Ms Dem's untold stories...

I have got loads of things on my mind. I don't know where, when and how to start.

But let me walk you through my mind...

my deepest emotions behind my smiles....

 

[demonyita]

wag ganun baka mahalata tayo angel DEM

ay ok ok... churi po... ang aning ko dapat di nila malaman hideout ko...



serious DEM na.....

 

[pot2]

Nice Stories Miss D...

Ipagpatuloy mo at madami ang nasisiyahan

 

[demonyita]

Nice Stories Miss D...

Ipagpatuloy mo at madami ang nasisiyahan

marami pong salamat...

 

[demonyita]

IMMORTAL BELOVED

The First Letter
July 6, in the morning
My angel, my all, my very self - Only a few words today and at that with pencil (with yours) - Not till tomorrow will my lodgings be definitely determined upon - what a useless waste of time - Why this deep sorrow when necessity speaks - can our love endure except through sacrifices, through not demanding everything from one another; can you change the fact that you are not wholly mine, I not wholly thine - Oh God, look out into the beauties of nature and comfort your heart with that which must be - Love demands everything and that very justly - thus it is to me with you, and to your with me. But you forget so easily that I must live for me and for you; if we were wholly united you would feel the pain of it as little as I - My journey was a fearful one; I did not reach here until 4 o'clock yesterday morning. Lacking horses the post-coach chose another route, but what an awful one; at the stage before the last I was warned not to travel at night; I was made fearful of a forest, but that only made me the more eager - and I was wrong. The coach must needs break down on the wretched road, a bottomless mud road. Without such postilions as I had with me I should have remained stuck in the road. Esterhazy, traveling the usual road here, had the same fate with eight horses that I had with four - Yet I got some pleasure out of it, as I always do when I successfully overcome difficulties - Now a quick change to things internal from things external. We shall surely see each other soon; moreover, today I cannot share with you the thoughts I have had during these last few days touching my own life - If our hearts were always close together, I would have none of these. My heart is full of so many things to say to you - ah - there are moments when I feel that speech amounts to nothing at all - Cheer up - remain my true, my only treasure, my all as I am yours. The gods must send us the rest, what for us must and shall be -
Your faithful LUDWIG.

The Second Letter
Evening, Monday, July 6
You are suffering, my dearest creature - only now have I learned that letters must be posted very early in the morning on Mondays to Thursdays - the only days on which the mail-coach goes from here to K. - You are suffering - Ah, wherever I am, there you are also - I will arrange it with you and me that I can live with you. What a life!!! thus!!! without you - pursued by the goodness of mankind hither and thither - which I as little want to deserve as I deserve it - Humility of man towards man - it pains me - and when I consider myself in relation to the universe, what am I and what is He - whom we call the greatest - and yet - herein lies the divine in man - I weep when I reflect that you will probably not receive the first report from me until Saturday - Much as you love me - I love you more - But do not ever conceal yourself from me - good night - As I am taking the baths I must go to bed - Oh God - so near! so far! Is not our love truly a heavenly structure, and also as firm as the vault of heaven?

The Third Letter
Good morning, on July 7
Though still in bed, my thoughts go out to you, my Immortal Beloved, now and then joyfully, then sadly, waiting to learn whether or not fate will hear us - I can live only wholly with you or not at all - Yes, I am resolved to wander so long away from you until I can fly to your arms and say that I am really at home with you, and can send my soul enwrapped in you into the land of spirits - Yes, unhappily it must be so - You will be the more contained since you know my fidelity to you. No one else can ever possess my heart - never - never - Oh God, why must one be parted from one whom one so loves. And yet my life in V is now a wretched life - Your love makes me at once the happiest and the unhappiest of men - At my age I need a steady, quiet life - can that be so in our connection? My angel, I have just been told that the mailcoach goes every day - therefore I must close at once so that you may receive the letter at once - Be calm, only by a calm consideration of our existence can we achieve our purpose to live together - Be calm - love me - today - yesterday - what tearful longings for you - you - you - my life - my all - farewell. Oh continue to love me - never misjudge the most faithful heart of your beloved.
ever thine
ever mine
ever ours.....


===========================================================


A love letter of Ludwig Van Beethoven.

Third Love Letter my all time favorite...

all my hidden feelings put into writing before I was born...

Cannot add anymore but to

ever thine...

ever mine...

ever ours....

 

[Pearlista]

wala akong masabi.. remarkable stories..

 

[demonyita]

wala akong masabi.. remarkable stories..

marami pong salamat....

it is an honour na mapadaan kayo at mabasa ang mga tagni tagni kong kaisipan...



by the way... I am a fan...

maraming salamat po ulit...

 

[Jane Carla]

Ang ganda poh ng stories mo..
ang galing pa ng structure ng sentences..
mas feel ung emotions sa story..

 

[demonyita]

Ang ganda poh ng stories mo..
ang galing pa ng structure ng sentences..
mas feel ung emotions sa story..

maraming salamat po sis...

natutuwa naman ako naaappreciate nyo ang mumunting stories ko...

salamat ulit...

 

[Jane Carla]

matagal na kong bilib sa yo sis..
nasulyapan ko na rin yung ibang story mo sa

thanks for sharing..

 

[demonyita]

matagal na kong bilib sa yo sis..
nasulyapan ko na rin yung ibang story mo sa

thanks for sharing..

ay natawa naman ako sis...

oo meron din sa pero ibang level naman...

kapag hinugot kasi sa kaibuturan ng karanasan nagiging ibang level...

feeling ko importante ako sis nadadalaw nyo ito...

 

[cyrus_rado]

oist ano yang na yan DEM
gandang umaga
sis Jane wala ka ba dun

 

[demonyita]

oist ano yang na yan DEM
gandang umaga
sis Jane wala ka ba dun

oi CY.....

wala yun....

chismoso ka.... eto syo...

nyahhahahahaah peace......

 

[demonyita]

ANG KAMATIS


Bumili ako ng gulay sa palengke ng matuon ang aking atensyon sa kamatis. Ang pupula nila, malulusog nakakaakit na bilhin. Bumili ako ng 2 balot dahil kailangan ko sila para sa ensalada. Umuwi akong tuwang tuwa na dala dala ko ang isang kamatis na pulang pula at malalaki. Ipinagmalaki ko ito sa aking ina dahil sa wakas sa tagal ng panahon marunong na rin akong tumingin ng kamatis na sakto lang.. Hindi kahinugan at hindi hilaw. Nagmamadali akong binuksan ang balot nitong plastic. Dahan dahan kong inialis ang mga ito sa kinalalagyan… Isa… dalawa… tatlo… pisil pisil.. Napapangiti ako dahil hindi ako nabigo sa pagbili nito.

Habang inaayos ko ito, napatingin ako sa isang kamatis na nasa bandang ilalim. Parang sobrang pula nito. Nagmamadali akong inabot ang nasa ilalim ng plastic at natuklasan ko na itong isang kamatis na ito ay masyado nang hinog at sa kahinugan nito malapit na itong mabulok. Nung una nakakdismaya, ang sorbang tuwa ko ay napalitan ng lungkot. Hindi pa rin ako bihasa sa pagpili ng kamatis. Ang inakala kong walang lamog at perpektong kamatis may nakalusot palang bulok. Inikot ko ang kamatis na bulok at nagdesisyon akong itapon na lang ito. Nakita ako ng aking Ina habang hawak ang bulok na kamatis.

“Itapon mo na yan sabi niya pati yung mga nasa ibabaw. Wala nang pagasa yan sa basurahan mo na lang ilagay.”

Tinignan ko lang siya at ngumiti. “Meron akong magandang magagawa rito.” Salitang punong puno ng paniniwala ang binitiwan ko.

“Ano naman ang gagawin mo sa bulok na yan?” Manghang manghang tanong nang akin Ina.

“Magtiwala ka lang kaya ko to…” Sabay talikod ko.. Tinungo ko ang labas nang aming bahay at may nakita akong pasong malaki na may lupa. Umupo ako at piniga ko ang kamatis. Lumabas ang mga buto nito sa kamay ko. Ibinagsak ko lamang ito sa lupa at hinayaan ko na.

Dinidiligan ko ito kahit paano ngunit linggo na ang lumipas wala pa ring pagbabago. Isang lupa pa rin ang nakikita ko. Hindi pa rin ako nawalan ng pag-asa sige pa rin ako ng dilig. Apat na linggo wala pa rin. Nawalan na ako ng pag-asa at sinabi ko sarili ko hindi ako nagtagumpay. Walang kamatis na nabuhay sa itinanim ko. Bigo ako. Minabuti kong kalimutan na lang ito.

Matagal na panahon ang lumipas, lumabas ako ng bahay at sinindihan ko ang sigarilyong hawak. Habang hinihithit ko ito malayo ang tingin ko. Maraming gumugulo sa isip ko. Nakaipit ang sigarilyo sa aking dalawang daliri at sa di sinasadyang pagkakaton nahulog ito. Dali dali kong dinampot ito at nahulog pala ito sa tinaniman kong kamatis. Natulala ako sa aking nakita. May umusbong nang mga dahon dito. Ang kamatis na sinukuan ko lumaban at ngayon may mga dahon na ito. Kinuha ko ang aking sigarilyo at itinapon ko ito. Umupo ako sa tabi ng tumutubong kamatis at tumitig dito.

Doon ko naisip, minsan sa buhay ng tao, ginugusto natin kung ano ang nabubulok at iniisip na maisasaayos natin ito sa paraan na gusto natin. Gusto natin agaran nating makikita ang resulta. At kapag dumating sa puntong wala kang nakikitang pagasenso binibitiwan natin ito... sumusuko, bumibigay agad. Tinaggap na nating tayo ay isang talunan dahil walang nangyare. Ang katotohanan ang pagasenso o pagunlad o ang tinatawag na pagbabago hindi nakukuha ng isang tulog lang kundi kailangan ukulan ng panahon.. tiyaga... dahil kalaunan may nilaga...

Tumingin ako sa mga dahon ng kamatis at ngumiti. Isang mumuting bagay na gaya ng kamatis nakakapagbigay ng isang malalim na kaisipan. Ang kamatis nga naman…

 

[funkson666]

ganda ganda----singanda ng beloy ng gumawa! thanks!

 

[g_olano]

cool!

 

[japhi]

ANG KAMATIS


Bumili ako ng gulay sa palengke ng matuon ang aking atensyon sa kamatis. Ang pupula nila, malulusog nakakaakit na bilhin. Bumili ako ng 2 balot dahil kailangan ko sila para sa ensalada. Umuwi akong tuwang tuwa na dala dala ko ang isang kamatis na pulang pula at malalaki. Ipinagmalaki ko ito sa aking ina dahil sa wakas sa tagal ng panahon marunong na rin akong tumingin ng kamatis na sakto lang.. Hindi kahinugan at hindi hilaw. Nagmamadali akong binuksan ang balot nitong plastic. Dahan dahan kong inialis ang mga ito sa kinalalagyan… Isa… dalawa… tatlo… pisil pisil.. Napapangiti ako dahil hindi ako nabigo sa pagbili nito.

Habang inaayos ko ito, napatingin ako sa isang kamatis na nasa bandang ilalim. Parang sobrang pula nito. Nagmamadali akong inabot ang nasa ilalim ng plastic at natuklasan ko na itong isang kamatis na ito ay masyado nang hinog at sa kahinugan nito malapit na itong mabulok. Nung una nakakdismaya, ang sorbang tuwa ko ay napalitan ng lungkot. Hindi pa rin ako bihasa sa pagpili ng kamatis. Ang inakala kong walang lamog at perpektong kamatis may nakalusot palang bulok. Inikot ko ang kamatis na bulok at nagdesisyon akong itapon na lang ito. Nakita ako ng aking Ina habang hawak ang bulok na kamatis.

“Itapon mo na yan sabi niya pati yung mga nasa ibabaw. Wala nang pagasa yan sa basurahan mo na lang ilagay.”

Tinignan ko lang siya at ngumiti. “Meron akong magandang magagawa rito.” Salitang punong puno ng paniniwala ang binitiwan ko.

“Ano naman ang gagawin mo sa bulok na yan?” Manghang manghang tanong nang akin Ina.

“Magtiwala ka lang kaya ko to…” Sabay talikod ko.. Tinungo ko ang labas nang aming bahay at may nakita akong pasong malaki na may lupa. Umupo ako at piniga ko ang kamatis. Lumabas ang mga buto nito sa kamay ko. Ibinagsak ko lamang ito sa lupa at hinayaan ko na.

Dinidiligan ko ito kahit paano ngunit linggo na ang lumipas wala pa ring pagbabago. Isang lupa pa rin ang nakikita ko. Hindi pa rin ako nawalan ng pag-asa sige pa rin ako ng dilig. Apat na linggo wala pa rin. Nawalan na ako ng pag-asa at sinabi ko sarili ko hindi ako nagtagumpay. Walang kamatis na nabuhay sa itinanim ko. Bigo ako. Minabuti kong kalimutan na lang ito.

Matagal na panahon ang lumipas, lumabas ako ng bahay at sinindihan ko ang sigarilyong hawak. Habang hinihithit ko ito malayo ang tingin ko. Maraming gumugulo sa isip ko. Nakaipit ang sigarilyo sa aking dalawang daliri at sa di sinasadyang pagkakaton nahulog ito. Dali dali kong dinampot ito at nahulog pala ito sa tinaniman kong kamatis. Natulala ako sa aking nakita. May umusbong nang mga dahon dito. Ang kamatis na sinukuan ko lumaban at ngayon may mga dahon na ito. Kinuha ko ang aking sigarilyo at itinapon ko ito. Umupo ako sa tabi ng tumutubong kamatis at tumitig dito.

Doon ko naisip, minsan sa buhay ng tao, ginugusto natin kung ano ang nabubulok at iniisip na maisasaayos natin ito sa paraan na gusto natin. Gusto natin agaran nating makikita ang resulta. At kapag dumating sa puntong wala kang nakikitang pagasenso binibitiwan natin ito... sumusuko, bumibigay agad. Tinaggap na nating tayo ay isang talunan dahil walang nangyare. Ang katotohanan ang pagasenso o pagunlad o ang tinatawag na pagbabago hindi nakukuha ng isang tulog lang kundi kailangan ukulan ng panahon.. tiyaga... dahil kalaunan may nilaga...

Tumingin ako sa mga dahon ng kamatis at ngumiti. Isang mumuting bagay na gaya ng kamatis nakakapagbigay ng isang malalim na kaisipan. Ang kamatis nga naman…

ganda po nito, mam dem,, for this, babalik balikan ko ang thread mo,,

 

[demonyita]

ganda ganda----singanda ng beloy ng gumawa! thanks!

maraming salamat sa pagdaan at nagustuhan po ninyo ang aking istorya...

ang beloy ko maganda ba... nahiya ako salamat po ulit...

cool!

salamat po...

ganda po nito, mam dem,, for this, babalik balikan ko ang thread mo,,

maraming salamat!!!!!! nakakatuwa naman at ikaw din nagustuhan ang mga gawa ko... hihihihi.....

 

[pot2]

Tama ang ganda ng biloy ni Dem

 

[enit_halog]

So emo, but i like it. May mga tula kang nagawa? Written in english ha?

 

[hazmoore104]

copy paste