Re: 7th day adventist
Law covenant
Ang Law covenant sa pagitan ni Jehova at ng bansa ng likas na Israel ay ginawa noong ikatlong buwan pagkaalis nila sa Ehipto, 1513 B.C.E. (Exo 19:1) Ito’y isang pambansang tipan. Ang isang likas na Israelita ay awtomatikong nasa ilalim ng tipang Kautusan mula sa kaniyang kapanganakan at sa gayo’y may pantanging kaugnayan kay Jehova. Ang Kautusan ay nasa anyong kodigo, nakatala nang maayos, anupat nakapangkat-pangkat ang mga batas nito. Inihatid ito ng mga anghel sa pamamagitan ng kamay ng isang tagapamagitan, si Moises, at binigyang-bisa sa pamamagitan ng paghahain ng mga hayop (bilang kahalili ni Moises, ang tagapamagitan, o “nagpangyari ng tipan”) sa Bundok Sinai. (Gal 3:19; Heb 2:2; 9:16-20) Nang pagkakataong iyon, iwinisik ni Moises sa altar ang kalahati ng dugo ng mga hayop na inihain, pagkatapos ay binasa niya ang aklat ng tipan sa pandinig ng bayan, na sumang-ayong maging masunurin. Pagkatapos ay iwinisik niya ang dugo sa aklat at sa bayan. (Exo 24:3-8) Sa ilalim ng Kautusan, itinatag ang isang pagkasaserdote sa sambahayan ni Aaron, na mula sa pamilya ni Kohat na mula naman sa tribo ni Levi. (Bil 3:1-3, 10) Ang mataas na pagkasaserdote ay nagsimula kay Aaron at ipinamamana mula sa ama tungo sa anak, kung kaya hinalinhan ni Eleazar si Aaron, hinalinhan ni Pinehas si Eleazar, at patuloy.—Bil 20:25-28; Jos 24:33; Huk 20:27, 28.
Ayon sa mga kundisyon ng tipang Kautusan, kung iingatan ng mga Israelita ang tipan, sila’y magiging isang bayan ukol sa pangalan ni Jehova, isang kaharian ng mga saserdote at isang banal na bansa, at pagpapalain niya sila. (Exo 19:5, 6; Deu 28:1-14) Kung lalabagin nila ang tipan, susumpain sila. (Deu 28:15-68) Layunin ng tipang Kautusan na ihayag ang mga pagsalansang (Gal 3:19), akayin ang mga Judio tungo kay Kristo (Gal 3:24),
magsilbing anino ng mabubuting bagay na darating (Heb 10:1; Col 2:17), ipagsanggalang ang mga Judio mula sa huwad at paganong relihiyon at ingatan ang tunay na pagsamba kay Jehova, at ingatan ang linya ng binhing ipinangako. Idinagdag ito sa tipan kay Abraham (Gal 3:17-19) at inorganisa nito ang bansang likas na binhi ni Abraham sa pamamagitan ni Isaac at ni Jacob.
Nakinabang din sa tipang Kautusan ang iba na di-kabilang sa likas na Israel, sapagkat sa pamamagitan ng pagpapatuli ay maaari silang maging mga proselita at tumanggap ng maraming kapakinabangang nagmumula sa Kautusan.—Exo 12:48, 49.
Paano naging “obsolete” ang Law covenant?
Masasabing naging “lipas na” ang tipang Kautusan nang ipatalastas ng Diyos sa pamamagitan ng propetang si Jeremias na magkakaroon ng isang bagong tipan. (Jer 31:31-34; Heb 8:13) Noong 33 C.E., ang tipang Kautusan ay kinansela salig sa kamatayan ni Kristo sa pahirapang tulos (Col 2:14) at hinalinhan iyon ng bagong tipan.—Heb 7:12; 9:15; Gaw 2:1-4.
