- Messages
- 18
- Reaction score
- 0
- Points
- 16
Alam mo ba yung feeling na gusto mong mawala at mabura sa mundo ng hindi nakakaranas ng sakit at hapdi, ung tipong basta ka na lang mawawala at makakatulog na walang malay sa mundo. Problemado ka kasi pakiramdam mo napag-iwanan ka na ng mga taong nasa paligid mo, mag isa ka lang, namimiss mo yung mga dati mong nakasalamuha at malalapit mong kaibigan, namimiss mo puntahan yung mga lugar na gusto mong puntahan kasama ang tropa, pakiramdam mo wala kang kwentang nilalang, minsan tinatanong mo ang Diyos kung bakit ka pa isinilang at ano ang iyong purpose sa mundo, wala kang natatanging talento na maipagmamalaki, hindi ka katalinuhan, palagi kang bigo sa mga binabalak mong gawin. Minsan mag isa ka sa kwarto mo na nakasindi ang malungkot na ilaw, narerealize mo kung gano ka kahina lumaban sa mga pagsubok, yung maiiyak ka na lang ng kusa kasi pinipilit mong ngumiti ginawa mo nang lahat para sumigla ang pakidamdam mo pero malungkot ka pa rin. Yung feeling na parang walang oakialam sayo yung mga kakilala mo, kaya't naghahanap ka ng mga bagong kaibigan sa internet pero wala pa din. Hindi ka marunong makisalamuha sa kapwa, tahimik ka lang, kaya lagi kang naiiwan lalo na pag may lakad. Alam mo ba yun ganung feeling? Wala kangapagsabihan ng yong kalungkutan kundi sarili mo lang Ngunit yung sarili mo hindi ka matulungan. Minsan masaya ka pero mamaya paghiga mo sa kama iiyak ka na naman. Naranasan mo na ba yung gusto mo minsan mamatay na pero wala kang ibang paraan na gawin un kasi hindi mo kaya kasi ayaw mong masakan ang mahal mo sa buhay. Alam mo ba yung pakiramdam na parang wala kang halaga sa mundo, kaya't nagpapakalulong ka na lang sa online game at minsan pag offline na silang lahat sa laro eh malungkot ka na naman. Hinahanap mo yung kaligayahan mo pero pilit ka binibigo ng panahon at ng sarili mong walang halaga sa mundo. Walang talento, walang katalinuhan, walang alam na gawain para makapag ipon man lang, walang kaibigang mapagsabihan, mag isa ka lang sa kwarto na parang tanga na pinipilit maging masaya, kota ka na sa lahat ng kalungkutan at wala kang magawa.Pakiramdam mo sasabog ang iyong puso na hindi ka makahinga, pinipilit mong makatulog pero di ka makahinga Sa gitna ng nakakabinging katahimikan eh pilot bumubulong sayo ang lungkot ng buhay... Hayh buhay... sanay na sanay nako.... mula kabataan ko ganito na ko kalungkot.... ngayon nga pag iniisip ko lahat ng napagdaanan ko.. narerealize ko na lang kung gano na katigas ang aking puso . Narerealize ko kung gaano ako katapang......na dinedma at nilagpasan ang matinik na daan nang panahon. 17 yrs old pa lang ako sobra na ang sakit na dulot ng pag iisa na umaasa sa wala.. parang hindi ko kakayanin harapin pa pag tumanda nako. Paano ba ....... ang lungkot kasi.. sana mawala na lang ako kahit pangsamantala . . at magising na lang ng may amnesia
Last edited:
