Novel Tin'eijā Dātsubaggu (Nobela) (Updated: 7/9/2017)

Sypnosis:​

Naranasan mo na ba ma-transfer sa ibang school? Iyong tipong isang taon na lang ga-gradweyt ka na ng highschool, kaso kinailagan mo lumipat ng ibang eskuwelahan? Tapos iyong feeling na bago ang lahat ng umiikot sa paligid mo? Bagong classroom, bagong library, bagong uniform, bagong I.D., bagong desk, bagong canteen, Faculty, computer room, C.R., bagong gym? Higit sa lahat, bagong mukha, ngiti, luha, iyak o tawa na sasalubong sayo? Paano ka mag-aadjust kung wala kang kakilala ni isa sa mga estudyante, teacher o staff ng eskuwelahan?

Meet Maria Mayumi Santos, may simple at medyo corny na pangarap, ang maimpluwensiyahan ang mga taong nakapaligid sa kaniya in a good and positive way. Ang kaso, sa hindi inaasahang pangyayari, kinailangan niyang magtansfer sa ibang school. Sa lugar na wala siyang kaibigan, walang kakilala. Paano niya matutupad ang pangarap nito, kung sa unang araw palang niya sa bago nitong school ay sandamakmak na bully na ang inabot nito sa kamay ng mga kaklase niya? Humalo pa sa kaniyang sitwasyon ang pagkapasok niya sa St. Gregory, ang section kung saan pinagsama-sama ang lahat ng mga delingkuwenteng estudyante. Idagdag pa ang sikreto nito na kapag nabunyag, ay sigurandong mala atomic bomb na sasabog at siguradong magiging dahilan para iwasan siya ng mga tao.

Prologue: Mayu​

“Yaaawnnnn~~~~~” Mag-iisang buwan pa lang simula nung mag-umpisa ang klase, pero bakit pakiramdam ko mahigit isang taon na ako sa fourth year highschool. “Ang boring!”

“Mayumi?”

Minsan, naiisip ko na parang aksaya lang sa oras at panahon ang eskuwela. Sabi nila, experience is the best teacher, kung ganon, bakit kailangan pa natin mag-aral? Kung puwede naman lumusob kaagad sa larangan ng buhay. Matuto habang humihinga at nilalasap ang bawat sandali ng buhay ng walang ginagawang assignment o sinasagot na test papers. For example, masosolve ba nang Algebra ang problema sa puso? Paano ako matutulungan ng Pythagorean Theorem sa paghahanap ng mga kaibigan? Alam ko importante at magagamit sa pang-araw-araw na buhay ang Scientific Method, pero paano ako matutulungan nito kung hindi ko alam kung saan ako mag-uumpisa ulit pagkatapos mabigo?

“Hayyy…” Nagpakawala ako ng mahabang buntong hininga, kasabay ang pagbagsak ng aking ulo sa lamesa. Mag-iisang oras na ako dito sa loob ng Jollibee, pero ewan ko ba, kahit nasimot ko na ang bawat butil ng french fries at nasayad ko na ang lamang softdrinks ng baso, tamad na tamad pakong umuwi. “Mag-aalas-siyete na, ano kaya ang ulam sa bahay?”

“Ma-ria Ma-yu-mi San-tos?!”

“Huh?” Natigilan ako sa pagmumuni-muni at sinundan ang boses na tumatawag sa akin.

“Mayu!” Bigla nitong yakap sa akin, napatayo tuloy ako sa kina-uupuan ko dahil sa gulat. “Kamusta ka na?!”

Kumawala siya sa pagkakayapos sa akin, nagnining-ning ang mga mata nito, iyong tipong habang naglalakad ka ay bigla kang nakakita ng isang-libong piso sa daan. Sabik na sabik at kitang-kita sa expression ng mukha niya ang pagiging excited.

“Ri-Rizelle?” Tanong ko sa kaniya, kasabay ang pagtagilid ng bahagya sa aking ulo, kinikilatis ng mahigi kung siya nga ba talaga ang Rizelle na kakilala ko na mahigit limang taon ko nang hindi nakikita.

“Yep!” Hinawakan niya ako sa magkabilaang kamay, lagpas tenga ang guhit ng ngiti nito sa kaniyang labi. “Kamusta na?!”

“Wooow! Pumayat ka at pumuti!” Hinaplos ko ang pisngi nito, kasabay ang mahinang pagtapik, na agad sinundan ng paulit-ulit na mahihinang kurot. “Namagkano ka?”

“Namagkano?” Pagtataka niya.

“Sa pagpaparetoke.”

“Retoke? Sira ulo!” Isang malakas na batok ang sinagot niya sa tanong ko, dahilan para mabaling ang tingin ko sa malulusog nitong dibdib.

“Wooow! Rizelle!” Mabilisan kong dinakma ang dibdib niya, nilapirot ng ilang beses bago ko tuluyang pinaglaruan. “Ang laki siguro ng ginastos mo!”

“HUH?! MAYU?!” Napatayo siya at agaran niyang tinapik ang mga kamay ko na busy parin sa paglulumikot sa hinaharap nito. Tumalikod siya sa akin, nagpamewang at nagpakawala ng buntong-hininga. “Hayyy…hindi ka pa rin nagbabago.”

“AH!” Dumikit ang mga mata ko sa kurba ng katawan niya na maihahalintulad sa bote ng softdrinks, pababa sa tila pares na lobo nitong puwet, na agaran din sinakmal ng aking mga kamay. “Whoaaa! Pati ito Pinaayos mo!”

“AHHH!” Gulantang niya, na tinernuan ng talon sa pusturang parang nakuryente. Isang malutong na suntok ang lumapag sa bunbunan ko pagkatapos! Kasabay ang pag-hila niya sa akin palabas ng nasabing fast food restaurant. “Ano ka ba?! Pinagtitinginan na tayo! Alam mo sana yung nakakahiya!”

“Pero ang laki ng pinagbago mo Rizelle.” Nilapit ko ng husto ang mukha ko sa kaniya, ilang centimetro lang ang layo, amoy na amoy tuloy ang matamis na pabango nito. Umatras siya at niyakap ang sarili, sa paraang parang nahihiya. Nag-umpisa pa siyang mamula. “Pumayat ka, pumuti, kuminis ang balat at sumeksi. Tapos, ang laki ng su---“

“STOP IT!” Biglang palahaw nito, habang tinatakpan ang magkabilaang tenga, lalo tuloy siyang nakahatak ng mga panibagong mata na nakiki-isyoso sa amin.

