- Messages
- 2
- Reaction score
- 0
- Points
- 16
Hello! First time ko dito mag post. Sana may makatulong sakin. Nakikita ko kasi lagi na ang productive ng mga comments, sana may makapag bigay ng advise sakin hirap na hirap kasi ako makipag open up since wala akong friends masyado na malalabasan ko talaga ng saloobin ko.
So ito, there's this guy na nanliligaw sakin. Isang taon na siyang nanliligaw, wala akong masabing mali sa kanya as a person. Matalino, mabait, gwapo(one reason kaya natatakot ako), masaya kasama, caring(very, as in), at ang expressive niya sa feelings niya sakin. Wala siyang palya from the first "hi" hanggang sa ngaun, lagi siyang anjan para sakin. Ramdam ko yung pagpapahalaga niya sakin, lagi niyang pinaparamdam na ako lang ang importante at tuwing magkikita kami lagi siyang tingin lang ng tingin sakin nahihiya na nga ako tas sinasabi pa niya lagi na ang ganda ganda ko daw. My god di ako sanay pero gandang ganda na talaga ako sa sarili ko(chos!). Simula nung nakilala ko siya puro happy moments lang talaga mapa text or personal man, until that moment. Sobrang nalungkot ako kasi ewan ko bakit sobrang affected ako, alam ko out of everything he's done yun lang talaga yung negative. I don't know what to do
Isang taon na lang, 4th year na ko. Ang usapan kasi, iintayin niya ako na makatapos. Actually, its my parents who made this deal and yun din naman gusto ko. Yes, kilala siya ng parents ko. The first one ever in my life. NBSB ako. Sobrang parang 360 turn of events nung pumasok na siya sa buhay ko. Nung una, tago tago pa kami kasi bawal ako magkaboyfriend or kahit manliligaw(I know! Eh kasi iba talaga siya eh!). Strict talaga parents ko na makatapos muna ako, open naman ako sa family ko pag may mga pumoporma sakin(aware sila kay guy, pero sinabi ko na hindi ako nagpapaligaw which is half true chos!). Kaya ayun aksidente na napakilala ko siya dahil one time pumunta siya gabing gabi na para lang may i-abot sakin(ako naman din may kasalanan dahil may hiniram akong book), kailangan ko siya sunduin sa kanto di niya kasi alam sa looban namin edi syempre di naman din ako makapagsinungaling sa pamilya ko kaya sinabi ko na andun siya may ibibigay lang. Sabi ba naman ni papa "papuntahin mo dito". Siguro mga ilang seconds akong tulala tas nanginginig ako, yung gusto ko nalang siya pauwiin kasi hiyang hiya ako. Hindi ko naman magawa dahil ang layo pa niya(tiga laspinas ako, siya sa pasig pa).
So ayun, sinundo ko siya at sinabi ko yung katotohanan. Yung itsura niya para siyang asong hindi matae hahaha! Mga ilang minutes kaming umupo muna sa may tindahan at nagbreathing exercises siya(LOL). Moment of truth, pormal na pormal siya. Tas eto namang mga magulang ko ang laki ng ngiti, inaasahan pa naman namin na iho-hot seat siya pero ayun nag order pa ang tatay ko ng pagkaen. Shocked na shocked ako, kasi syempre inaasahan ko bobombahin siya ng mga tanong. Tas eto naman si guy, para na talagang umurong ang kaluluwa niya sa mga nanyayare dahil hindi rin niya inasahan na sobrang welcome na welcome siya. My god talaga sobrang hindi ko makakalimutan yung moment na yun sa buhay ko. Since then, linggo linggo na siya pumupunta samin kada may libreng oras siya(graduate na siya, may sarili silang negosyo ng family niya na siya ang namamahala).
Every chance na magkaroon siya ng free time, talagang gumagawa siya ng way para magkita kami pag nasa school ako or makasama niya ako sa bahay since hindi naman ako palalabas ng bahay. Literal na school girl ako, bahay aral uwi lang routine ng buhay ko napaka dalang ko gumala. Sa totoo lang, nakakagala lang ako pag kasama ko siya. One thing din na kaya hindi ako masyado nakikipag socialize kasi minamaintain ko grades ko(DL ako :P), siya lang talaga yung exception na ineentertain ko kahit busy ako pero naiintindihan naman niya kaya siya narin mismo minsan nagkukusa na magadjust. Minsan, ihahatid lang niya ako lalo na pag ginagabi ako sa school. Naaawa nga ako kasi ang layo pa niya tas sundo hatid lang niya ako, kahit gusto ko na kumaen man lan kami para masulit oras niya hindi na pwede kasi magagalit parents ko.
