Serial Story Teenage Cappuccino

TEENAGE CAPPUCCINO - Sugar and Salt (Chapter 1)

Posible bang ma-inlove ka sa isang tasang kape? Kung pupunuin ito ng pagmamahal, mauubos mo kaya sa sobrang tamis? O mananawa ka?

Habang abala ako sa pag-browse sa net, naging hobby ko na yung may katabing kape.. Tara! Bakit mo hindi mo subukan? Subukan mong ma-inlove sa isang tasang kape..

-----

"Nabalitaan mo na?"

"Nakita mo na sya?"

"Brad-pit ang ganda..(tingin sa bintana) .. seksi pa.. at mukhang sosyal!"

"Brad!"

"Brad-pit!"

"Hanggang kailan mo balak titigan yang libro natin?"

"Brad-pit, tigilan mo muna ko.. utang na loob, bukas na ang exam natin.."

"Brad-pit naman! bukas pa lang ang panglimang araw natin dito sa 4th year, at ito palang ang unang exam.. (tumingin sa bintana), Hindi pala exam!"

"May tawag dun eh! .. Iisipin ko, teka.."

"Brad-pit ano ba tawag dun? (tingin sa bintana)..

"Weekly exam?"

"Hahahaha! g***! patawa ka!"

"Ayan na sya Brad! (tingin sa bintana)..

"Busy!"

"Tignan mo lang!"

"Busy!"

"Sulyap lang!"

"Busy!"

"Ahhhhhhhh-Ohhhhhhh!"

"???"

"Nakita mo? Tumingin sakin!"

"Busy!"

"Labo mo naman brad-pit.. (awkward face)"

"Busy lang brad.."

Robert, 16 years old, lalaki.. tunay na lalaki! minsan napagkakamalang bakla, underdog, mahilig ako sa movies, computer games, at walang girlfriend! At ito ang last year ko sa high school, na hindi ko alam kung napag-tripan na ba talaga ako ni kupido.. mas naniniwala kasi ako kay santa kesa sa kanya. Deds na si Erpats, at malapit na si Ermats, sa kunsumisyon sa akin.. Araw araw nyang hiling ang isang apo, na manggagaling sa akin.. Malabo mangyari kung ako lang mag-isa. At wala pa sa isip ko..

May ari kami ng isang cafeteria.. katabi lang ito ng eskwelahan namin, at naging tanyag na tambayan ng mga chiks sa school, dahil sa sikat naming "Cappucino" homemade.. likha ng makukulit na kamay ng ermats ko.

Una! 3 teaspoon of sugar, Half teaspoon ng coffee, 1 teaspoon ng hot water(panimula), Step 2! Isalang sa mixer ang kumpletong sangkap nito, haluin! at kung sira ang mixer, gamitin ang kamay.. Hanggang magkulay caramel, step 3! lagyan ng 1 spoon ng powdered milk.. Step 4! lagyan ng hot water.. haluin, pero sakto lang.. Hayaang magkaroon ito ng float.. Final step! gamit ang granules na coffee, mag spread ka sa ibabaw ng float.. at lagyan ng iba't ibang design. puso, smiling face, names, at ang paborito ni ermats ay ribbon! at ang dahilan ay hindi ko na alam..

Bukas ang panglimang araw namin sa school, 4th year, section yellowbell.. at bukas ang first exam namin..

"Kaya ako busy! Kaya wag kang makulit!"

"Kaya wala kang syota eh!"

"Bakit meron ka?"

"Malapit na!"

"Class! Please stand up!"

Ang titser namin sa unang subject.. Si Ms. Ramirez. Matandang dalaga, at ubod ng sungit. Resulta ng menoppose. Isa sya sa mga middle class teachers, at ang grade nya sa mga estudyante ay flat 5.. Istilo nya ang istilo ng maraming titser, at lagi nilang linya ang.. "Class copy this, and tommorow exam!" sabay upo sa harap, babasahan kami ng magazine.. idol nya si Kris Aquino.

Guro ko na sya noong second year, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, nakalimutan nyang isa ako sa mga estudyante nya, na binigyan nya ng blankong grade sa Araling Panlipunan.. At hanggang sa ngayon, ay pinapasukan ko sa hapon bilang back subject.

"Ano pangalan nung dalawa sa dulo?" bungad agad ng mabait kong guro.

Tahimik ang klase.. Walang gustong sumagot.. at wag mo ding balaking umutot, dahil siguradong maririnig ito sa buong klase, at matutunton na ikaw ang salarin.

Ngunit isang chamcha(Sipsep) na estudyante ang nagbulgar kung sino ang Green Hornets!

"Robert and Richard ma'am!"

Doon ko napansin na kami pala ang tinutukoy ni Ms. Ramirez nung mga sandaling yon, at dahil nga subsob ang aking ulo sa notebook, late ko nang na-gets na gagawin kaming mukhang tanga sa araw na ito.

"Richard? Richard Suarez?! Ikaw na naman?" banat agad ni ma'am.

"Hindi ba't binagsak na kita nung 2nd year?"

Ngayon yata alam ko na kung bakit ako nag ba-back subject ngayon..

"I don't want the two of you, to ruin my morning.. So please pay attention" bawi nya.

Nakahinga ako ng maluwag.. Yun ang akala ko nang tawagin ni Ms. Ramirez ang isang estudyante na nasa labas..

"Can you come in? and introduce yourself to everyone?"

"Sya yun Brad-pit!"

"Sya yung bagong transfer! Yung sinasabi ko!"

"Shhh!"

"Put*** swerte! Dito pa napabilang sa section natin!"

"Shhh!"

Pumasok ang isang anghel sa eksena, hindi lang sa klase.. kundi sa eksana ng buhay ko, at hindi lang sa buhay ko.. Sa buhay ko na payapa.. Ilog na dinaanan ng bangka, ang naramdaman ko.. Para syang si Moises, na hinati ang ilog.

"Brad-pit may syota na kaya yan?!"

"Shhh!"

"Brad-pit?"

"Brad?"

Sa mahaba at straight nyang buhok, na parang aktibo sa cosplay at pinaglihi sa manga karakter, naglakad sya at tumayo sa gitna ng klase.. sa harap naming lahat. Na-hit ang alarm ko.. Nawala sa isip ko ang review. Tumingin sya sa paligid, pinagmasdan ang kanyang papasukang klase sa buong taon. Sa punit punit na cartolina na galing pa noong nakaraang taon, at bungi bunging salamin sa bintana. Isama mo pa ang blackboard na ilang taon nang nakipagbuno sa mga titser, at makukulit na estudyante. bumahid sa kanyang mukha ang pagkadismaya.

"Brad.. Speechless.."

"Oo.."

"Hindi sya.."

"Ikaw!"

"Korni mo Brad-pit.."

Tahimik ang buong klase.. Lahat ay nag-aabang sa pagbigkas ng kanyang pangalan. Walang katinag tinag ang mga lalaki, pati ang mga estudyanteng dumadaan at siguradong nagbubulakbol sa labas ng aming kwarto ay talagang napahinto din.

"Ano 'to meditation?"

Pasok ng siraulo kong kaklase na si Martin. Mas kilala sa tawag na "Martin-Ace", sya ang class joker.. Alas ng klase pagdating sa kalokohan at kagaguhan. Walang tropang babae, at laging basted.. At kapag naasar sya sa pinaka pangit na babae sa campus, ay trip nya nang maghanap ng away.

"Martin! Will you just shut--" Banat sana ni Ms. Ramirez.

"Hi.. I'm Sophy.. Short for Sophia.. Sophia Monsood."

Nagpalakpakan ang buong klase. Naghiyawan ang mga lalaki, nagtawanan ang lahat ng estudyante sa paligid. Huli ng na-gets ko ang lahat, dahil lahat sila nakatingin sa akin..

"Monsood!" Oo.. Monsood ang last name ko. Pero hindi ko sya kaano-ano.

"Class!!!!!"

Nahati ang lupa, nabasag ang bungi bunging salamin sa bintana, nag-apoy ang buong paligid, Umakyat si lucifer galing sa ilalim ng lupa. Isa 'to sa mga imahinasyon ko kapag narinig ko na ang lion's roar, este ang sigaw ni Ms. Ramirez. All of a sudden, tahimik ang klase..

"Ms. Monsood, continue please.." sa malambing na tinig.

"Will I continue, with this kind of people? Who thinks my name was funny?"

"Homaygad brad-pit!"

"Ingles brad.."

"Oo.. Fluent.. parang British.."

"(Sigh) Anyway, Transfer ako from Santana University, an all girls school--"

"And that's a exclusive school, just for everyones concern" singit ni Ms. Ramirez.

"16 years old, friendly, at walang balak makipag boyfriend.." Nagulat ang lahat ng nakarinig sa kanyang sinabi, kahit ang buddy kong si Richard ay hindi makapaniwala. Pero okei lang ako.. Sanay akong makarinig ng ganyan sa mga magagandang babae.. At no effect na sa akin yan. May mga babae talaga na mas trip nilang mukha silang tough sa harap ng mga lalaki, just in case ay hindi sila pagkaguluhan.. at tanging pinagpala lang ng magandang itsura ang may ganitong talent.

Bakante ang upuan sa aking harapan, absent yata ang estudyante na dapat ay doon nakaupo.. At dun sya pinapwesto ni Ms. Ramirez. Paupo na sana si Sophy, napansin nyang wala ang armchair ng upuan.. Tumingin ito sa paligid.. Na syang dahilan upang tumingin din ako sa paligid, at sa kadahilanan ay hindi ko na alam.

"Ma'am walang armchair ang upuan ko." batid nya.

"Pagtiyagaan mo muna Ms. Monsood, I'll get you a better seat tomorrow.." sagot ni ma'am.

"But how can I study well, with this kind of chair?" sagot naman nya.

"Well you can sit here.. Beside me.."

Anak ng angry birds! Bumanat na si Richard! Bagay na pinaka ayaw kong marinig sa lahat, dahil sa hitik sa ka-kornihan ay ubod pa ito ng luma.. Binalak kong tumawa, pero nagulat ako dahil pinaunlakan ito ni Sophy. Bagay naman na ikinagulat ko. Sabay tingin sa akin ni Richard.

"Oha? Panis brad-pit.." bulong nya.

"Hi i'm Richard! You did well today, introducing yourself in front of us." panimula ng loko.

"I guess, wala naman special sa ginawa ko, so kung pwede lang.."

"Huwag mo akong daanin sa pa-cute mo.."

Wasak ang pagkatao ni Richard, nakita ko syang lumubog sa kanyang inuupuan, nag evaporate sya, at tuluyang naging usok. Naglaho sya at tinangay ng hangin.. Paalam brad-pit!

"Suplada nito brad-pit.." bulong ni Richard.

"Guys, please let me concentrate.. Please?" sita ni Sophy, habang nakatingin sa amin.

"Tama ka brad.."

-------------------------

"Maigi naman at dumating kana!"

"Pagod ma.. Dami ginawa sa eskwelahan.."

"Style mo bulok! Pang apat na araw dami na ginawa?"

"Opo! Sa totoo nga lang, baka hindi ako makatulong sayo nitong buong taon, tingin ko lang"

(Batok!) "Huwag mo ko daanin sa ganyan ha! Kabisado ko na yang style mo!"

"Nandun yung bagong apron mo! Wag mo na isalang sa washing machine, at iwanan ng isang linggo ha!"

"Yes ma.."

"Hala sige! At mag-aasikaso pa ako ng pang hapunan"

"Yes ma.."

"Bilisan mo at ang daming tao sa labas!"

"Yes!"

Ang pinaka ayaw kong bahagi ng buhay ko ang tumulong sa shop, hindi dahil tamad ako. Kundi madalas dumaan dito lahat ng chiks sa eskwelahan, at ayokong nakikita nila ako dito. Mas gusto kong gawin ang regular na gawain ng isang teenager.. Ang ano? Ang mag enjoy sa buhay binata, at magpakasawa sa video games.

Tumambad sa akin ang sangdamakmak na costumer ng shop, Araw araw ganito ang naaabutan ko.. dahil rush hour, at uwian ng mga estudyante. Ang masaklap lang, ay wala man lang makatulong sa akin.. Wala akong kapatid, nag-iisa lang ako, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, mas na-enjoy ko ang ganito.. Wala akong kaagaw sa lahat ng bagay, walang pag iinterisan si mama kapag mainit ang ulo nya, at malamang ganun din si erpats kung nabubuhay pa sya.

Sa malayo pa lang kita ko na ang parating na mga naka school uniform. At dahil nga cafeteria ang shop namin, ay madalas tambayan ito ng mga kababaihan. Dito ako madalas makarinig ng mga chikahan. Kung sino ang mga crush nila, at sino ang hindi nila crush, at ang pinaka ayaw nilang titser. Mag aapat na taon na ako sa ganitong gawain, at kahit isang beses ay wala pa akong narinig na may gusto sa akin.

"Kuya, isang orig!"

"Sa akin din kuya!"

"Make it four kuya!"

Orig ang tawag sa sikat naming cappucino, Sinuot ko ang paborito kong cap, dahilan upang hindi nila ako mamukaan.

Gawa dito, gawa doon.. Nakakasawa din.

"Anak kumusta?"

"Okei ma!"

"Wag masyadong dry"

"Yes ma!"

"Shake mo pa ng konti yung isa oh!"

"Yes ma!"

"May customer sa harap mo!"

"Yes ma!"

"Ano sayo ma'am?" tanong ko habang nakayuko at abala sa pagtatrabaho.

"Yung sikat na cappucino nyo.."

"Bago 'to" bulong ko sa sarili, dahil hindi nya tinawag na orig ang cappucino namin.

"Yes ma'am.."

"Robert, sandali lang ha at dadaan ako sa tita mo.. Kakatawag lang.."

"Ma! Anong oras ka babalik?!"

"Saglit lang ako! Wag kang umatungal dyan!"

"Mag to-tong its lang kayo eh!"

"Hindi! Wala akong pera!"

"Tsk!"

Wala ka nang makatulong, iiwan ka pa.. Ang ganitong bagay ang kinaiinisan ko bilang nag-iisang anak.. Kundi saluhin lahat ng utos ng magulang. Bakit kasi hindi pa sya mag-asawa ulit? Bata pa naman ang ermats, dahil maaga sya nag-asawa. Pero dahil sobrang mahal nya si papa, ay ayaw nya na daw mag asawa.. Bagay na bilib naman ako sa nanay ko, na kahit picture na lang ni papa na hawak ang kanyang manok, na syang nakasabit sa sala namin, ang tanging naiwang alala ni papa, ay hindi nya pa din 'to malimutan. Ano kinamatay nya? Leptospyrosis.. Lumusom sya sa baba, dahil lasing.

"Brad-pit!"

"Oi! Brad! Buti dumating ka!"

"Hoy! Hindi ako nandito para tumulong! nalimutan mo lang 'tong P.E. uniform mo"

"Hindi ka talaga maasahan brad-pit!"

"Busy.."

"Tsaka bakit dala mo yang PE uniform mo? bukas pa PE natin.."

"Nilagay ni ermats sa bag ko.."

"Sige isang pabor na lang.."

"Ano?"

"Abot mo lang 'to sa isang costumer dun, sa dulong kaliwa.."

"Homaygad!"

"Bakit?"

"Si Ms. Suplada Monsood brad!"

"Talaga?"

"Akalain mo? Ganun talaga kasikat ang cafe nyo!"

"Akin na yan!"

"Alin?"

"Yung kape! Reretoke ko lang!"

"Hahaha! babanat oh!"

"Syempre!"

Mag-ingat sa magagandang babae, magaling sila manghuli ng nagnanakaw ng tingin, kabisado ko na yata ang mga ganyang tipo, dahil sila yung mga babaeng tila parang langaw ang mga mata, dahil alam nila ang gumagalaw sa paligid. Mga lalaking aalialigid sa kanila, at nagpapapansin. Pero dahil expert ako sa ganyang tipo.. Alam ko ang mga moves na authentic at genuine. Sa ganitong klaseng sitwasyon, dapat kalmado at prente ka lang! testing!

"Wow! Puso!"

"Hahahaha!"

"Korni mo brad-pit!"

"Sige ikaw magbigay.."

"Oo ba.."

Pinagmamasdan kong ibigay ni Richard ang orig coffee namin, na may heart shape sa float. Pakiramdam ko'y magandang panimula 'to. Nakakaramdam din ako ng isang mainit na last year sa huling yugto ng aking high school life. Isang history na syang magbabago sa wasak kong lifestyle. Masaya akong napapasipol sa mga bagay na naiisip ko.

"Hi Sophy! It's me again.."

"Hi there! You're working here?"

"Hindi.. Kaibigan ko may-ari nito.."

"Hmm.. someone told me, na da best daw ang coffee dito?"

"Yup! you have the sample.. try it!" Kindat at big smile ang senyas na binato sa akin ni Richard, senyales na oks na oks ang lahat! Masaya ako sa magandang panimula.. Isang magandang step sa aming pagkakaibigan.

"Richard? Tama ba?"

"Yes!"

"Who made this coffee?" nakangiti nyang sabi.

"Yung friend ko, na nasa counter.."

"Can I talk to him?"

"Hmm.. Hindi naman sya mukhang busy, so.. go ahead!"

Ngayon lang ako nakakita ng anghel na naglalakad at hindi lumilipad, at ang matindi ay papalapit sya sa akin. Mukhang hindi gasgas ang style ko, at may epek pa kahit konti.. Hindi ko naman siguro dinaan sa gayuma ang babaeng 'to. Pero sa isang kisapmata lang ay nandyan na sya papalapit sa akin.

"Hi! What's your name?"

"Ro-Robert!"

"Hmm.. I remember you! Ikaw yung katabi ni Richard, tama ba?"

"Yes!"

"And kayo din ang owner ng sikat na cafe na 'to?"

"Hindi naman talaga ganun kasikat.."

"Anyways.. Thanks for putting a SALT in my coffee, instead of SUGAR"

 

[fookie28]

wala akong masabi.. magaling maganda.. lalo na ung 2nd to the last chapter....

 

[Ampy]

salamat trops

 

[komwari]

Tapos na ba?

 

[Janzel0314]

Ang ganda ng kwento..
May kasunod pa ba?

 

[VICENTEE]

Di ko pa nababasa ito ah..!
BM ko muna pag may time ko na lang babasahin..

 

[Ampy]

tapos na ang kwentong ito sa blog ko, tamad lang ipost dito

 

[cuteakoh]

di pa tapos

 

[Janzel0314]

Amphie post mo na please.
Ang ganda kasi ng kwento. Sarap subaybayan.

 

[Ampy]

TEENAGE CAPPUCCINO - Her Rules (Chapter 24)

"The worst feeling is to love, and not be loved in return." echos!

Muntik ko nang makabisado lahat ng moral lesson sa grimm's fairy tales, nung sermunan ako ni ermats sa telepono. Ilang ulit nyang pinaalala sa akin na nilagay nya daw sa pulang lunch box na may tatlong layer ang baon ko, para sa buong maghapon. Tiyak daw na hindi ako magugutom, dahil pinadalhan nya daw ako ng sobrang pera, kahit hindi ko naman talaga hinihingi. Pero ang ending, nandito ako sa ospital at nagpapalipas ng oras para sa desisyon ng doktor na pwede na akong umuwi at sa bahay nalang ituloy ang sequel ng sermon ni nanay.

Hindi pa din ako makapaniwala sa news feed na binigay ni Richard. Nilapat ko na ang aking mga paa sa sahig, naramdaman ko pang malamig ito dahil sa naka full blast na aircon ng kwarto. Naupo ako sa gilid ng kama at bahagyang kinamot ang aking ulo, na noon lang ay parang nahihilo pa. Pinipilit ng utak kong i-rewind kung ano nga ba ang mga nangyari bago ako tuluyang mawalan ng malay. Pero wala, kahit yata himayin ko ang kapirasong laman sa loob ng ulo ko, eh wala akong mapipigang ala-ala. Tuluyan na kong tumayo matapos mapagdesisyonang hindi makakatulong ang pag-iisip sa pagsusulat. Bubuksan ko na sana ang pinto ng kwarto ng marining kong may taong papalapit, at hindi ko alam kung saan manggagaling.

Mabilis na bumukas ang pinto patungo sakin, at agad naman akong napa-atras. Ngunit laking gulat ko nang makita kung sino ang sumalubong sa akin. Ipinatong nya ang kanyang kanang kamay saking kaliwang balikat, at sinundan ng nakakapagtakang mga ngiti. Animoy walang bahid ng kahit anong kasalanan ang kanyang pagkatao, kapag ganitong ngiti ang binibigay nya sa kaharap.

"Ok ka naba? Ano sabi ng nurse?"

"Ok na naman ako, hinihitay ko lang ang desisyon ng doktor" paliwanag ko.

"Ako naghatid sayo dito, at ako na din nagbayad ng bills mo. Wag mo nang isipin din yun kasi hindi ko naman pababayaran sayo.." natatawa nyang sabi.

"Salamat! Pero tingin ko kailangan kong bayaran yun, parating na din si nanay para sunduin ako. Uhm.. Teka, paano nga ba kita mababayaran?"

Iginala muna ang kanyang mata sa loob ng kwarto, bago ito tuluyang sumagot at binaling ulit sakin ang tingin.

"Sinabi ko nang wag mo nang isipin yun. Saan ka ba nakatira? Ihahatid na lang kita!" anyaya nito.

"Hindi! Huwag na! Parating na din si nanay, baka magkasalisi lang kami.. Tska sasabay naman samin yung dalawang kaibigan ko--"

"Si Richard at Agnes? Umuwi na sila, sinabi kong ako na maghahatid sayo. Tawagan mo na din ang nanay mo sabihin mong ihahatid na kita sa inyo" mapilit na naman nyang suhestiyon.

..
...
....

Hindi ko alam ang balak ni Sebastian sa mga oras na ito, pero napilit nya talaga kong pumayag sa paghatid. Binuksan ko ng bahagya ang bintana ng autong sinasakyan namin ngayon. Meron kasing kung anong amoy na mabango ngunit nakakahilo o na-allergic lang ang ilong ko sa amoy ng ospital. Sinandal ko pa ng patag ang aking ulo, para lang hindi ako mangalay. Tahimik lang sya habang nagmamaneho, parang sa isang iglap ay hindi na sya yung lalaking kausap ko nung nasa ospital kami.

"Robert pangalan mo, tama ba? Sebastian nga pala. Hindi pa pala tayo nagkakakilala ng maayos" at sinundan na naman ng maamong ngiti.

Gusto ko nang sabihin sa kanyang matagal na syang bukang bibig ni Sophia sa akin, at talaga naman naiirita na ako kahit pa sa commercial lang sa tv ay sumabit ang pangalan nya, ay parang gusto ko nang dalhin yun sa technician para ipasira at hindi ipaayos.

"Oo, Robert nga.." mahina kong sagot.

Tumingin sya sa akin, bago pa sundan ng sunod na tanong.

"Boyfriend ni Sophia?"

Nagulat ako sa tanong nya, kahit pa expect ko na alam na nya ang samin ni Sophia. Sasagot pa sana ako, ngunit sinundan nya na yun ng malalim na buntong hininga.

"Mabait, at magiliw na babae si Sophia. Sadyang nasa maling panahon at pagkakataon lang nung makilala ko sya.."

Sa tono palang ng pananalita nya, alam kong may malalim na istorya na syang gustong hukayin at ikwento sa akin.

"Malaking istorya ang pag-alis ko para sa kanya. Noon pa man alam ko nang meron syang nararamdaman para sa akin.. at ganun din ako."

Hindi ko alam kung nagyayabang na ang isang ito, pero heto pa din ako at nakikinig sa kanya. Kahit pa nakatingin lang ako sa view sa labas ng bintana, at iniisip kung tama ba ang slogan ng DOT na "It's more fun in the Philippines".

"Pero tulad nang sinabi ko, nagkakilala kami sa maling panahon. Hindi ako naging duwag noon para aminin sa kanya, gusto ko lang magkita kami ulit sa hinaharap, at kung papalarin ay sana nasa tamang panahon na.."

Nalunod ako sa sinabi nya. Pero hindi ako humingi ng paliwanag. Sobrang naiintindihan kong mahal nya si Sophia kaya nagawa nya yun. Kung tutuusin halos pareho kami ng sitwasyon. Sa sitwasyon nya noon, at sa sitwasyon ko ngayon. Ang kaibahan lang iba na ang ihip ng hangin na kanyang nadatnan. Nakaramdam din ako ng konting awa para sa kanya, kahit pa parehas kaming aso na nag-aagawan sa iisang buto.

"Mahal mo ba sya?"

Tinanong nya ko ng bagay na kahit pa ipikit ko ang aking mata, takpan ang aking tenga, at mag bunjee jumping sa golden gate ay kayang kaya kong sagutin.

"Alam kong isasagot mo ay oo, pero.."

Hindi ko namalayan na bumagal na pala ang takbo ng sinasakyan naming auto, at pagkaraan ng isang minuto ay huminto na ito. Lumingon ako sa paligid, at hindi nga ako nagkakamali. Nasa tapat na ako ng cafeteria namin. Tinanggal ko ang seatbelt, inayos ng bahagya ang aking nagusot na damit, at handa na sanang magpaalam.

"Alam mo na bang, ayaw na ayaw nya ang naghihintay?"

Napako ang balak kong pagbaba sa sinasakyan, at napatingin sa kanya. Malayo ang kanyang tanaw, mababaw ang kanyang mga mata, at pinipilit dayain ang sarili. Kabisado nya si Sophia higit pa sa akin. Bigla nyang kinusot ang kanyang mga mata, para itago sa akin ang pagkalungkot. Humarap sya sakin, at sinundan agad ng ngiti.

"Robert, wag mong paghihintayin si Sophia.. Sigurado magagalit yun! Hahaha! Tska--"

..
...
....

"Mahalin mo sya tulad ng pagmamahal nya sayo. Ipaglaban mo sya, tulad ng ginawa nya sayo. Sisihin mo na ang sarili mo kahit sya ang may mali. Wag kang maiinis kapag naiinis sya. Saluhin mo lahat ng galit nya sa tuwing may problema sya. Makinig ka sa sinasabi nya, kahit sa bagay na wala naman talagang kwenta. Si Sophia ang babaeng mahirap maintindihan, pero masarap mahalin. Mahalin mo sya bilang sya, at mamahalin ka din nya bilang ikaw."

Hindi pa man natapos ni Sebastian ang kanyang speech sa tagpong 'to, ay mabilis nang umagos ang likido sa kanyang mga mata deretso sa kanyang pisngi. Napatawa pa sya bago ito tuluyang punasan. Walang akong naisagot sa kanya, bagkus tumango lang ako. Sinarado na ng lalaking kaharap ko ang kurtina ng kanyang pag-ibig.

Hindi ko na nagawang magpaalam ng maayos, mabilis kong sinara ang pintuan ng kotse. Mabilis din syang umalis, hindi na yata nahintay na pagtawanan ko sya kahit na ang totoo ay hindi ko naman gawain yun. Pinagmamasdan ko ang sasakyang minamaneho nya sa gitna ng kalsada, sa ilalim ng naglalarong ilaw ng kalsada. Tuluyan na itong naglaho, kasunod ang pinakawalan nyang emosyon.

--------------------------------

Pinipilit kong maghanap ng parte sa kama kung saan hindi tatamaan ng sikat ng araw. Ngunit hindi nagpatalo ang kalaban, lumipat lang ito ng ibang pwesto at umatake ulit. Dahilan para tuluyan na akong bumangon sa hinihigaan. Nakikigulo din ang ingay ng nagdaraang sasakyan sa tapat, kung pu-pwede lang talagang magwala, at lahat ng tao'y hihinto at makikinig sayo kanina ko pa ginawa ang maghamon ng away.

Tila lasing na natalo sa sugal pa ang galaw ko habang naglalakad papasok sa eskwelahan. Normal na araw, matapos ang abnormal na pangyayari kagabi. Halos napuyat ako kakaisip sa napakabilis na takbo ng buhay at kwento na siyang kinabibilangan ko. Sa kanina pang nakikipagtalong sikat ng haring araw, singkit ang aking mata habang tinatanaw ang gate ng eskwelahan.

Ganun pa din..

Walang pinagbago..

Luma at lalong niluma ng panahon..

Estudyante nalang yata ang syang instrumento para magsilbi itong bago. Liban sa sermon ni ermats kaninang umaga na trilogy ang dating, ay meron pa kong isang bagay na kanina pinoproblema. Yun ay kung paano ko haharapin si Sophia sa araw na 'to. Simula kasi kagabi hindi pa kami nakakapag-usap sa telepono man o sa cellphone.

....

Naabutan ko sa home room ang mga iilang babaeng kaklase na abala sa pagbabasa ng pocket books, mga backstreet boys na nagtutumpukan na naman sa likod, walang ibang ginawa kundi mang-asar ng iba at kapag nanawa sila, eh sila naman ang mag-aasaran. Wala pa si Richard.. Wala si Sophia.. Walang kwenta ang umaga, wala ding kwenta ang kwentong ito.

Tulad ng nakagawian tutuklasin ko muna ang upuan ko kung meron bang mabait na naglagay ng bubble gum, o di kaya eh pen corrector fluid sa dulo ng armchair. Mga lumang kalokohan ng malolokong estudyante na gustong makabawi sa iba dahil na bully ng iba. Life cycle na hindi mawawala sa HS.

Umupo, nagbukas ng notes, nagsulat ng kaunti, binura, tapos nagsulat ulit. Naisipan kong hindi productive ang ginagawa ko kaya minabuti kong sumandal nalang at maghintay ng parating na guro.

Tumama ang tingin ko sa kalendaryo na dinikit ng isang kaklase sa kanyang arm chair, mabilis kong napansin ang buwan ng disyembre. Hindi ko maiwasang mamangha sa bilis ng panahon, ilang buwan nalang pala lalabas na naman ang Holiday Superstar na si Santa para mag survey kung sino ang makulit at kung sino ang mabait.

Hindi ko maiwasang isipin ang graduation, ang pinaka huling kabanata sa pagiging HS ay ang pagsusuot ng toga, at piktyuran, isama mo pa ang amoy ng sampaguita at nagmamantikang labi ng mga kababaihan dahil sa lipstick. Para lang maging red lips sila kapag kukuhanan na ng litrato para idisplay sa ding ding ng bahay at itago sa kahon kapag limot na lahat ng napag-aralan.

Minsan talaga masarap sariwain ang mga bahay na hanggang ngayon ay naamoy mo pa..


"Robert! Good Morning!"

Mabilis kong nilingon kung sino ang tumawag sakin, napangiti din kahit paano dahil si Richard ang unang slight na matinong makakausap ko sa umagang 'to.

"Brad-pit kumusta?"

"Ayos lang.." sagot ko habang tinutulak palapit ang katabing upuan para kay Richard.

"Nasaan si Sophia?" tanong nya ulit habang nilalapag sa upuan ang kanyang gamit.

"Wala pa eh, baka parating na.."

"Bakit hindi mo alam? hindi ba kayo nag-usap kagabi?"

Parang naasar ako sa sinabi ni Richard, di dahil sa kanya kundi dahil bakit nga ba wala akong alam. Pwede ko naman kasi syang tawagan, may load naman din ang cellphone. Ang nagawa ko lang ay isipin sya at ang sinabi ni Sebastian.

"Nakatulog ako agad paguwi.." palusot ko.

"Oh! Speaking brad.." mahina nitong bulong.

Relax.. Kahit pa nagtatayuan na anit ko sa pagkasabik sa kanya. Lumakas tibok ng puso ko, lalo na nung naramdaman kong huminto sya at mismong nakatayo sa gilid ko. Hindi ko magawang lumingon, kahit pa kanina pa nangangati ang mga mata kong makita sya. Pakunwari kong nilingon sya at hindi nagpahalatang alam ko na nadyan na sya.

"Morning.."

"Kumusta kana?" tanong pero hindi nakatingin sa akin.

"Ok lang, ikaw?"

"Good.. Busy kaba mamayang break?"

"Hindi naman, hindi naman ako laging busy bakit?"

"I need to talk to you.." sa mahinang boses.

"Bakit? No! I mean para saan ba?"

Hindi na sya tuluyang sumagot, at agad na naglakad palayo sa kinauupuan namin. Dumiretso sa ibang chair at doon tahimik na naupo. Nagsalubong ang kilay ko sa pagtataka sa mga kinilos nya. Pilit kong iniisip kung may ginawa ba kong pwedeng magpaaga ng semana santa.

----------

Para sa mga umiibig.. Sa mga taong nagbabalak umibig. Sa mga nakakaranas mapuyat at magkaroon ng tigyawat. Sa mga nilalang na napana ni kupido, at mga taong feeling araw araw ang pasko. Kayo na may love life, at ang mga torpe ang wala! Oo! Sila wala, ikaw meron! Ano bang dahilan bakita sila wala? Kaparehas ba nun ang dahilan kung bakit hindi nila ma-straight ang kabuuan ng Harry Poter? Madali pa din, kung ganun lang kadali mayaman na siguro ang mga nagka-counseling pagdating sa pagiging torpe. Ano bang sakit ang pwedeng itawag sa pagiging torpe, kung may scientific term nga yun malamang hindi ko alam.

Ayon sa aking survey nitong nakaraang araw. Isang bagay ang sadyang dahilan kung bakit nauso ang salitang torpe, yun ay dahil may rejection. Isipin mo kung walang rejection, walang trabaho si papa jack, hindi sana nauso ang blind date, at hindi pinatulan ng mga torpe ang mga social medias at pamosong unlitxt.

"Torpe ka ba?"

"Huh?! Biglaan tanong mo brad pit!" habang nakatingin pa din kay Sophia. Patapos na ang klase, at susunod ang break. Hindi ako mapakali sa nagdaang apat na oras. Pakiwari ko'y may hindi magandang hangin ang pumasok sa isip ni Sophia. Kakalagpas ko lang sa isang problema, sinundan naman agad. Linsiyak na love life 'to, hindi nalang tinulad sa bagong tambalan ni Coco Martin at Julia Montes.

