- Messages
- 2
- Reaction score
- 0
- Points
- 16
I'm jay, 24 yrs old. Nun isang araw nagkaroon kami ng di pagkakaunawaan ng akin tatay. Actually kasalanan niya pero di siya marunong umintindi. Di natututo sa pagkakamali nya at isinumbat ko un. After ng away namin na un eh di kami nagpapansinan. Ignore ko lang siya. Pero naun gabi nagsigawan na naman kami. Alam ko di tama sumagot sa magulang pero kung ikaw nasa katwiran eh maiintindihan niyo. Nahinto lang sigawan namin nun sinaway kami ng aking nanay.Sabi sa akin ng aking ama lumayas na raw ako dito sa pamamahay. Pinamukha niya sa akin na sa edad kong ito eh may lupa at bahay na daw xa. May college degree pa daw ako pero sya hayskul grad lang eh madami naipundar.
Sa amin magkakapatid ako lng sinabihan niya ng ganun. Actually ilan beses na niya sinabi. Sa totoo lang gusto ko na umalis dito. Ang problema ko lang di ko kaya maging independent. Di ko mabubuhay sarili ko. Wala ako work pero kumikita ako sa internet marketing at paggawa ng websites. Montly kita ko abot 12k pero lahat ng kita ko eh binibigay ko kay mama. Dito ako sa province pero dati nagwowork ako sa manila. Umuwi ako dito dahil 2k lang natitira sa sahod ko every month kapag kinaltas lahat ng expense at malayo pa uwian. Gutom at Pagod lang napapala ko sa manila. So ang problema wala akong ipon, walang pera. Kung aalis ako dito baka sa tabi tabi na lang ako at mamalimos dahil nga un source of income ko eh maiiwan sa haus. Sa totoo lang depress ako naun. Kung tuluyan man ako palayasin mas pipiliin ko na lang na mamatay sa gutom. Wala ako kaibigan na mapupuntahan dahil may mga sarili buhay mga un. Ayaw ko magparasite. Mga relatives ko eh malalayo. Sa totoo lang naiisip ko na ang magsuicide. Parang nawawalan na ng direction buhay ko eh. Ginawa ko thread na ito dahil wala ako makausap tungkol dito. Di ako pwede humingi ng tulong sa mga kapatid ko dahil may kanya kanya na silang buhay. It's a matter of pride din dahil sa edad kong itong magiging palamunin pa ako. Medyo may kaya mga magulang ko pero dahil retire na sila at matanda na eh binibigay ko lahat ng pera ko. Un din kc sbi nila na ang mabait na anak binibigay lahat ng kita sa magulang. Sa totoo lang feeling ko hopeless na ako. Kung may baril lang dito sa tabi ko di ako magdadalawang isip na iputok sa sarili ko. Ang sakit masabihan na lumayas ako. San na ako pupunta? Parang sinabi na wala na ako kwenta kaya pwede na ako umalis. Ano ba dapat kong gawin????? Kung di man ako makareply eh alam nio na. Baka pinaalis na ako dito sa haus. Siguro magpapalaboy laboy na lang ako sa tabing dagat. Nakakapanghinayang at madami pa ako gusto gawin. Madami pa ako gusto basahin na novel. Gusto ko din maramdaman ulit kung pano mahalin. Tsk. Wala naman ako ganitong problema dati eh. Gusto ko mainis pero nanaig sa akin ang takot. San na ako kakain, ano kakainin ko, iinumin, san matutulog. Bakit ba kasi napakahirap mabuhay.
Sa amin magkakapatid ako lng sinabihan niya ng ganun. Actually ilan beses na niya sinabi. Sa totoo lang gusto ko na umalis dito. Ang problema ko lang di ko kaya maging independent. Di ko mabubuhay sarili ko. Wala ako work pero kumikita ako sa internet marketing at paggawa ng websites. Montly kita ko abot 12k pero lahat ng kita ko eh binibigay ko kay mama. Dito ako sa province pero dati nagwowork ako sa manila. Umuwi ako dito dahil 2k lang natitira sa sahod ko every month kapag kinaltas lahat ng expense at malayo pa uwian. Gutom at Pagod lang napapala ko sa manila. So ang problema wala akong ipon, walang pera. Kung aalis ako dito baka sa tabi tabi na lang ako at mamalimos dahil nga un source of income ko eh maiiwan sa haus. Sa totoo lang depress ako naun. Kung tuluyan man ako palayasin mas pipiliin ko na lang na mamatay sa gutom. Wala ako kaibigan na mapupuntahan dahil may mga sarili buhay mga un. Ayaw ko magparasite. Mga relatives ko eh malalayo. Sa totoo lang naiisip ko na ang magsuicide. Parang nawawalan na ng direction buhay ko eh. Ginawa ko thread na ito dahil wala ako makausap tungkol dito. Di ako pwede humingi ng tulong sa mga kapatid ko dahil may kanya kanya na silang buhay. It's a matter of pride din dahil sa edad kong itong magiging palamunin pa ako. Medyo may kaya mga magulang ko pero dahil retire na sila at matanda na eh binibigay ko lahat ng pera ko. Un din kc sbi nila na ang mabait na anak binibigay lahat ng kita sa magulang. Sa totoo lang feeling ko hopeless na ako. Kung may baril lang dito sa tabi ko di ako magdadalawang isip na iputok sa sarili ko. Ang sakit masabihan na lumayas ako. San na ako pupunta? Parang sinabi na wala na ako kwenta kaya pwede na ako umalis. Ano ba dapat kong gawin????? Kung di man ako makareply eh alam nio na. Baka pinaalis na ako dito sa haus. Siguro magpapalaboy laboy na lang ako sa tabing dagat. Nakakapanghinayang at madami pa ako gusto gawin. Madami pa ako gusto basahin na novel. Gusto ko din maramdaman ulit kung pano mahalin. Tsk. Wala naman ako ganitong problema dati eh. Gusto ko mainis pero nanaig sa akin ang takot. San na ako kakain, ano kakainin ko, iinumin, san matutulog. Bakit ba kasi napakahirap mabuhay.
Please don't attempt to commit suicide. Alam mo po TS magdasal po kayo sa Panginoon na bigyan ka ng mahabang pasensya para maitindihan mo ang iyong parents. As what you've said, matanda na sila. Well, I'm experiencing that one too TS hindi ka lang ang nag-iisa. I understand kung bakit sila ganyan kasi they're getting old na and they tend to get angry easily mas Lalo na kapag sinasagot sila. Alam mo po TS ang ginawa ko is nagdasal lang ako sa Lord na bigyan ang ng mahabang pasensya at pagiitindi sa aking mga magulang. Nag-ask din ako ng guidance at strength galing sa Kanya. Sinabihan pa nga ako ng mother ko noon "bahala ka palayasin ka ng tatay mo basta wala akong pakialam". You know what, masakit talaga sa akin na sinabi yun ng mother ko sa akin I can't actually believe na sinabi niya yun kasi close kami ng mother ko. Mas lalo na yung father ko ang dami niyang sinabi na masasama sa akin like "walang kwenta, bobo, etc." Pero TS, with the help and grace of the Lord, nanaig yung pagmamahal ko sa kanila. Mas lalo ko sila inembrace. Mas lalo naging strong ang love ko para sa kanila. After some time, siguro mga 4 years na rin, 3rd year college na po ako ngayon, hindi na sila naging ganun katulad dati. Ipinakita ko sa kanila na kung ano yung tingin nila sa akin is mali. TS kung ano man ang iyong problema, idaan mo lang po sa dasal at kung gusto niyo pong umiyak, iiyak niyo lang po, hindi porket na umiyak ka ay bakla ka na. Kaya mo yan TS, isang malaking pagsubok yan para sa iyo 
...
apaka yabang mong sumagot sagot sa erpat mo hindi mo naman pala kaya sarili mo