Tipan sa Tribo ni Levi. Nakipagtipan si Jehova sa tribo ni Levi na ibubukod ang buong tribo nila upang maglingkod sa tabernakulo, kasama na rito ang pagkasaserdote. Naganap ito sa ilang ng Sinai noong 1512 B.C.E. (Exo 40:2, 12-16; Mal 2:4) Si Aaron at ang kaniyang mga anak, na mula sa pamilya ni Kohat, ay magiging mga saserdote, at ang ibang mga pamilya mula kay Levi ang mag-aasikaso sa ibang mga tungkulin, gaya ng pagtatayo ng tabernakulo, paglilipat nito, at iba pang mga gawain. (Bil 3:6-13; kab 4) Nang maglaon, naglingkod din sila sa templo. (1Cr 23) Isinagawa ang serbisyo ng pagtatalaga para sa pagkasaserdote noong Nisan 1-7, 1512 B.C.E., at nagsimula silang maglingkod noong Nisan 8. (Lev kab 8, 9) Ang mga Levita ay walang manang lupain, ngunit tumatanggap sila ng mga ikapu mula sa ibang mga tribo, at binigyan sila ng mga nakapaloob na lunsod na matatahanan nila. (Bil 18:23, 24; Jos 21:41) Dahil sa sigasig ni Pinehas para sa bukod-tanging debosyon kay Jehova, ang Diyos ay nakipagtipan sa kaniya ng isang tipan ng kapayapaan, isang tipan para sa pagkasaserdote hanggang sa panahong walang takda para sa kaniya at sa kaniyang supling. (Bil 25:10-13) Nanatiling may bisa ang tipan kay Levi hanggang sa magwakas ang tipang Kautusan.—Heb 7:12.
Pakikipagtipan sa Israel sa Moab. Bago pumasok ang Israel sa Lupang Pangako, noong 1473 B.C.E., nakipagtipan si Jehova sa likas na Israel sa Moab. (Deu 29:1; 1:3) Noon ay muling binigkas at ipinaliwanag ni Moises ang kalakhang bahagi ng Kautusan. Layunin ng tipang ito na pasiglahin ang katapatan kay Jehova at gumawa ng ilang pagbabago at magtakda ng mga utos na kailangan ng mga Israelita habang nagbabago ang kanilang kalagayan mula sa pagpapagala-gala tungo sa pamimirmihan sa lupain. (Deu 5:1, 2, 32, 33; 6:1; ihambing ang Lev 17:3-5 sa Deu 12:15, 21.) Nagwakas ang tipang ito nang pawiin ang tipang Kautusan, yamang ito’y mahalagang bahagi ng Kautusan.
Tipan kay Haring David. Ang tipan kay David ay ginawa noong naghahari siya sa Jerusalem (1070-1038 B.C.E.), at ang mga partido rito ay si Jehova at si David, na kumakatawan sa kaniyang pamilya. (2Sa 7:11-16) Ayon sa tipang ito, isang anak na mula sa linya ni David ang magmamay-ari sa trono magpakailanman at magtatayo ng isang bahay para sa pangalan ni Jehova. Sa tipang ito, layunin ng Diyos na maglaan ng isang dinastiya ng mga hari para sa mga Judio. Layunin din niyang ibigay kay Jesus, bilang tagapagmana ni David, ang legal na karapatan sa trono ni David, samakatuwid nga, ang “trono ni Jehova” (1Cr 29:23; Luc 1:32), at maipakilala si Jesus bilang ang Mesiyas. (Eze 21:25-27; Mat 1:6-16; Luc 3:23-31) Hindi kasama sa tipang ito ang pagkasaserdote. Ang Levitikong mga saserdote ay naglingkod na kaagapay ng mga haring mula sa linya ni David. Gayunman, sa ilalim ng Kautusan, magkahiwalay ang pagkasaserdote at ang pagkahari. Yamang kinikilala ni Jehova ang pagkaharing iyon at gagamitin niya iyon magpakailanman, ang tipan kay David ay magpasawalang-hanggan.—Isa 9:7; 2Pe 1:11.