“Kurt?” Baling ko ng tingin sa grupo ng mga lalake na nasa likuran ni Rizelle, na saktong naglalakad palayo, at kung hindi ako nagkakamali, patungo sila sa likod ng isang abandonadong warehouse.

“Mayu?” Sabat ni Rizelle, lutang sa mukha ang pagtataka. “Bakit natulala ka na lang bigla, anong nangyari?”

“Rizelle, alis na ako. May gagawin pa ako! Bye bye!” Simula kong pagtakbo palayo sa kaniya habang sinusundan ng tingin si Kurt at ang mga kasama nito.

“Teka Mayu!”

Tumigil ako saglit at nilingon si Rizelle, na noo’y sumusunod sa akin. Nginitian ko siya na siyang nagpamakopa sa kaniyang mukha. “Gumanda ka Riz!, next time kuwentuhan mo ako sa salamat doc adventure mo!”

“SIRA ULO!” Muling sigaw niya, sinubukan pa akong batuin nito, pero hindi ko na siya pinansin, bagkus itinuon ko ang aking atensiyon sa paghabol kila Kurt. Hindi ko alam kung bakit, pero may masama akong kutob. May parte sa isip ko na nag-uudyok sa akin na kailangan ko silang sundan, may hula akong may hindi na magandang mangyayari.

Narating ko ang abandonadong warehouse, sakto lang para masilip ko ang nasa loob. Walang duda, si Kurt Limput nga ang isa sa kanila, na isa sa mga kaklase ko. Sa bilang ko, walo silang lahat, plus ang kamag-aral ko, pero anong ginagawa nila? Nakapaikot sa kaniya ang mga kasama nitong lalake, na sa tingin ko ay tila formation sa isang rambol. Ilang segundo ang lumipas ng walang nangyayari, nakatayo lamang silang lahat, nakikipag-patagalan ng titig kay Kurt, nang bigla nalamang sumugod yung isa sa mga lalake at sinuntok sa likuran si Kurt! Na agad naman sinundan nung isa pa ng tadyak sa sikmura, dahilan para mapaluhod si Kurt, sapo-sapo ang tiyan!

“Masama ‘to.” Bulong ko sa aking sarili, hindi ko tuloy maiwasang mapangisi. “Tignan nga natin kung totoo iyong tsismis na kaya mo magpatumba ng sampu kahit mag-isa ka lang.”

Bago lang ako sa eskuwelahang pinapasukan ko, nag-transfer ako dalawang linggo pagkatapos mag-umpisa ang panibagong school year, kaya ganon na lang ako ka clueless pagdating sa nasabing bagong paaralan. Zero knowledge ako tungkol sa mga estudyante nito, lalo na sa mga kaklase ko. Dahil sa puno na halos lahat ng section, sa St. Gregory ako pinatapon. Sapagkat bago lang ako dito, napagpasyahan kong gumawa ng iilan-ilang research ukol sa sa section na ito, at ayon sa mga tsismis na nasagap ko, may reputasyon ang klase na ito bilang pinaka-lowest na section sa buong fourth year level. Ayon pa sa kuro-kuro, dito pinagsasama-sama ang lahat ng mga fourth year student na may problema sa akademikal at pag-uugali. May mga bali-balita pa na bawat taon, hindi lalagpas sa limang teacher ang nag-reresign dahil sa natatamo nilang torture sa section na ito, mapa-physical man o emotional. Hindi rin matatapos ang isang buong taon na walang nababaldadong estudyante, gawa ng St. Gregory class. Ang klase rin ito ang may hawak sa pinakamaraming record na estudyanteng napatalsik dahil sa iba’t-ibang dahilan, magmula sa pakikipag-away sa kapwa mag-aaral, pagbastos sa mga guro, pagnanakaw sa eskuwelahan, paglabag sa alituntunin ng paaralan, hanggang sa mga maliliit na bagay na kapag nagpatong-patong ay lilikha ng malaking penalty na sapat para ma-expelled. Kagaya ng pagdaya sa exam, pag-absent, paninigarilyo at pag-inom ng alak sa loob ng campus o mga madalas na late. Natatandaan ko pa nung unang araw ko sa section na ito, doon ko narealize na ang lahat ng mga narinig at nakalap kong tsismis paukol sa kanila ay doble sa pagiging totoo, in short, lahat ng mga kaklase ko ay patapon ang buhay. Mga delingkuwente. Lahat ay maituturing na siga, mapababae man o lalake. Lahat ay abala sa kaniya-kaniyang pagiging papansin at pabida, saan man sulok ako tumingin sa loob ng bago kong classroom.

“Iyan ba ang sinasabi nilang genius sa away?” Usal ko, habang pinapanood kung paano lamugin ng mga grupo ng kalalakian si Kurt. Sa pagkakataong ito, nakahalik na ang mukha niya sa sahig, habang sabay-sabay siyang pinagtatadiyakan. Ang isa sa mga ito ay itinayo siya sa pamamagitan ng pagsabunot sa kaniya, na agad namang sinundan ng isang uppercut na muling nagpabalibag sa kaniya sa lupa.

Si Kurt ang kauna-unahang bumati sa akin pagdating ko sa St. Gregory, sa gagong paraan nga lang. Ayon sa mga nasagap kong balita, isa siya sa mga estudyanteng iniiwasan ng mga guro. Labas-pasok ito sa loob ng principal’s office, kung hindi lang daw dahil sa tatay niya, na titser din sa eskuwelahan, matagal na siyang buminggo at na-expelled. Marami siyang kaaway sa kabilang klase, sa dahilan nang pagiging hambog at mayabang nito. May isang pangyayari din ang muntik na nagpakulong sa kaniya, ayon sa tsismis, nakipag-away siya sa kabilang school, at ang malupit sa scoop ng balita, mag-isa lang daw siya laban sa lagpas sa sampu, na madali niyang di-umano napabagsak, at muntikan pa niyang mapatay sa bugbog ang isa sa kanila.

+++++++++

“Class! Please quiet!” hampas sa mesa ng Adviser namin, na siyang nagpatahimik sa loob ng silid-aralan na animoy dinaig pa ang loob ng sabungan sa sobrang ingay at gulo. Sabay-sabay na lumanding ang bawat pares ng mga mata nila sa akin. “This lady here, right beside me, is Maria Mayumi Santos, bago niyong classmate. Kaka-transfer lang niya. Say hello to her.”

Samu’t-sari ang naging reaksiyon nila, may mga sumipol, ang iba ay naulingan ko pang naghuhulaan kung ano ang vital statistics ko, may mga sumigaw at pumalakpak, habang ang iba naman ay nakatitig lang sa akin, na pakiramdam ko ay mahahati ako sa dalawa sa talim nilang makatingin. Namataan ko pa ang iba na nagbubulungan, kasunod ang hagikgik nilang nakakaloko.

“Dito ka na umupo.” Bungad ng isa sa kanila, habang tinuturo ang bakanteng upuan sa tabi niya. Sa ayos ng pananamit at hitsura nito, mapagkakamalan mo siyang mastermind sa mga nagaganap na holdapan sa mga bus at jeep. Hindi ko alam kug anong trip niya, pero masagwa sa mata ang kulay abo nitong spike na buhok. Hindi rin cool ang mga hikaw nito sa tenga na kasinlaki ng doorknob, at ang porma nitong maihahalintulad sa mga banda na ang tinutugtog ay punk-rock.

“Right, sige Mayumi.” Bahagyang tulak ng nasabing Adviser namin sa likod ko. “Doon ka na sa tabi ni Kurt.”

Tinungo ko ang tinuturo nitong upuan, at nagpasalamat kay Kurt. Subalit nang paupo na ako, bigla nalang niyang hinila ang silya, sanhi para masaldak at humalik ang puwet ko sa sahig. Sumabog sa tawa ang buong klase, naiwan akong nakatitig kay Kurt, iniisip kung paano ko pipilipitin ang leeg nito nang hindi ito mamamatay. Naging Kalbaryo ang mga sumunod na araw ko dahil kay Kurt. May pagkakataon na nilagyan niya ng chewing gum ang upuan ko, napabili tuloy ako ng bagong uniform dahil ayaw ng matanggal ang nakakapit na bubblegum. May isang araw naman na hinagisan niya ako ng uod, nag-halfday tuloy ako ng wala sa oras dahil namaga ang buong katawan ko. Hindi ko rin makakalimutan yung minsan na sinabutahe niya ang merienda ko nung recess, nilagyan niya ng bulate, buti nalang napansin ko kaagad, kundi siguradong hindi ko na mapipigilan ang sarili ko na pagbuhulin ang small at large intestine niya.

+++++++++

Hindi na makilala ang mukha ni Kurt, maliban sa nagkulay talong na ito, naliligo na rin ito sa sariling dugo. Wala namang tigil sa pagbugbog ang mga lalakeng nakapalibot sa kaniya, ang iba ay dinuduraan siya habang lumalagapak sa tawa. Isa lang ang nakakapagtaka at kanina pa gumugulo sa isip ko, kahit na gaano pa siya kabano sa pakikipagsuntukan, imposible naman wala siyang matatamaan maski isa sa dami ng kaaway niya. Pero ni isang suntok o sipa ay wala siyang pinapakawalan, hindi siya gumaganti!

“Nasaan na tapang mo kanina bata?!” muli nilang itinayo si Kurt, hinawakan siya ng dalawang lalake, habang binabatukan naman siya ng isa. “Ang lakas ng loob mong hamunin kami?! Lampa ka naman pala!”

Isang suntok sa sikmura ang nagpaluhod muli kay Kurt, kasunod ang isang sipa sa mukha na nagpabalibag sa kaniya ng ilang dipa. Pinagduduraan siya ulit bago siya tuluyang iwan ng grupo ng mga kalalakihan. Nasulyapan ko ang isa sa kanila na may binitawan na isang tuta, na agad namang kumaripas ng takbo palapit kay Kurt. Hirap man at halatang nanghihina dahil sa mga sugat at pasang natamo, sinikap nitong abutin at yakapin ang tuta, pinagdidilaan naman siya ng aso sa mukha.

“Dahil ba diyan kaya hindi ka lumaban?” Nagdadalawang isip man, lumabas ako mula sa aking pinagtataguan at lumapit sa kaniya.

“Hmn?” bakas sa mukha nito ang pagkagulat, humawak siya sa isang poste malapit sa kaniya at binuhat ang sarili upang makatayo. “A-anong ginagawa mo dito?”

“Tsk! Akala ko ba siga ka?” Hihimasin ko sana sa ulo ang tuta, ngunit mabilis niya itong nilayo sa akin. Nagsalubong tuloy ang kilay ko katerno sa paglobo ng aking pisngi. “Ang damot mo naman! Parang hahawakan lang!”

Hindi siya umimik, bagkus tumalikod ito at nagsimulang naglakad palayo ng paika-ika.

“Teka!” Habol ko sa kaniya, kasabay ang pagkalkal ko sa aking bag. “Gamutin natin ang mga sugat mo.”

Kagaya sa kanina, hindi siya sumagot, nagpatuloy lang ito sa paglalakad.

“Teka sabi!” Hinarangan ko siya bago paman ito makalabas ng bodega, kasunod ang pag-abot ko ng tatlong piraso ng Band-Aid. “Ito lang meron ako, sana makatulong.”

Tinitigan niya ako, matagal, sa tantiya ko lagpas isang minuto din iyon. Nginitian ko siya, kasabay ang paglagay ng mga Band-Aid sa bulsa ng polo niya nang hindi niya ito kinukuha. Sinubukan ko siyang akayin, ngunit tinabig niya lang aking kamay. Nagsimula ulit siyang tumulak palabas ng bodega, kabuntot ako.

“Pwede ba.” Mahinang sambit niya, kasabay ang pagsibat ulit nito ng tingin sa akin, pero sa pagkakataong ito, ramdam ko ang lamig sa bigat ng titig niyang iyon, matalas at seryoso, na agad ko namang naunawaan.

“O sige na nga, bye-bye na!” Pagbitaw ko ng peace sign sa kaniya, bago ko siya tuluyang iniwan at tumulak palayo sa abandonadong bodega. Habang naglalakad, bigla nalang pumasok sa isip ko yung matamis na ngiti niya kanina, pagkatapos nitong agkan at yakapin ang tuta. Hindi ko din tuloy maiwasang mapangiti. “Mabait ka naman pala.” Bulong ko sa aking sarilili, kasabay ang pagbato ng tingin sa direksiyon kung saan nakatayo ang bago kong eskuwelahan. “Mukhang mag-eenjoy ako sa St. Gregory.”

………… つづく

Pasuporta sa wattpad version niya mga kapatid, Tin'eijā Dātsubaggu,Thanks!​

 

[Supladoako]

Re: Tin'eijā Dātsubaggu (Nobela) (Updated: 7/5/2017)

Chapter 1: Kurt​

Nasa kalagitnaan na ng first period sa subject na math, nang dumating ako sa school namin. Kagaya ng dati, isang malaking pagkakamali ang umasa ako sa aking instinct pagdating sa direksiyon. Naalala ko pa nung unang linggo ko palang sa lugar na ito, mahigit isang oras yata akong late dahil sa mali ang nadaanan kong ruta papunta ng eskuwelahan. Maingat akong pumuslit papuntang upuan ko, sinamantala ang pagkakataon habang nagsusulat sa pisara ang teacher namin.

“Parang useless din naman ‘to, wala rin naman silang pakialam kahit late kami.” Wika ko sa aking sarili, pagkalapag ng puwet ko sa silya. Ginala ko ang aking tingin sa loob ng classroom, sa bilang ko, tatlo o apat na estudyante lang ata ang naka-focus sa dini-discuss ng guro, ang iba ay busy sa pakikipagdaldalan o sa pagpindot sa mga cellphone nila. May mga babaeng aligaga sa hawak nilang salamin. May mga iilan na nagbabaraha sa sulok, sabay-sabay pa silang nagkakantiyawan kapag natatapos ang isang round ng laro nila. Hindi ko tuloy maiwasang umiling at magpakawala ng buntong hininga sa senaryong nagagaganap sa paligid ko. “Gusto ko ng umuwi.”

“Kagaya sa sinabi ko sa inyo kahapon.” Pukol ng Titser namin, dahilan para baliin ko ang aking tingin sa dalawang kaklase ko na kapwa nagsasampalan kapag may isa sa kanila ang natalo sa larong Jack and Poy. “Ibibigay ko ngayon ang resulta ng quiz niyo last week sa math.”

Kagaya sa inaasahan ko, karamihan sa mga kaklase ko ay walang paki-alam sa pobreng guro na kasalukuyang ibinabalik ang mga testpaper namin. Mas concern pa sila sa mga butiking naglalandian sa kisame, o sa pagbuyo nila sa dalawang kaklase namin na naglalaro parin ng Jack and Poy, na ngayon ay nagsisimula nang magkapikunan. Nasulyapan ko pa ang isa sakanila ay may mukha na sing pula na ng mansanas dahil sa mga sampal na natamo. Diretso parin sa sa pagsasalita ang teacher namin sa harapan, pero sa ingay at gulo ng klase namin, ni isa sa mga pinagsasabi niya ay wala akong naintindihan. Minsan hindi ko maiwasang mag-isip kung bakit kahit sino man sa mga teacher namin ay walang ginagawa para patigilin ang mala-palengke naming classroom. Kuntento na sila sa iilang estudyante na nakikinig sa kanila. Ganon ba kalaki ang takot nila sa mga siga kong classmate? Okay na ba sa kanila na lumipas ang isang araw na wala silang malinaw na naiturong mabuti sa amin? Napapasapo nalang ako sa aking noo kapag naiisip ko kung worth it ba yung mga binabayad ko sa school? O kung ga-gradweyt ba ako ng highschool? O kaya naman kung may sapat na matututunan ba ako kung sakaling maka-gradweyt man?

“Okay.” Linis sa lalamunan ng guro, pero bigo pa rin ito makakuha ng atensiyon. Ang mga kaklase namin na naka-upo sa harapan, na laging binubully, ang tanging nag-alay ng tenga para sa kaniya. “As usual, si Calude ang nakakuha ng highest score sa inyo. Almost perfect, maliban sa dalawang maling sagot.”

Tinapunan ko ng tingin ang kaklase kong tinutukoy niya, si Claude Dizon, ang top one sa klase namin. Wala ako masyadong alam pagdating sa kaniya, maliban sa pagiging henyo at pagka-intovert nito. Madalas naka-glue ang puwet nito sa upuan niya, animoy parte na ng katawan niya ang nasabing silya, hindi mo siya mapapatayo, maliban nalang kung breaktime o uwian na. Hobby nito ang pagbabasa at pagsusulat. Pakiramdam ko nga may masamang mangyayari sa kaniya kapag hindi siya nakahawak ng libro sa loob ng limang minuto. Bihira lang din ito magsalita, hindi mo makikitang bubuka ang bibig nito kung hindi lang siya tatawagin para mag-recite. Wala rin akong nakikitang lumalapit sa kaniya para kumausap. Minsan mapapaisip ka nalang na hindi siya nag-eexist sa loob ng classromm dahil sa sobrang pagka low profile niya. Dahil dito, madalas siya ang target ng mga kaklase namin pagdating sa pambubully. Hindi lilipas ang isang araw na hindi siya uuwi ng walang powder chalk ang buhok, o vinandal na uniform.

“Okay, that would be all for today. See you all tomorrow.” Natatarantang paglabas ng teacher namin sa pinto, nagkabanggahan pa sila ni Kurt, na noo’y papasok naman ng classroom. “Oh, Mr. Limput, you are exactly 1 hour late!”

Tumahimik bigla sa loob ng classroom, lahat ng mata ay lumapag kay Kurt. Natulala ako nang makita ko ang mukha niya. Mabilis na nagflashback sa akin ang nangyari kagabi sa may abandonadong bodega, kung saan pinagtulungan siyang bugbugin ng walong lalake.

“Anyway, heto iyong resulta ng quiz mo last week.” Abot sa kaniya ng guro namin sa test paper nito, bago tuluyang nagmadaling kumaripas palabas ng pinto, ni hindi man lang niya ata napansin na puno ng pasa at band-aid ang mukha ng kausap.

Ramdam na ramdam ang tensiyon sa loob ng kuwarto ng mga sandaling iyon, iyong tipong biglang bumigat ang timbang ng hangin, nagbago din ang haplos ng klima sa balat, naging mainit at maalinsangan sa buong paligid. Magugulat kanalang na may mga butil ng pawis ang biglang magkukumpulan sa iyong noo, na magpapadulas sa pisngi. Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong presensiya sa klase namin, nakakapanibago tuloy. Bawat pares ng mata sa loob ay nakadikit parin kay Kurt, hindi nila ito binitawan ng titig hanggang sa siya ay maka-upo, kung saan ang katabi niya ay ako.

“Tsk. Tsk. Lalo kang pumangit.” Pilit kong pagpigil ng tawa habang isa-isa kong tinuturo ang mga pasa nito sa mukha. “Pero infairness, impressed ako ah, kahit pa bali-bali na yata ang mga buto mo sa katawan, nakuha mo pang pumasok.”

Hindi siya umimik, nilapag nito ang test paper niya na may malaking 0/100 na nakabilog sa kulay pulang tinta. Sa pagkakataong ito, hindi ko na napigilang tumawa ng malakas.

“Bwahahahaha! Akala ko sa suntukan ka lang bano, pati ba naman sa math?!” Mabilisan kong inagaw sa kaniya ang test paper nito at agarang sinayasat. Muntikan pa akong maiyak sa tawa nang makita ko ang sinulat niya sa isa sa mga tanong sa fill in the blanks, minarkahan niya ito ng ‘Go To Hell!’ at ‘Bobo ang nagbabasa nito’. “Bwahahaha! Baliw ka! Wala kang pag-asa! Hahaha!”

Bigla siyang tumayo, bumuwelo at akmang susuntukin ako! Subalit bago paman maglanding ang kamao nito sa aking mukha, ay siya naman saktong pagdating ng may pagka-unano na teacher namin sa Social History. Binigyan muna ako ng isang matalim na tingin ni Kurt, bago ito bumalik sa kaniyang puwesto. Isang ngiti naman ang iginanti ko sa kaniya, kasabay ang isang mabilis na peace sign.

“Get back to your seats class.” Sunod-sunod na hampas sa lamesa ng bagong dating na guro. “Umpisahan na natin ang quiz.” Isa-isang nagbalikan sa kani-kanilang mga upuan ang mga kaklase ko na may bakas ng pagkadismaya sa mukha at palatak sa bawat labi. “Pero, may good news ako sa inyong lahat.” Inayos nito ang suot na salamin bago nagpatuloy. “Kung sino man ang maka 90 points sa quiz, ay excempted sa subject ko sa darating na first quarter exam.”

“Anong klaseng good news iyon?” Usal ng isa kong kaklase na mukhang ibuburol sa kapal ng make up.

“Come on, give me a break.” Sang-ayon naman ng isa pa na sa laki ng noo nito, kasya ang dalawang eroplano.

“Who cares about examamination, anyway?” Punto ng mataba naming clasmeyt, habang ngumunguya ng banana que.

“Oo nga! Sakit lang sa bangs yang exam-exam na iyan!”

“Uwi nalang tayo!”

“Sir, bigyan mo nalang kami ng copy ng mga sagot sa exam, para lahat masaya.”

“Oo nga Sir, o kaya kuwento mo nalang love story ng lola mo.”

“Sir, totoo ba iyong tsismis na virgin ka pa daw?”

Walang sinabi ang eleksiyon ng Pilipinas sa gulo ng classroom namin. Hindi ako magtataka kung umaabot man sa kabilang classroom ang ingay na ginagawa ng mga kaklase ko.

“Tahimik!” Sunod-sunod na nilatiko ng nasabing guro namin ang blackboard gamit ang kamay nito, pero hindi ito sapat para tumahimik ang klase. “Kapag hindi kayo tumahimik, lahat ay ibabagsak ko at hindi makaka-graduate!” Parang magic lang, biglang kumalma ang bagyo sa loob ng kuwarto. “That’s better. Ngayon simulan na natin ang quiz.”

Lumipas ang thirty minutes, may blangko man akong naiwan at ilang hulang sagot, sigurado naman ako na maipapasa ko ang quiz, hindi ko nga lang makukuha iyong 90 points. Luminga-linga ako sa paligid, halos lahat ay abalang nakatutok sa pagsusulit nila. May iilan din naman na walang pakialam sa quiz, kagaya nung dalawa naming classmate na hanggang ngayon ay naglalaro parin ng Jack and Poy. Dumako ang tingin ko kay Kurt, na noon ay nakatingin lang sa labas ng bintana, lutang ang mga mata at mukhang malalim ang iniisip. Akma ko sana itong sisitsitan, pero nahagip ng pansin ko ang isang piraso ng papel na dumausdos sa mesa ni Claude. Siya namang biglang pagtayo ni Kurt at agarang dinampot ang papel sa sahig. Kagaya sa kanina, parang magnet na dumikit ang bawat pares ng mata kay Kurt, dahilan para lumikha ng kaunting kaluskos, na sanhi naman para lingunin siya ng teacher namin na noo’y nakatalikod at rumoronda sa loob.

“Ano’to?!” Sunggab ng guro sa papel na hawak ni Kurt, kasunod ang pageksamin niya dito. “Kodigo?!”

Lumikha ng bulung-bulungan ang pangyayaring iyon, na hindi nagtagal ay sumabog sa ingay.

“Sayo ba ang kodigong ito?” Malumanay na tanong ng teacher namin, pero hindi maitatago ang bakas ng galit nito dahil sa panginginig ng kaniyang pisngi.

“Oo.” Walang kaemo-emosyon na tugon ni Kurt, ni hindi man lang yata ito nagdalawang isip bago sumagot. Lumipat ang tingin ko kay Claude, na noo ay nakayuko at parang balisa, naka-drawing sa mukha nito ang sobrang pag-aalala, tinalo pa niya ang ekspresyon ng taong nakapatay.

“God dammit Kurt!” Balasik sa tinig ng guro namin, hinablot niya ang test paper ni Kurt at hinati sa maraming piraso! “Sa pagkakataong ito, sisiguraduhin kong masususpende kana!”

“Gawin mo ang gusto mo.” Padabog na paglabas ni Kurt sa silid, sinipa pa niya ang pinto bago siya iniluwa nito.
Hindi na naalis ang titig ko kay Claude pagkatapos, sigurado ako na sa kaniya galing ang kodigo, at halata namang inako ng kaklase niya ang ginawa niya. Pero ang hindi ko maintindihan, ay kung bakit siya pinagtakpan ni Kurt? Ano nanaman kaya ang motibo niya sa pagkakataong ito? Madami mang nagpapapinterong tanong na umiikot sa utak ko, mas lamang parin ang pagka-curious ko na malaman ang buong pagkatao niya. Feeling ko, unti-unti akong nao-obsessed sa kakahula kung ano ang mga tumatakbo sa isip niya. Hindi ko tuloy maiwasang masagi muli iyong ngiti niya kagabi, habang dinidilaan siya sa mukha ng tutang yakap niya.

Mabilis na gumapang ang oras. Nagsisimula nang lumubog ang araw sa kanluran. Humuni narin ang huling tunog ng bell, hudyat sa pagtatapos ng eskuwela para sa araw na ito. Mabilis akong lumabas ng classroom, bununtutan si Kurt. Napagdesisyunan ko kanina na sundan siya pauwi, hindi ko alam kung bakit, pero malakas ang sipa ng instinct ko sa pagkakataong ito, sigurado ako, may mangyayari nanaman, hindi ko nga lang mabalangkas kung maganda o pangit.

Twenty minutes na ang lumilipas simula ng idikit ko ang aking mga mata sa likuran ni Kurt, at ilang minuto na rin ang lumipas simula nang tumigil siya park at umupo sa isa sa mga seesaw nito. Dahilan para mawalan ako ng pasensiya sa paghintay sa kung ano man ang mangyayari. “Buwisit, hanggang kailan ka tatambay diyan?”

“Alam mo.” Nagitlaan ako sa pagsilip sa kaniya nang bigla itong magsalita, kasunod ang pagsibat ng mga mata niya sa direksiyon ko. “Isa sa pinaka-ayaw ko ay yung sinusundan ako.”

“Paanong?” Bulong ko, kasunod ang pagtayo ko sa aking pinagtataguan at tuluyan ng nagpakita sa kaniya. “Teka, kanina mo pa ba alam?”

“Hindi ka papasang spy.”

“S-spy?” Lapit ko sa kaniya, na siya namang pasimula nitong paglakad palayo sa akin. “Teka! May tatanong lang ako.”

“Wala ako sa mood.”

“Mabilis lang ito.” Tumabi ako sa kaniya at pumares sa bilis ng paglalakad nito. “Bakit mo sinabi kanina na sayo yung kodigo ni Claude?”

“Wala akong alam sa sinasabi mo.”

“Yieeee~~~~~~~” Hinarang ko siya, katerno ang pag-unat sa aking mga kamay. “Hindi kita titigilan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang dahilan!”

“Puwede ba.” Tabing niya sa aking kamay. “Wala akong panahon.”

“Ililibre kita ng Lunch for two days, sabihin mo lang kung bakit.” Muli kong harang sa kaniya.

“Tabi.”

“For one week?”

“Tabi.”

“Bibigyan kita ng isa mga tansans collection ko simula pa nung 1970’s!”

“Aanhin ko iyon?” Kumunot ang mga noo niya.

“Sige suko na ako, you leave me with no choice!” Nagpakawala ako ng isang buntong-hiniga, kasunod ang pagduro ko sa kaniya. “Kapag sinabi mo sa akin kung ano ang dahilan mo kung bakit mo ginawa iyon, bibigyan kita ng one night VIP accesss sa isang Cabaret!”

Kumulot ang isang kilay niya, kasabay ang bahagyang pagbagsak ng kaniyang panga. “Tabi.”

“Sige na kasi~~~~~~~” Paghila ko sa kaniyang damit, pinipilit na patigilin siya sa paglalakad. “Sabihin mo na kasi~~~~~~~”

“Puwede ba tigilan mo ako!” Pagtabig niya ulit sa aking kamay sa ikalawang pagkakataon. “Naaasar na ako sa pagmumukha mo!”

“Kapag sinabi mo sa akin.” Tinitigan ko siya ng diretso, iyong tipong pinaparating ko sa kaniya ang pagiging seryoso ko. “Kapag sinabi mo sa akin ang dahilan ng pag-ako mo sa kasalanan ni Claude, lulubayan na kita at hindi na kukulitin pa.”

Nilabanan niya ako ng patagalan ng titig. Matagal. Tila nakisama pa ang paligid sa amin, nagpakawala ito ng isang malakas na hangin, na siyang nagsilbing background sa kumpetensiya ng titigan naming dalawa. Kung susumitihin, mahigit sa isang minuto din ang tinagal non, bago niya ibinaling ang tingin nito sa mga ulap.

“Hayyyy….” Panimula niya. “Sundan mo ako, may papakita ako.”

Tila ganon nalamang kung lamunin ng bula ang tensiyon sa pagitan namin kanina. Nawala at tuluyan nang nag-evaporate. Umukit ng letrang U ang aking labi, kasabay ang pagtango ko. “Sure!”

 

[Supladoako]

Chapter 1.2 - Kurt​

Dinala niya ako sa ilalim ng tulay, kung saan nakatirik ang ilang tabi-tabing maliliit na bahay na gawa sa pinagtagpi-tagping yero, gulong at tabla. Sa isang tingin, maiisip mo kaagad ang salitang iskwater.

“Dito.” Tigil namin sa isa sa mga nasabing bahay. “Ituloy natin iyong laro mong tagu-taguan kanina.”

“Huh?” Pagtataka ko, kasabay ang pagtabingi sa aking ulo.

“May apat akong rules na kailangan mong sundin.”

“Rules?”

“Rule number 1, ako ang masusunod.” Isang mabilis na tango lang ang naisagot ko sa kaniya. “Rule number 2, magtago ka lang diyan.” Turo nito sa manipis na kahoy na nagsisilbing pader ng bahay, na kasalukuyang sinasandalan namin. “Number 3, manahimik kalang at maghintay.” Tango ulit ang pinukol kong tugon sa kaniya. “At number 4, kung wala kang maintindihan, tandahan mo lang ang rule number 1.”

Napalunok ako sa huli nitong sinambit, dahil sa tindi ng sipa ng curiousity sa akin na malaman ang dahilan sa ginawa niyang pag-ako sa kodigo ni Claude kanina, plus pa ang katotohanan na tila exciting ang ginagawa namin ngayon, wala akong magawa kung hindi sundin nalamang siya. Tahimik akong nagtago at naghintay sa kung ano man ang mangyayari. Mabagal man, patuloy parin na lumipas ang oras, hanggang sa tuluyan nang nilamon ng dilim ang paligid, at nagsisimula naring lamunin ng mga lamok ang katawan ko. Ibubuka ko na sana ang aking bibig para magreklamo, nang may bigla akong narinig na pamilyar na boses na nanggaling sa loob ng bahay.

“Claude?!” Mabilis na tinakpan ni Kurt ang bibig ko, at sumenyas ng number 3, na agad ko naman naunawaan.

“Alis na po ako Nay!” Walang duda, kahit na tahimik siya sa klase, nakuha ko ng makabisa ang boses ni Claude, dahil siya ang madalas tawagin ng mga teacher namin tuwing may recitation. “Agad din po akong uuwi, pagka-ubos ng mga tinda kong balot. Malapit na kasi ang first quarter examination namin Nay, kulang pa ang naipon ko pambayad po sa eskuwela. Kaya kailangan ng over time sa pagtitinda!”

“Magpahinga ka nalang anak, ako na ang gagawa niyan.” Tinignan ko si Kurt, tila nakuha naman niya ang tanong na namuo sa aking mga mata. “May pasok ka bukas hindi ba? Mabuti pa magpahinga ka nalang at matulog ng maaga para sariwa utak mo sa eskuwela.”

“Magpagaling muna po kayo. Hindi pa magaling ang ubo mo, saka huwag po kayo mag-alala sa pag-aaral ko, matalino yata anak niyo!”

Tatayo na sana ako sa pinagtataguan namin para sumalungat kay Claude at sabihing nangongodigo lang siya sa mga quizzes o exams namin, pero mabilis akong pinigilan ni Kurt, kasabay ang panlilisik sa mga mata nito, sumenyas pa siya ng number 2.

“Ang laki talaga ng pasasalamat ko sa diyos at binigyan niya ako ng anak na ubod ng talino.” Sagot ng kausap ni Claude, dinig ko pa ang mahinang tawa nito na pinapahirapan ng manaka-nakang ubo. “Sana huwag mag-sawang magbigay ng biyaya ang nasa itaas, at bigyan niya kayo ng magandang buhay ng kapatid mo.”

“Huwag kayo mag-alala, Nay, sinisigurado ko sayo na gra-graduate ako ng high school ng may honor, para maganda ang mapuntahan kong eskuwelahan sa college. At kapag natapos na ako ng pag-aaral, gaganda na ang buhay natin.”

“Nangarap na nanaman ang anak ko.” Kinulong ng ubo ang bawat sulok ng bahay. “Basta huwag ka masyadong magpapagod, ang importante masaya ka sa ginagawa mo.”

“Anong masaya-masaya ang pinagdadadatdat niyo diyan?!” Bigla nalamang may bumulusok na boses ng lalake sa loob ng bahay, sisilip sana ako pero hinadlangan ako muli ni Kurt. “Hoy Claude! Halika nga rito! Bigyan mo ako ng pera, nabitin kami sa inuman ni pareng Gardo.”

“Tay wala pa po akong benta.”

“Anong wala?!” Dagundong muli sa tinig ng bagong dating, kasunod ang isang tunog na tila may isang bagay na bumalibag sa sahig. “Alam ko meron kang tinatago dito!”

“Tay huwag po!”

“Tumabi ka diyan!” Kagaya sa nauna, may nalikhang ulit na tunog na animoy may humampas na katawan sa matigas na bagay. “Pinagdadamutan mo ba ang sarili mong ama, ha?!”

“Tay! Pambayad ko po sa school iyan!”

“Ernesto! Maawa ka naman sa anak mo!”

“Tumahimik kayo!” Hindi ako puwedeng magkamali, at sigurado na ako sa pagkakataong ito, ingay iyon na nagmula sa sampal o suntok! Pinilit ko muling tumayo para tignan ang nangyayari, subalit pinigilan ako ulit ni Kurt, nagulat pa ako sa talim ng tingin niya, at sa higpit ng pagkakahawak niya sa kamay ko. “Pamilya ko lang kayo! Kaya huwag na huwag niyo akong pakikialaman sa mga ginagawa ko!”

“Tay pang-exam ko po iyan!”

“Leche ka! Ayaw mo akong tantanan ah!”

“Ernesto! Tama na!”

Malakas na pagbagsak sa pinto ang sumunod kong narinig, kasabay ang mabilis na paghila sa akin ni Kurt papunta sa likuran ng bahay. Doon, kitang-kita ko kung paano kaladkarin at isubsob sa lupa ng isang maskulado at may katangkaran na lalake si Claude! Tumalikod ang lalake at nagsimulang naglakad palayo, pero hinabol ito ni Claude at hinila ang kamay nito, kasabay ang pag-iyak at palahaw niya. “Tay pambayad ko po sa eskuwelahan iyan para po makapag-exam ako, maawa po kayo!”

Muli sana akong tatayo para tulungan si Claude, subalit matindi ang pagkakakapit ni Kurt sa kamay ko, umiling siya at nilagay ang hintuturo nito sa kaniyang labi, sumesenyas ng tahimik. Wala akong nagawa kung hindi panoorin ang mag-amang nag-aagawan sa pera, hanggang sa hindi ko na sila matanaw at tuluyan na silang yakapin ng dilim.

“Claude!” Paos man, dinig na dinig parin ang tinig ng Ina ni Claude sa loob ng bahay nila. Agaran akong binitawan ni Kurt, at kumaripas ng takbo sa loob ng tahanan nila.

Litong-lito man, sinikap kong ipagpag ang lahat na lumilipad na katanungan sa aking ulo at maliksi kong sinundan sa loob si Kurt. Kasalukuyang inaalalayan ni Kurt ang Nanay ni Claude, nang makapasok ako sa loob ng bahay. Mabilis kong pinagala ang mga mata ko, magmula sa mga nagkalat na balot sa sahig, sa sirang pinto ng cabinet at laman nitong mga damit na tumilapon sa kung saan, hanggang sa may natutulog na batang babae sa papag sa may sulok, na sa hula ko ay hindi bababa sa edad na anim.

“Kurt, paki-usap, tulungan mo si Claude.” Pagtangis ng may katandaan na at payat na babae sa mga bisig ni Kurt. Tanging tango lamang ang naisagot nito sa Ina ni Claude. Inalalayan niya itong makahiga sa papag, katabi ang batang babae. “Nag-aalala ako, baka anong gawin sa kaniya ng Tatay niya. Ibang-iba ang ugali ni Ernesto kapag naka-inom.”

“Ako po ang bahala.” Mahina man, ramdam na ramdam ko ang pagiging sinsero sa tinig ni Kurt. Nilipat niya ang kaniyang atensiyon sa akin, at mabilisang hinila palabas ng bahay. “Ito ang sagot ko sa tanong mo kanina. Kung ano ang dahilan ko kung bakit ko inako ang mali ni Claude.”

“Huh?” Pagtataka ko, habang minamasdan ko ang kamay nitong nakahawak sa akin at hila-hila papunta sa kung saan.

“Kilala ko na siya mula pa noong elementary kami. Wala siyang ginawa kung hindi mag-aral ng mag-aral. Libro at notebook lang ang makikita mong kasa-kasama nito buong maghapon.” Sinulyapan ko siya, kung hindi ako nagkakamali, ito ang unang pagkakataon na marinig ko siyang magsalita ng matagal. “Hindi siya naalis sa pagiging top 1 magmula noong grade 1, hanggang sa gumradweyt kami sa elementary, bilang valedictorian.”

Tumigil siya sandali sa paglalakad, binitawan ang kamay ko at pinagala ang tingin na tila may hinahanap. “Hindi siya nagbago kahit sa high school. Wala siyang ginawa kung hindi mag-aral at mag-aral. Wala siyang oras na inaksaya. Pinokus niya ang kaniyang sarili sa mga libro at sa mga tinuturo ng mga teacher. Matalino at masipag mag-aral, iyan ang pagkakakilala ko sa kaniya.”

“Hindi ko maintindihan. Kung matalino siya, bakit siya nangodigo kanina sa quiz?” Tanong ko kay Kurt na abala parin ang mga mata sa paglilibot, sinusuyod ang bawat sulok ng paligid.

“Wala akong pakialam sa ginawa niya!” Sigaw nito, na siyang nagpatalbog ng mabigat sa aking dibdib, hindi ko alam kung bakit, pero ramdam na ramdam ko ang emosyon niya sa bawat titik ng mga salitang pinakawalan niya. Humarap siya sa akin. “Hindi ko alam kung ano man ang dahilan niya, pero hindi ko hahayaang sirain ng lintik na kodigong iyon ang pangarap ni Claude!”

“Pangarap?”

“Hindi mo pa ba makuha? Bulag ka ba?” Nagsimula ulit itong maglakad, suot ang pagkadeterminasiyon sa mga mata na mahagilap ang hinahanap. “Hindi mo ba nakita ang sitwasyon ng pamilya niya?” Hindi ako umimik, pinakinggan ko lamang ito sa mga ipinapalianag niya. “Pangarap ni Claude na umasenso ang pamilya niya. Nakita mo naman na walang pag-asang matupad ang pangarap niya kung iaasa niya ito sa Tatay niya, o sa Nanay at kapatid niya na sakitin. Kaya simula pagkabata, hinasa niya ang sarili sa pag-aaral, dahil naniniwala siya na ang karunungan ang tutupad sa pangarap nitong magandang buhay.”

Napatigil ako at biglang napa-isip, feeling ko nakalas ko na ang may pinakamalaking buhol sa mga katanungan ko. Ninakawan ko ng sulyap ang mukha ni Kurt, na noon ay may ekspresyon ng pagiging seryoso at determinado. Pinagtakpan niya si Claude sa ginawa nitong pangongodigo kanina, dahil ayaw niya itong maparusahan ng suspension sa klase, at higit sa lahat, ayaw nitong masira ang reputasiyon o mabigyan ng bad record sa eskuwelahan. “Para sa pangarap ni Claude.”

“Claude!”

Nagitlaan ako sa pag-iisip nang biglang tumakbo si Kurt! Sinundan ko siya ng tingin, dumako ito sa grupo ng mga kalalakihan na kasalukuyang pinagtatadiyakan ang nakahandusay sa lupa na si Claude!

“Claude!” Muling palahaw ni Kurt, sakto sa pagsalang sa dapat na tadyak sa sikmura ni Claude! “Ano sa palagay niyo ang gingagaw niyo?!”

“Huh? At sino ka naman?” Sabat ng isa, na kasama sa mga grupo ng kalalakihan. “Hoy! Ernesto! Anak mo rin ba ito?!”

“Hindi ko kilala iyan.” Mula sa likuran, abala sa pakikipag-inuman ang Tatay ni Claude. “Bugbugin niyo na rin kung gusto niyo."

“Hehehe! Narinig mo iyon? Sukatin nga natin kung gaano katigas ang panga mo!” Biglang bigwas ng suntok ng isa pa sa kanila sa mukha ni Kurt! Dahilan para lumipad ito ng ilang talampakan mula sa kinatatayuan niya!

“Lubayan niyo siya!” Hirap sa pagtayo ni Kurt, kasunod ang pagsugod niya, bumuwelo siya at nagpalipad ng isang suntok, ngunit mabilis itong nailagan ng kaaway niya, at sa halip, nag-counter ito ng tadyak sa sikmura ni Kurt! Agad naman ito sinundan ng isang uppercut, sanhi upang bumalik sa pagkakahalik sa lupa si Kurt!

“Hahaha!” Libak sa tawanan ng grupo. “Hoy! Tigilan niyo na iyan, wala naman kayong mapapala sa mga basurang iyan. Inom nalang tayo!”

“Ba-basura…?” Paggapang sa lupa ni Kurt. “Ba-bawiin mo ang sinabi mo….”

“Aba, bagay sayo ang maging bulate ah! Gapang pa!” Sumabog muli sila sa tawa.

“Bawiin mo…” Hirap man, pinilit ni Kurt na abutin ang laylayan ng pantalon ng isa sa mga kaaway niya. “Bawiin mo ang sinabi mo!”

“Tagaris kang bata ka! Bitawan mo ako!” Sunod-sunod na tadyak nito sa mukha ni Kurt, subalit hindi siya natitinag, bagkus lalo pa nitong hinigpitan ang pagkakahawak sa pantalon niya. “Sabi ng bitawan mo ako!”

“Ba….bawiin mo…ang sinabi mo…HINDI BASURA ANG PANGARAP NI CLAUDE!!!”

Tila may isang malakas na hangin ang bumangga sa aking katawan, kasunod ang isang matinding kurot na pumukaw sa aking emotion, sanhi para matisod nito ang kaluluwa ko, at magbigay ng daan sa luhang humalagpos sa aking mga mata habang inaalala ang kaninang seryoso at determinadong ekspresiyon sa mukha ni Kurt.

++++++

“Kilala ko na siya mula pa noong elementary kami. Wala siyang ginawa kung hindi mag-aral ng mag-aral. Libro at notebook lang ang makikita mong kasa-kasama nito buong maghapon. Wala siyang oras na inaksaya. Pinokus niya ang kaniyang sarili sa mga libro at sa mga tinuturo ng mga teacher. Matalino at masipag mag-aral, iyan ang pagkakakilala ko sa kaniya. Pangarap ni Claude na umasenso ang pamilya niya. Hinasa niya ang sarili sa pag-aaral, dahil naniniwala siya na ang karunungan ang tutupad sa pangarap nitong magandang buhay. Hindi ko alam kung ano man ang dahilan niya, pero hindi ko hahayaang sirain ng lintik na kodigong iyon ang pangarap ni Claude!”

++++++

“Bitawan mo ako!” Isang puwersadong sipa ang pinakawalan nito na tutumbok sa mukha ni Kurt, subalit mabilis kong pinagalaw ang aking mga binti at sinalo ang sipa niya bago pa ito tumama kay Kurt! “Huh?! Paanong?!”

“Isa…Dalawa…Tatlo…Apat…Lima” Umpisa kong pagbibilang sa kanila.

“At sino ka naman?!” maktol nito, pilit kumakawala sa pagkakasakmal ko sa kaniyang paa, na lalo pang humihigpit sa pagkakapulupot. “Aray! Aray! Aray! Aray! Masakit! Masakit! Bitawan mo ako!”

Umukit ng isang mahabang ngisi ang aking labi, kasunod ang pagsibat ko ng nakakahiwang tingin, na diretso kong pinasapol sa bawat pares ng mga mata nila. “Lima kayong lahat na pagbubuhol-buhulin ko. Sana may alam na kayong aso na hihiraman niyo ng mukha.”

………..つづく