- Messages
- 136
- Reaction score
- 0
- Points
- 26
Mahal ko sya pero...
Nasa Madrid sya. Nasa Maynila ako.
Ayaw nya pumunta dito kasi magulo at traffic.
Ayaw ko pumunta dun kasi ok naman ang kinikita ko dito at ito ang pangarap kong gawin.
Waitress sya sa Madrid. Bilingual sya. Marami syang pwedeng pasukan na trabaho dito sa Maynila.
Web Developer ako at gusto ko ang ginagawa ko ngayon. Walang gaanong pressure sa work, di ko namamalayan oras kasi gusto ko talaga to.
Ayaw kong pumunta dun kasi mahirap nang iwan ang nasimulan ko dito.
Ayaw kong pumunta dun kasi isang araw lang off nila pag nag waiter ako.
Hindi ko magagawa ang ginagawa nya, na isa lang ang day off at may pasok ang holiday.
Maraming beses ko na syang kinumbinse na lumipat dito. Ayaw nya talaga.
Kasalanan ko din siguro kasi nangako ako sa kanya nun, bago kami magkabalikan, na sasama ako sa kanya.
Pero napadpad ako sa Maynila mula sa probinsya, at ayun na nga. Lumawak ang mundo ko.
Sa simula mahirap, matraffic, mausok, madaming tao - in short magulo.
Pero nakapag adjust na ko at tuluyan na kong nasanay sa buhay Maynila.
Sinasabi ko sa kanya na ganun din siguro mararamdaman nya dito. Pero ayaw nya pa din.
Sabi ko sa kanya, kung ayaw mo pumunta dito at ayaw ko pumunta dyan, sa isang tao pwede ka umuwi ng pinas para magbakasyon sa loob ng isang buwan.
Sabihin nating 40 years tayong dalawa. Sa loob ng 40 years, 1200 days lang kung saan magkikita tayo nang personal.
Mahal na mahal ko sya pero hindi ko matanggap na 1200 days lang kami magkasama.
Hindi ko matanggap na parang 4 na taon lang yun.
Ayoko sya mawala, mahal ko sya pero hindi ko rin gusto ang setup namin. LDR na walang gustong mag-move.
Parang walang sense ang LDR kapag wala namang balak na magsama in the future.
Sya na ang girlfriend ko mula 2nd year ng college. 27 years old na ko ngayon at isang taon lang kami nagbreak. Nagkabalikan kami after.
Wala akong naging iba mula nung naging kami.
Engaged na kami. Di natuloy kasal namin ngayong Hunyo kasi hindi rin natuloy yung pag doktrina nya sa Iglesia ni Cristo.
Ganun pa man, problema pa rin namin ito. Walang may gustong mag move.
Ano ang gagawin ko?
Update:
Sorry nakalimutan kong sabihin na may compromise pala akong sinuggest sa kanya.
1. Punta ako doon and magstay/maghanap ng trabaho for 2 years. Kung makahanap ako ng computer-related job, mag i-stay kami. Pero kung sa loob ng dalawang taon na yun ay wala akong makita, babalik kami ng Pinas.
2. Punta sya dito for 6 months at subukan nya yung kung ano buhay meron ako. Hindi sya required maghanap agad ng trabaho. Magstay kami sa isang studio unit at kung ayaw nya talaga ay susundin ko sya sa Madrid.
Sa tingin ko fair sa kanya ang mga suggestions ko kasi nga ako din naman ang may kasalanan, kasi may pangako ako.
Sa kasamaang palad, ayaw nya pa din. Hindi sya sang-ayon kahit ni-isa sa dalawang idea na yan.
Nasa Madrid sya. Nasa Maynila ako.
Ayaw nya pumunta dito kasi magulo at traffic.
Ayaw ko pumunta dun kasi ok naman ang kinikita ko dito at ito ang pangarap kong gawin.
Waitress sya sa Madrid. Bilingual sya. Marami syang pwedeng pasukan na trabaho dito sa Maynila.
Web Developer ako at gusto ko ang ginagawa ko ngayon. Walang gaanong pressure sa work, di ko namamalayan oras kasi gusto ko talaga to.
Ayaw kong pumunta dun kasi mahirap nang iwan ang nasimulan ko dito.
Ayaw kong pumunta dun kasi isang araw lang off nila pag nag waiter ako.
Hindi ko magagawa ang ginagawa nya, na isa lang ang day off at may pasok ang holiday.
Maraming beses ko na syang kinumbinse na lumipat dito. Ayaw nya talaga.
Kasalanan ko din siguro kasi nangako ako sa kanya nun, bago kami magkabalikan, na sasama ako sa kanya.
Pero napadpad ako sa Maynila mula sa probinsya, at ayun na nga. Lumawak ang mundo ko.
Sa simula mahirap, matraffic, mausok, madaming tao - in short magulo.
Pero nakapag adjust na ko at tuluyan na kong nasanay sa buhay Maynila.
Sinasabi ko sa kanya na ganun din siguro mararamdaman nya dito. Pero ayaw nya pa din.
Sabi ko sa kanya, kung ayaw mo pumunta dito at ayaw ko pumunta dyan, sa isang tao pwede ka umuwi ng pinas para magbakasyon sa loob ng isang buwan.
Sabihin nating 40 years tayong dalawa. Sa loob ng 40 years, 1200 days lang kung saan magkikita tayo nang personal.
Mahal na mahal ko sya pero hindi ko matanggap na 1200 days lang kami magkasama.
Hindi ko matanggap na parang 4 na taon lang yun.
Ayoko sya mawala, mahal ko sya pero hindi ko rin gusto ang setup namin. LDR na walang gustong mag-move.
Parang walang sense ang LDR kapag wala namang balak na magsama in the future.
Sya na ang girlfriend ko mula 2nd year ng college. 27 years old na ko ngayon at isang taon lang kami nagbreak. Nagkabalikan kami after.
Wala akong naging iba mula nung naging kami.
Engaged na kami. Di natuloy kasal namin ngayong Hunyo kasi hindi rin natuloy yung pag doktrina nya sa Iglesia ni Cristo.
Ganun pa man, problema pa rin namin ito. Walang may gustong mag move.
Ano ang gagawin ko?
Update:
Sorry nakalimutan kong sabihin na may compromise pala akong sinuggest sa kanya.
1. Punta ako doon and magstay/maghanap ng trabaho for 2 years. Kung makahanap ako ng computer-related job, mag i-stay kami. Pero kung sa loob ng dalawang taon na yun ay wala akong makita, babalik kami ng Pinas.
2. Punta sya dito for 6 months at subukan nya yung kung ano buhay meron ako. Hindi sya required maghanap agad ng trabaho. Magstay kami sa isang studio unit at kung ayaw nya talaga ay susundin ko sya sa Madrid.
Sa tingin ko fair sa kanya ang mga suggestions ko kasi nga ako din naman ang may kasalanan, kasi may pangako ako.
Sa kasamaang palad, ayaw nya pa din. Hindi sya sang-ayon kahit ni-isa sa dalawang idea na yan.
Last edited: