Poem Manghahabi

Manghahabi

Ikaw ang pinakamagaling na manghahabi
Na ang puso ko'y pumili
Sa pagdaan ng mga araw ng iyong pagsusulsi
Unti-unting binabalot ang puso kong sawi

Sa padating mo ako'y sumigla
Huminto sa pagtagas ang dugong pula
Sa bawat paghabi mo ng bawat sugat
Sarili ko'y muling inangat

Araw-araw walang humpay
Walang katapusang sinulid ang ibinigay
Mga yakap mong kay init ang hangad
Sa pagmulat ng mata sa umaga ikaw ang bubungad

Nagdaan pa ang mga araw
Gumagaling sa pagmamahal mong natatanaw
Nadarama ang bawat alaga
Sagad sa buto ang pangakong itinaga

Malapit mo nang matapos ang paghahabi
Nasanay na akong ika'y nasa tabi
Sana dito ka na lang at palaging umiintindi
Gagawin ko ang lahat wag ka lang umuwi

Darating tayo sa panahon ng wakas
Na ang lahat ay may hangganang walang takas
Natatapos ang mga hiram na pag-ibig
Gusto mo man o hindi kailangan mong ikabig

Sa iyong paglayo unti-unti kong nadarama
Ang pagpatak ulit ng dugo sabay ng luha
Di mapigilang masaktan
Sa paggising ko, wala nang masisilayan

Ang dulo ng sinulid ay nasa iyo
Natatastas ang hinabi mo
Nawawasak sa distansyang dulot nito
Umaasang babalik ka ulit sa piling ko