Pumapatak nanaman ang aking mga luha,
Umasa nanaman kasi pala ako sa wala,
naniwala rin sa salitang akala,
pero heto ako ngayon,umiiyak at nganga,
nag umpisa kasi ito sa salitang kaibigan,
hanggang sa nahulog na ako sa iyo ng tuluyuan,
sino nga ba naman ang hindi mahuhulog, kung lagi mong ka kwentuhan,
at siyempre madalas na asaran at biruan,
lagi ko naman pinapadama sayo ang aking nararamdaman,
pero bakit dimo napapansin at iba parin ang iyong tinitignan,
kulang parin ba?
o wala lang talagang pagasa?
pagod narin kasi ako,
pagod nang itago ang totoo,
ngumingiti na lang ako,
sa tuwing siya ang binabanggit mo,
hindi ba pwedeng kahit minsan,
yung TAYO lang ang laman ng usapan?
kasi ako'y tao lang naman,
umaasa't nasasaktan,
gusto ko ng lumayo,
gusto ko ng tapusin to,
pagkakaibigang ating nabuo,
pasensya na kung sinayang ko,
ang gulo-gulo ng isip ko,
hindi ko na alam ang mga sasabihin ko,
pero sana pag gising ko,
matapos na ang bungungot na ito.
ayaw ko ng masaktan,
kung pwede ka lang sanang makalimutan,
kung diko na lang sana sinimulan,
hindi sana ganito ang aking nararanasan.
Last edited:
