyang ibang ginagawa kundi matulog lang eh.
Pagkauwi ko ng bahay ay naubutan ko si mommy na paalis na at inaayos ang mga maleta sa isa naming sasakyan.
"Oh anak, buti naabutan mo pa ako. Pabalik na uli ako ng Cebu para sa work namin ng daddy mo. Palagi akong tatawag ha."
"Ingat kayo, ikamusta mo na lang ako kay daddy."
"Oo naman anak, panigurado ay miss na miss ka na rin niya."
Hinatid siya ng driver naming si Mang Edgar sa airport. Sabay-sabay kaming nagdinner nila Manang Josie at pagkatapos ay umakyat na ako ng kwarto. Bago matulog ay sinalpak ko muna ang dvd ng Friends Season 4 at nanuod ng ilang episode. Oo, paborito ko ang tv series na to. Nakakatawa kasi tsaka natutuwa ako sa uri ng friendship na meron sila, napaka-wholesome.
Dumating na nga ang araw na pinakahihintay ko. Ang araw ng pag-amin ko kay Jennah. Alam ko sa sarili ko na wala akong binatbat sa mga lalaking nagkakandarapa sa kaniya. Tulad na lang ni Miguel, varsity player ng basketball team.
"Good morning, Jennah. Happy birthday nga pala." Sabi niya habang inabot ang isang bouquet ng roses.
Marami ang nagtitilian sa kaniya at masasabi kong nakakakilig rin naman. Maya-maya ay dumating naman si Carlo, ang Mr. Montecillo last year. Masasabi kong isa sya sa pinakagwapo ng school na to pero di hamak naman na mas seryoso ako sa kaniya para kay Jennah.
"Oh aking reyna, tanggapin mo ang aking regalo." Sabi niya at iniabot naman ang malaking teddy bear. "Gusto ko sanang ayain ka mamayang lunch, sabay na sana tayo?"
Ano? Sabay silang magla-lunch? Teka.
May isang grupo ng banda ang dumating. Nakita ko si Yui at siya ang naggigitara.
Lift your head, baby, don't be scared
Of the things that could go wrong along the way
You'll get by with a smile
You can't win at everything but you can try
Nagkakantahan ang mga estudyante at nakatingin lahat kay Jennah. Mas lalo akong kinutuban. Mas lalo akong di makaalis sa kinatatayuan habang tago-tago ang tsokolate at love letter na dala ko para sa kaniya.
Girl, I'll stay through the bad times
Even if I have to fetch you everyday
You'll get by if you smile
You can never be too happy in this life
*dug-dug**dug-dug**dug-dug*
Walanghiya. Ang lakas talaga ng tibok ng dibdib ko. Hindi ko alam kung magagawa ko pang makalapit sa kaniya.
Tumigil ang kanta at nakita kong nagkekwentuhan sila. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan nila Miguel at Carlo. Siguro kung graded lang ang panunuyo naming ito ay 50% silang pareho at 0% ako.
Naglakad ako ng paunti-paunti papalapit sa kaniya pero tila mas lumalakas ang ingay ng paligid. Nakatingin lang ako sa kaniya at inayos ang aking salamin upang mas makita siya ng malinaw. Nahihiya ako. Sobra akong nahihiya.
*dug-dug**dug-dug**dug-dug*
Hanggang sa may tumulak sakin papalapit lalo sa kaniya.
Hindi ko alam kung matutumba ako pero nakita ko na lang na nasa harapan na ako ni Jennah... at nakatingin sa akin.
Nagulat sila. Nagulat silang lahat.
Tumahimik ang paligid.
Ako ang naging sentro ng atensyon nila. Mas lalo akong nahiya. Hindi ako makatingin ng deretso sa kaniya.
Dahan-dahan kong iniabot ang tsokolate at sulat na hawak ko.
Hanggang sa ngumiti siya sakin.
At napangiti rin ako.
Eto kasi yung unang pagkakataon na napansin niya ako at nginitian.
---------------------------------------------------------------------
Torpe ka ba? Yung tipong hiyang-hiya tuwing makikita ang ultimate crush niya? Yung halos lamunin ka na ng lupa dahil hindi ka makagalaw sa kinatatayuan mo tuwing mapapadaan siya?
Magpapadaig ka ba sa mga umaaligid sa kaniyang super hottie popular guys? What if magpatulong ka na sa ibang tao, tingin mo uubra na?
Wala namang imposible, diba?
- - - Updated - - -
~PROLOGUE
Torpe ka ba? Yung tipong hiyang-hiya tuwing makikita ang ultimate crush niya? Yung halos lamunin ka na ng lupa dahil hindi ka makagalaw sa kinatatayuan mo tuwing mapapadaan siya?
Magpapadaig ka ba sa mga umaaligid sa kaniyang super hottie popular guys? What if magpatulong ka na sa ibang tao, tingin mo uubra na?
Wala namang imposible, diba?
- - - Updated - - -
CHAPTER 1: MY REVEALED SECRET
"Anak.. eto lunchbox mo.. ako nagprepare niyan."
"Mom, hindi na ako bata. Sa school na ko bibili ng food ko."
"What? Mas better and mas healthy tong pinrepare ko kesa don na hindi mo alam kung anong pinaglalagay nila. Anak.. intindihin mo na si mama mo, ngayon na nga lang kita pinaghanda ng food mo eh.."
"Pero Mom, nakakahiya.. kalalaki kong tao tapos nagbabaon pa sa school? Lalo lang nila ako aasarin eh."
Hindi ko rin masisi ang magulang na nag-eeffort para sa kanilang anak. Ngayon lang kasi nakakapagstay ng bahay si mommy dahil sa business na pinapatakbo nila ni dad. Mostly lagi silang out of town or out the country para dito at kung minsan halos 2 to 3 times a month ko lang sila makita dito sa bahay.
Lumaki rin ako na puro maids at driver ang nag-aalaga at nag-aasikaso, halos sila na nga ang tinuring kong parents sa bahay at school. Wala eh, ganon na talaga, nakasanayan ko na rin.
Ipinasok ko sa backpack ang lunchbox na pinrepare ni mommy. Pumunta akong garahe at doon pinaandar ang aking kotse.
"Bye anak! Ingat ha! Uwi ka ng maaga si mommy ang magluluto ng dinner!" Paalam ni mommy habang papalabas ako ng gate.
30mins ang byahe at bago ako pumasok ng school ay nagstop ako sa parking ng malapit na ospital. Dito ko pinapark ang aking kotse dahil ayokong maging agaw-pansin ang ford mustang ko. Iniiwasan ko lang talaga ang atensyon ng mga co-students ko. Pagbaba ko ng kotse ay sinuot ko ang aking backpack at inayos ang aking glasses at naka-pomadang buhok sa salamin. Pogi na kaya ako para mapansin ni Jennah?
Sa lahat ng estudyanteng pumapasok sa school na ito... si Jennah lang ang gusto kong pumansin sakin. Wala na akong pakielam sa iba, basta si Jennah lang.
Habang naglalakad papasok ng gate ay nakita ko ang dumaan na van nila Jennah. Lagi siyang hinahatid ng kanilang driver. Tuwing bababa siya ng sasakyan ay tila nagsslow mo ang aking paligid.. este ang paligid naming lahat. Paano ba naman kasi, super popular ni Jennah. Halos lahat nagkakandarapa sa kaniya.
Just like me.
Kaso, sino ba naman ako? Isang weirdong nerdy boy na walang alam kundi tumutok lang sa mga books.
"Oh my g! Sissy! Is this the limited edition ng hermes??" Bati ng isa niyang kaibigan habang pinagmamasdan ang bagong bag ni Jennah.
"Uhm.. Yup sissy! I bought it on Paris.."
"It looks amazing! Bagay na bagay sayo sis! But uh-oh, wala ka rin bang napapansin sakin?" sabi naman ng isang kaibigan niya habang pinagmamalaki ang kaniyang mataas na sapatos.
"OMG! Prada suede pumps?!! Where did you-? Nakakainis ka naman sis eh! Why you didn't tell me na you will bought that? Nagpasabay na rin sana ako."
Yup. That's her. She's very glamorous and classy. Factor na rin sa pagiging mahiyain ko sa kaniya ay yung mga friends niyang sosyal. Asa pa bang pansinin nila ako?