In short(dahil ang nobela na! sorry!), he's perfect at gusto siya ng parents ko. As in wow na lang na ang first ever guy sa buhay ko eh ganitong ka perfect, at dito na pumapasok lahat ng takot ko. He's too good to be true, yun lagi banat ko sa mga friends ko pag kinakamusta ang lovelife ko. Choosy ko pa daw porket gandang ganda ako sa sarili ko(yes, ganun sila ka harsh. LOL). Hindi ko talaga lagi maiwasan maisip na totoo ba talaga to, kahit araw araw kami magkausap. Ang layo niya kasi at hindi ko alam anu mga ginagawa niya since once a week lang kami magkita(minsan once in two weeks pa pag busy ako), though he's doing everything naman to maintain our relationship(kahit wala pa :P). So yun, may time na dumating na habang pauwi kami from school may nasabi siya hindi ko nagustuhan talaga. As usual, palabiro tas laging masaya lang na biglang may nasabi talaga siya na sobrang laki ng impact sakin. Yung naglaho lahat nung magandang alaala at nasapawan na nung isang salitang yun. I felt so bad na kung pano bumaliktad yung mundo ko before eh it somewhat reversed and crumbled.
Simula nung araw na yun, naging cold talaga ako sa kanya, yung exception na binibigay ko sa kanya hindi ko na ginagawa. Maswerte na makausap niya ako ng mga 5minutes. Pero aaminin ko nagkikita parin kami on occassion lang na kailangan ko talaga ng kasama pero yung dati na linggo linggo, not anymore(i make reasons). Though I mellowed down after weeks, madalas na kami magusap pero hindi na katulad ng dati(from my part), habang siya eh halos 2x na ang effort from before mabawi lang niya yung nanyari. Yes, napagusapan namin yung nanyari at inexplain niya sakin na hindi siya conscious sa mga nasabi niya. I understand dahil its really out of context talaga from what he's showing me all this time, pero the damage has been done eh. I don't know what to do. I like him pero I don't know if its worth it anymore. He's doing everything to win me back pero hindi ko talaga alam pano ko ibabalik sa kanya yung binibigay niyang atensyon sakin. I'm so lost Masyado lang ba akong OA? Is it my true character na ganito ako? Should I let him go? Help
So ito, there's this guy na nanliligaw sakin. Isang taon na siyang nanliligaw, wala akong masabing mali sa kanya as a person. Matalino, mabait, gwapo(one reason kaya natatakot ako), masaya kasama, caring(very, as in), at ang expressive niya sa feelings niya sakin. Wala siyang palya from the first "hi" hanggang sa ngaun, lagi siyang anjan para sakin. Ramdam ko yung pagpapahalaga niya sakin, lagi niyang pinaparamdam na ako lang ang importante at tuwing magkikita kami lagi siyang tingin lang ng tingin sakin nahihiya na nga ako tas sinasabi pa niya lagi na ang ganda ganda ko daw. My god di ako sanay pero gandang ganda na talaga ako sa sarili ko(chos!). Simula nung nakilala ko siya puro happy moments lang talaga mapa text or personal man, until that moment. Sobrang nalungkot ako kasi ewan ko bakit sobrang affected ako, alam ko out of everything he's done yun lang talaga yung negative. I don't know what to do
Isang taon na lang, 4th year na ko. Ang usapan kasi, iintayin niya ako na makatapos. Actually, its my parents who made this deal and yun din naman gusto ko. Yes, kilala siya ng parents ko. The first one ever in my life. NBSB ako. Sobrang parang 360 turn of events nung pumasok na siya sa buhay ko. Nung una, tago tago pa kami kasi bawal ako magkaboyfriend or kahit manliligaw(I know! Eh kasi iba talaga siya eh!). Strict talaga parents ko na makatapos muna ako, open naman ako sa family ko pag may mga pumoporma sakin(aware sila kay guy, pero sinabi ko na hindi ako nagpapaligaw which is half true chos!). Kaya ayun aksidente na napakilala ko siya dahil one time pumunta siya gabing gabi na para lang may i-abot sakin(ako naman din may kasalanan dahil may hiniram akong book), kailangan ko siya sunduin sa kanto di niya kasi alam sa looban namin edi syempre di naman din ako makapagsinungaling sa pamilya ko kaya sinabi ko na andun siya may ibibigay lang. Sabi ba naman ni papa "papuntahin mo dito". Siguro mga ilang seconds akong tulala tas nanginginig ako, yung gusto ko nalang siya pauwiin kasi hiyang hiya ako. Hindi ko naman magawa dahil ang layo pa niya(tiga laspinas ako, siya sa pasig pa).
So ayun, sinundo ko siya at sinabi ko yung katotohanan. Yung itsura niya para siyang asong hindi matae hahaha! Mga ilang minutes kaming umupo muna sa may tindahan at nagbreathing exercises siya(LOL). Moment of truth, pormal na pormal siya. Tas eto namang mga magulang ko ang laki ng ngiti, inaasahan pa naman namin na iho-hot seat siya pero ayun nag order pa ang tatay ko ng pagkaen. Shocked na shocked ako, kasi syempre inaasahan ko bobombahin siya ng mga tanong. Tas eto naman si guy, para na talagang umurong ang kaluluwa niya sa mga nanyayare dahil hindi rin niya inasahan na sobrang welcome na welcome siya. My god talaga sobrang hindi ko makakalimutan yung moment na yun sa buhay ko. Since then, linggo linggo na siya pumupunta samin kada may libreng oras siya(graduate na siya, may sarili silang negosyo ng family niya na siya ang namamahala).
Every chance na magkaroon siya ng free time, talagang gumagawa siya ng way para magkita kami pag nasa school ako or makasama niya ako sa bahay since hindi naman ako palalabas ng bahay. Literal na school girl ako, bahay aral uwi lang routine ng buhay ko napaka dalang ko gumala. Sa totoo lang, nakakagala lang ako pag kasama ko siya. One thing din na kaya hindi ako masyado nakikipag socialize kasi minamaintain ko grades ko(DL ako :P), siya lang talaga yung exception na ineentertain ko kahit busy ako pero naiintindihan naman niya kaya siya narin mismo minsan nagkukusa na magadjust. Minsan, ihahatid lang niya ako lalo na pag ginagabi ako sa school. Naaawa nga ako kasi ang layo pa niya tas sundo hatid lang niya ako, kahit gusto ko na kumaen man lan kami para masulit oras niya hindi na pwede kasi magagalit parents ko.
In short(dahil ang nobela na! sorry!), he's perfect at gusto siya ng parents ko. As in wow na lang na ang first ever guy sa buhay ko eh ganitong ka perfect, at dito na pumapasok lahat ng takot ko. He's too good to be true, yun lagi banat ko sa mga friends ko pag kinakamusta ang lovelife ko. Choosy ko pa daw porket gandang ganda ako sa sarili ko(yes, ganun sila ka harsh. LOL). Hindi ko talaga lagi maiwasan maisip na totoo ba talaga to, kahit araw araw kami magkausap. Ang layo niya kasi at hindi ko alam anu mga ginagawa niya since once a week lang kami magkita(minsan once in two weeks pa pag busy ako), though he's doing everything naman to maintain our relationship(kahit wala pa :P). So yun, may time na dumating na habang pauwi kami from school may nasabi siya hindi ko nagustuhan talaga. As usual, palabiro tas laging masaya lang na biglang may nasabi talaga siya na sobrang laki ng impact sakin. Yung naglaho lahat nung magandang alaala at nasapawan na nung isang salitang yun. I felt so bad na kung pano bumaliktad yung mundo ko before eh it somewhat reversed and crumbled.
Simula nung araw na yun, naging cold talaga ako sa kanya, yung exception na binibigay ko sa kanya hindi ko na ginagawa. Maswerte na makausap niya ako ng mga 5minutes. Pero aaminin ko nagkikita parin kami on occassion lang na kailangan ko talaga ng kasama pero yung dati na linggo linggo, not anymore(i make reasons). Though I mellowed down after weeks, madalas na kami magusap pero hindi na katulad ng dati(from my part), habang siya eh halos 2x na ang effort from before mabawi lang niya yung nanyari. Yes, napagusapan namin yung nanyari at inexplain niya sakin na hindi siya conscious sa mga nasabi niya. I understand dahil its really out of context talaga from what he's showing me all this time, pero the damage has been done eh. I don't know what to do. I like him pero I don't know if its worth it anymore. He's doing everything to win me back pero hindi ko talaga alam pano ko ibabalik sa kanya yung binibigay niyang atensyon sakin. I'm so lost
Masyado lang ba akong OA? Is it my true character na ganito ako? Should I let him go? Help 