Tipan Upang Maging Saserdoteng Tulad ni Melquisedec. Ang tipang ito ay ipinahayag sa Awit 110:4, at ikinapit ito kay Kristo ng manunulat ng aklat ng Mga Hebreo sa Hebreo 7:1-3, 15-17. Ito’y tipan na tanging kay Jesu-Kristo ipinakipagtipan ni Jehova. Lumilitaw na tinukoy ito ni Jesus nang makipagtipan siya sa kaniyang mga tagasunod ukol sa isang kaharian. (Luc 22:29) Sa pamamagitan ng ipinanatang sumpa ni Jehova, si Jesu-Kristo, ang makalangit na Anak ng Diyos, ay magiging isang saserdote ayon sa paraang gaya ng kay Melquisedec. Si Melquisedec ay naging hari at saserdote ng Diyos sa lupa. Manunungkulan si Jesu-Kristo kapuwa bilang Hari at Mataas na Saserdote, hindi sa lupa, kundi sa langit. Permanente siyang itinalaga sa katungkulang ito pagkaakyat niya sa langit. (Heb 6:20; 7:26, 28; 8:1) Ang tipang ito ay may bisa magpakailanman, yamang maglilingkod si Jesus bilang Hari at Mataas na Saserdote magpakailanman sa ilalim ng patnubay ni Jehova.—Heb 7:3.
Bagong Tipan. Noong ikapitong siglo B.C.E., inihula ni Jehova, sa pamamagitan ng propetang si Jeremias, ang bagong tipan, anupat sinabi niya na hindi iyon magiging gaya ng tipang Kautusan na sinira ng Israel. (Jer 31:31-34) Noong gabi bago siya mamatay, Nisan 14, 33 C.E., habang itinatatag niya ang pagdiriwang ng Hapunan ng Panginoon, ipinatalastas ni Jesu-Kristo ang tungkol sa bagong tipan, na bibigyang-bisa ng kaniyang hain. (Luc 22:20) Noong ika-50 araw mula nang siya’y buhaying-muli at 10 araw pagkaakyat niya sa kaniyang Ama, ang banal na espiritu, na tinanggap niya mula kay Jehova, ay ibinuhos niya sa kaniyang mga alagad na nagkakatipon sa isang silid sa itaas sa Jerusalem.—Gaw 2:1-4, 17, 33; 2Co 3:6, 8, 9; Heb 2:3, 4.
Ang mga partido sa bagong tipan ay si Jehova at ang “Israel ng Diyos,” ang mga inianak-sa-espiritu na kaisa ni Kristo, na bumubuo sa kaniyang kongregasyon o katawan. (Heb 8:10; 12:22-24; Gal 6:15, 16; 3:26-28; Ro 2:28, 29) Binigyang-bisa ito ng itinigis na dugo (ang inihaing buhay-tao) ni Jesu-Kristo, na ang halaga ay iniharap kay Jehova pagkaakyat ni Jesus sa langit. (Mat 26:28) Kapag pinili ng Diyos ang isa para sa makalangit na pagtawag (Heb 3:1), dinadala siya ng Diyos sa Kaniyang tipan salig sa hain ni Kristo. (Aw 50:5; Heb 9:14, 15, 26) Si Jesu-Kristo ang Tagapamagitan ng bagong tipan (Heb 8:6; 9:15) at ang pangunahing Binhi ni Abraham. (Gal 3:16) Bilang Tagapamagitan ng bagong tipan, tinutulungan ni Jesus yaong mga kabilang sa tipan upang sila’y maging bahagi ng tunay na binhi ni Abraham (Heb 2:16; Gal 3:29) sa pamamagitan ng kapatawaran ng kanilang mga kasalanan. Ipinahahayag silang matuwid ni Jehova.—Ro 5:1, 2; 8:33; Heb 10:16, 17.
Ang inianak-sa-espiritu at pinahirang mga kapatid na ito ni Kristo ay magiging mga katulong na saserdote ng Mataas na Saserdote, “isang maharlikang pagkasaserdote.” (1Pe 2:9; Apo 5:9, 10; 20:6) Gumaganap sila ng gawaing pansaserdote, isang “pangmadlang paglilingkod” (Fil 2:17), at tinatawag silang “mga ministro ng isang bagong tipan.” (2Co 3:6) Ang mga tinawag na ito ay dapat na maingat at may-katapatang sumunod sa mga yapak ni Kristo hanggang sa isuko nila ang kanilang buhay sa kamatayan. Kung magkagayon ay gagawin sila ni Jehova na isang kaharian ng mga saserdote at mga kabahagi sa tulad-Diyos na kalikasan, at gagantimpalaan niya sila ng imortalidad at kawalang-kasiraan bilang mga kasamang tagapagmana ni Kristo sa langit. (1Pe 2:21; Ro 6:3, 4; 1Co 15:53; 1Pe 1:4; 2Pe 1:4) Layunin ng tipan na kumuha ng isang bayan ukol sa pangalan ni Jehova bilang bahagi ng “binhi” ni Abraham. (Gaw 15:14) Sila ang magiging “kasintahang babae” ni Kristo at ang kalipunan ng mga tao na dadalhin ni Kristo sa isang tipan ukol sa Kaharian, upang mamahalang kasama Niya. (Ju 3:29; 2Co 11:2; Apo 21:9; Luc 22:29; Apo 1:4-6; 5:9, 10; 20:6) Upang maisakatuparan ang layunin ng bagong tipan, kailangan itong manatiling may bisa hanggang sa ang lahat ng kabilang sa “Israel ng Diyos” ay buhaying-muli tungo sa imortalidad sa langit.
Ang Tipan ni Jesus sa Kaniyang mga Tagasunod. Noong gabi ng Nisan 14, 33 C.E., matapos ipagdiwang ang Hapunan ng Panginoon, ginawa ni Jesus ang tipang ito sa kaniyang tapat na mga apostol. Pinangakuan niya ang 11 tapat na apostol na uupo sila sa mga trono. (Luc 22:28-30; ihambing ang 2Ti 2:12.) Nang maglaon, ipinakita niya na saklaw ng pangakong ito ang lahat ng inianak-sa-espiritu na mga “nananaig.” (Apo 3:21; tingnan din ang Apo 1:4-6; 5:9, 10; 20:6.) Noong araw ng Pentecostes, pinasinayaan niya ang tipang ito sa kanila sa pamamagitan ng pagpapahid ng banal na espiritu sa mga alagad na nasa isang silid sa itaas sa Jerusalem. (Gaw 2:1-4, 33) Yaong mga mananatiling kasama niya sa mga pagsubok at mamamatay sa kamatayan na tulad ng sa kaniya (Fil 3:10; Col 1:24) ay maghaharing kasama niya sa Kaharian. Ang tipang ito ay mananatiling may bisa sa pagitan ni Jesu-Kristo at ng mga kasamang haring ito magpakailanman.—Apo 22:5.
Hindi po kapatid,
Hebrew 8:7 talks about a covenant in a broader perspective. It is not a thing that we can touch by our bare hands. It
is an act, an event–the agreement between God and Israel (two parties).
Ang bagong covenant po ay hindi new sets of law. Ito po ay agreement o kasunduan na ang LAW AY ILALAGAY SA PUSO AT ISIP. Unlike sa old covenant verbal ang agreement nila kapatid see Ex. 19:1-8.
Ang linaw na nga eh, for the 1st covenant had been faultless. Diba old covenant yan.
Eh bakit gumawa ng new covenant? verse 8 and 9 nagkulang sila brad di sila nakasunod sa unang agreement o covenant para sundin ang laws lumalabag paren sila.
Anu ung new covenant? verse 10 ilalagay ang laws sa isip at puso. Yan ang bagong covenant o agreement.
Babalik ka pa sa unang tipan? lipas at anino na lang yan. Sinagot ko na rin yung tanong ko sayo. Kung ano new covenant. But you are still referring to unang tipan na ilalagay sa puso at isip?