3-1. Pumasok ako sa aming classroom at as usual katahimikan ang sasalubong sayo. Ano pa bang aasahan niyo sa klase ng mga nerd at bookworm kids diba? Some people say, we are those kids na super brainy and special... but majority says that we are too boring. Pero anong boring? Mahirap din kaya makipagsabayan kung lahat ng nasa section mo ay matatalino, lahat hindi nagpapatalo sa grading.
Lunch time. Umakyat ako ng rooftop dahil nahihiya akong makita ng ilang estudyante ang baon kong luncbox. Welcome to my happy place nga pala, sa school na to ako lang ang may access dito. Siguro kasi natatakot yung mga students dito dahil bali-balita na may nagpakamatay dito at nagmumulto. Eh sus! Hindi naman ako naniniwala sa mga ghost ghost na yan.
Umupo ako sa isang sulok at ang presko presko ng hangin. Inilabas ko sa aking backpack ang lunchbox at doon sinimulan ang pagkain. Kelan ba yung huling beses na pinagluto ako ni mommy ng food? Hindi ko na rin maalala.
Chicken teriyaki, brown rice, and kiwi. Waah solve na ko dito!
Habang ineenjoy ang pagkain ay nakarinig ako ng ingay. Napasilip ako sa aking likuran.
Anak ng!
"Lunch break na?? Hay sa wakas-"
Tinanong niya ako at nag-unat siya ng kaniyang katawan. Mukhang kanina pa siya natutulog don. Napansin ko na pinangharang niya ang lumang blackboard upang walang makakita sa kaniyang pagkakatulog.
Hanep. Hindi lang pala ako ang masayang nagsosolo sa happy place kong to.
Napatitig siya sa lunchbox ko at tumalikod ako. Ewan ko, bigla akong nahiya. Iniayos ko ang aking salamin at nagpatuloy sa pagkain ng dahan-dahan.
"Tss. Mukhang masarap yang kinakain mo ah? Hindi mo ba ako aalukin?"
Ano raw?
"Ah! Di bale na. Magpapalibre na lang ako sa mga kaklase ko. Sige iwan na kita jan. Enjoy!"
Tapos kumaway siya sakin patalikod.
Kilala ko siya. Siya si Yui ng section 3-3, ang alam ko isa siya sa mga working student sa school na to. Nakikita ko rin siya na tumugtog tuwing may mga events, magaling siyang maggitara. Pero hindi naman ako interested sa mga ganon kasi naiingayan lang ako.
Nang matapos ang klase ay nagpaiwan ako sa classroom upang tapusin ang homework na para bukas. Alam kong dapat sa bahay ginagawa ang homework pero masisisi niyo ba kung masipag talaga ako?
6 PM na pala at mejo dumidilim na. Nag-aayos na ako ng gamit ko ng biglang may kumatok sa pinto. Nagulat ako. As in!
"Hahaha! Nagulat ba kita? Sorry! Magsasara na kasi ako eh."
Siya na naman. Napaayos ako ng aking salamin at dali-daling lumabas ng room. Nilagpasan ko siya at tinawag naman niya ko.
"Teka lang-"
Nilingon ko siya at may pinulot sa sahig.
Shet!
Yung picture ni Jennah!
"Aba.. aba.. aba.. si Ms. Ohh-La-La to ah? Hahaha! Ayieee.."
Agad akong bumalik upang kunin ang pinaka-iingatan kong picture ni Jennah. Halos tumagtak ang pawis ko sa kahihiyan. Lagot ako nito!
Bago pa siya magsalita uli ay tumakbo na ako papalabas ng building. Nakita ko ang ilang varsity players na nakatambay sa labas at tinawag ako.
"Uy! Nerdy spotted! Hoy! Patutor naman! Hahaha!"
"Ganyan talaga pag brainy, mayabang at hindi namamansin! Haha!"
Hindi ko sila pinansin at patuloy lang ako sa pagtakbo hanggang makalabas ng gate. Dumeretso ng ospital at dali-daling sumakay ng kotse.
Ang lakas ng kabog ng dibdib ko.. ngayon lang ako nabisto sa lihim kong pagtingin kay Jennah.
----------------------------------------------------------------------------------
Author's Note:
I hope you'll like it guys! Sana may magbasa hehehe
- - - Updated - - -
CHAPTER 2: My Gift
*riiiiing!* *riiiiing!* *riiiiing!* *riiiiing!*
Alright! Lunch break na! Agad akong pumunta ng canteen upang bumili ng pagkain. Nakapila na ako nang isang grupo ang sumingit sa harap ko.
"E-excuse me.. nasa likod ang pila.." Sabi ko.
"Pre, may binubulong tong nerdong to oh. Haha!"
"Ano? May sinasabi ka? Gusto mo basagin ko yang salamin mo?!"
"M-maraming nakapila.. mahiya naman kayo.."
"Ah! Talagang sumasagot ka pa sakin ha?!"
Sasapakin na niya ako pero may pumigil sa kaniya. Nagulat ako.
"Aba teka- ang lalakas niyo rin namang sumingit sa pila ano?"
Si Yui.
Hindi siya natatakot sa mga lalaking nasa harap niya.
"Diba mga varsity kayo ng taekwondo? Hindi ba strict kayo sa discipline? Baka gusto niyong isumbong ko kayo sa team niyo? Nakakahiya naman-"
Hindi sila nakapagsalita kung kaya't napilitan silang pumila ng maayos sa likod.
Maraming masasama ang ugali sa school na to.. pero may mga mabubuti rin naman.
"Shit pre, napahiya ako sa janitress na yun ah." Usap-usapan ng mga lalaki sa likod.
Pinandalas ko ang aking pagkain upang makatambay sa happy place ko. Dahan-dahan akong umakyat papuntang rooftop at binuksan ang pintuan.
Itinaas ko ang aking mga kamay at dinadamdam ang sariwang hangin. Tumingin ako kaliwa't kanan upang masigurong walang tao. Baka kasi mamaya nandito na naman si Yui.
Naalala ko malapit na ang birthday ni Jennah. Marami na namang kalalakihan ang magiging busy para makadiskarte sa kaniya. Alam kong wala akong panama sa kanila pero hindi naman masamang subukan diba?
Umupo ako sa isang sulok at inilabas ang papel at ballpen sa aking bulsa. Dito nagsimula akong magsulat.
Dear Jennah,
Nais kong ipaalam sayo na isa ka sa inspirasyon ko sa aking pag-aaral. Nang dahil sayo ay mas pinag-iigihan ko ang aking pag-aaral upang balang araw ay maipagmalaki mo rin ako..
"Gus..to... ko.. sa..nang..i..pa..a..lam... sa..yo... na-"
"Na matagal na akong may gusto sayo. Bukod tangi ang iyong kagandahan na kahit sino ay mabibihag, at isa na ako roon."
Takte.
May tao pala sa tabi ko!
Agad kong tinago ang papel sa aking bulsa. Sobrang kahihiyan to.
"Ano yan? Love letter?" Tanong niya.
"Ha? W-wala.. Sa activity namin to.."
"Sus.. kunwari ka pa! Alam kong para kay Jennah yan, lapit na kaya ng birthday niya."
"Ha? Hindi ah. Hindi para kay Jennah to."
"Okay lang yan. Normal lang humanga sa isang tao noh. Kay Jennah pa ba? Eh sino bang hindi nagkakagusto don?"
Natahimik na lang ako at napatungo. Hindi ko kasi alam kung anong isasagot sa kaniya.
"Hindi ko akalain na umiibig rin pala ang tulad mo noh? Akala ko kasi puro libro at aral lang ang laman ng utak at puso mo eh. Haha!"
"S-syempre naman.. may pakiramdam din naman kami no."
Tumayo siya at nag-unat unat. Malakas na hangin ang dumaan at hinawi nito ang maigsi niyang buhok.
"Haay.. ang sarap siguro mainlove noh?" Tapos humarap siya sakin.
Nakatitig lang ako sa kaniya at ngumiti siya.
"O siya, iiwan na kita jan. Para makapag-concentrate ka! Goodluck!"
Umalis siya pero bago siya makalayo ay sumigaw siya.
"Mahilig siya sa kisses.. yung cookies & cream!"
Kisses? Cookies & cream? Pano niya nalaman?
Oo nga pala! Magkaklase nga pala sila ni Jennah.
Napangiti na lamang ako at tinandaan ang sinabi ni Yui. Siguro naman mapapansin niya ako pag nabigay ko sa kaniya ang paborito niyang chocolate.
Habang pinaghahandaan ang regalo ko kay Jennah ay nasasanay na rin ako na nasa paligid ko lang si Yui dito sa happy place ko. Wala naman siyang ibang ginagawa kundi matulog lang eh.
Pagkauwi ko ng bahay ay naubutan ko si mommy na paalis na at inaayos ang mga maleta sa isa naming sasakyan.
"Oh anak, buti naabutan mo pa ako. Pabalik na uli ako ng Cebu para sa work namin ng daddy mo. Palagi akong tatawag ha."
"Ingat kayo, ikamusta mo na lang ako kay daddy."
"Oo naman anak, panigurado ay miss na miss ka na rin niya."
Hinatid siya ng driver naming si Mang Edgar sa airport. Sabay-sabay kaming nagdinner nila Manang Josie at pagkatapos ay umakyat na ako ng kwarto. Bago matulog ay sinalpak ko muna ang dvd ng Friends Season 4 at nanuod ng ilang episode. Oo, paborito ko ang tv series na to. Nakakatawa kasi tsaka natutuwa ako sa uri ng friendship na meron sila, napaka-wholesome.
Dumating na nga ang araw na pinakahihintay ko. Ang araw ng pag-amin ko kay Jennah. Alam ko sa sarili ko na wala akong binatbat sa mga lalaking nagkakandarapa sa kaniya. Tulad na lang ni Miguel, varsity player ng basketball team.
"Good morning, Jennah. Happy birthday nga pala." Sabi niya habang inabot ang isang bouquet ng roses.
Marami ang nagtitilian sa kaniya at masasabi kong nakakakilig rin naman. Maya-maya ay dumating naman si Carlo, ang Mr. Montecillo last year. Masasabi kong isa sya sa pinakagwapo ng school na to pero di hamak naman na mas seryoso ako sa kaniya para kay Jennah.
"Oh aking reyna, tanggapin mo ang aking regalo." Sabi niya at iniabot naman ang malaking teddy bear. "Gusto ko sanang ayain ka mamayang lunch, sabay na sana tayo?"
Ano? Sabay silang magla-lunch? Teka.
May isang grupo ng banda ang dumating. Nakita ko si Yui at siya ang naggigitara.
Lift your head, baby, don't be scared
Of the things that could go wrong along the way
You'll get by with a smile
You can't win at everything but you can try
Nagkakantahan ang mga estudyante at nakatingin lahat kay Jennah. Mas lalo akong kinutuban. Mas lalo akong di makaalis sa kinatatayuan habang tago-tago ang tsokolate at love letter na dala ko para sa kaniya.
Girl, I'll stay through the bad times
Even if I have to fetch you everyday
You'll get by if you smile
You can never be too happy in this life
*dug-dug**dug-dug**dug-dug*
Walanghiya. Ang lakas talaga ng tibok ng dibdib ko. Hindi ko alam kung magagawa ko pang makalapit sa kaniya.
Tumigil ang kanta at nakita kong nagkekwentuhan sila. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan nila Miguel at Carlo. Siguro kung graded lang ang panunuyo naming ito ay 50% silang pareho at 0% ako.
Naglakad ako ng paunti-paunti papalapit sa kaniya pero tila mas lumalakas ang ingay ng paligid. Nakatingin lang ako sa kaniya at inayos ang aking salamin upang mas makita siya ng malinaw. Nahihiya ako. Sobra akong nahihiya.
*dug-dug**dug-dug**dug-dug*
Hanggang sa may tumulak sakin papalapit lalo sa kaniya.
Hindi ko alam kung matutumba ako pero nakita ko na lang na nasa harapan na ako ni Jennah... at nakatingin sa akin.
Nagulat sila. Nagulat silang lahat.
Tumahimik ang paligid.
Ako ang naging sentro ng atensyon nila. Mas lalo akong nahiya. Hindi ako makatingin ng deretso sa kaniya.
Dahan-dahan kong iniabot ang tsokolate at sulat na hawak ko.
Hanggang sa ngumiti siya sakin.
At napangiti rin ako.
Eto kasi yung unang pagkakataon na napansin niya ako at nginitian.
---------------------------------------------------------------------