"Hindi lang ikaw may problema sa love life brad, kaya kausapin mo na sya"

"Ano? Baka may dalaw lang ngayon kaya mainit ang ulo, ayoko nang sabayan"

"Tska anong kinalaman ng torpe dun, ang labo"

"Kasi yung moves mo parang nangliligaw palang eh! may gawd brad pit!"

...

Nag-ring ang bell, at mabilis na tumayo si Sophia. At dahil kanina pa naka idle ang mata ko kay Sophia, ay mabilis ko din syang sinundan. Sa bilis nyang maglakad, ay napilitan din akong mag walking marathon para lang masundan sya. Hindi sinasadya nabangga ko pa ang nagtatrabahong janitor, humingi ako ng tawad pero dirty finger lang ang sinagot nya.

"Bilis.. Bilis naman maglakad nito" bulong ko sa sarili.

Nakita ko syang tinahak ang hagdanan paakyat ng rooftop, na sa mga oras na to ay may mga estudyante pang binibilad sa arawan at ginagawang daing. Ngunit nung marating ko ang tuktok, tska ko naman sya hindi makita. Ginala ko pa ang aking mata, at naglakad ng bahagya. Natagpuan ko syang nakaupo sa ilalim ng waiting shed kung saan may tatlong upuan pang bakante.

Mabilis akong lumapit sa kanya, para tuklasin kung anong kalokohan ang inaasal nya sa araw na ito. Sasalubungin ko na sana sya ng ngiti, ngunit hindi natuloy dahil naunahan ako ng kaba nung makita ko syang pang MMK ang itsura.

"Sophia, anong problema?"

Tumingin sya sa akin, habang pinaglalaruan ng mga kamay ang kanyang hawak na panyo. Naglakad pa ako ng kaunti para hindi masinagan ng araw ang aking balat. Tska palang tumabi sa kanya. Pinagmasdan ko sya ng maigi, kung kanina lang ay parang galit sya sa mundo. Ngayon naman ay parang wala syang pakielam. Hindi ko na talaga maintindihan ang nangyayari.

"Robert, can you kiss me right now?"

Lalo nang nagpili-pilipit ang utak ko sa sinabi nya. Trip trip lang ba yun? Porket ba suki na sya ng mga halik ko? Pero imbes na ibaling sa kalokohan ang usapan, pinili ko pa din maging seryoso. Mas maigi nang laging may baon kang tanong sa bawat diskusyon.

"Right now? Bakit?"

"Anong bakit? Hindi mo na kelangan magtanong. Boyfriend kita at girfriend mo ako, So it doesn't matter." Sa pagka bossy nyang pananalita, muntikan na akong mainis. Parang hindi normal na Sophia ang kaharap ko kanina pang umaga.

"Kung may problema sabihin mo sakin, wala sa pamilya namin may talent sa panghuhula."

Lalong sumimangot ang kanyang mukha, tumayo sya at inambahan agad ako ng batok. Napapikit naman ako sa takot, o sadyang passive na yun dahil sanay na yata ang ulo ko sa bawat batok nya sa akin. Dinilat ko ang aking mata dahan dahan, nagsimula sa kanan. Nakita ko syang nakakagat pa sa labi, at nagbabadyang magmaktol anumang oras. Para talagang batang ayaw matulog sa tanghali.

"Nakakainis ka! Nakakainis ka!"

"Ako?" tanong ko habang lumilingon pa ng paligid.

"Oo! Ikaw! Wala nang estuyante dito, nagsibabaan na kanina pa!"

"Oh eh bakit nga?"

"Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa harap ni Sebastian na ikaw ang mahal ko, tapos bigla bigla mo nalang ako tutulugan?"

Kung yayayain nya ulit halikan sya, hindi na ko magdadalawang isip sa oras na ito. Gusto ko nang lumundag mula rooftop hanggang quadrangle ng school sa sobrang saya. Doon lang ako nakaramdam na parang may nag-aasam ng reaksyon ko, at naghihintay sa bawat sasabihin ko. Parang ginagawa ko ngayon, nagkukwento ako at nakikinig ka.

"Yun lang? Kasalan ko bang himatayin?"

"Kung pwede lang eh! Hayaan bang ako pa kailangan magsabi nang lahat?"

"Sorry!"

"Sorry lang?"

"Ano ba gusto mo? Twice na sorry pwede na ba?"

Inaabangan kong sabihin nyang halik nalang, pero hindi nya sinabi. Bagkus bumalik sya sa pagkakaupo. Sumimangot na naman ang mukha at nakatitig sa kawalan. Agaran din akong naupo sa tabi nya. Maramdaman nya man lang na sincere ako sa paghingi ng tawad. Tumahimik ang paligid sa nagdaang segundo, para bang nawalan ng sasabihin ang bawat isa. Parehas din na parang na mental block na naman ang nagsusulat.

"May utang ka sakin ha.." paglalambing nya, kahit pa wala sa akin ang tingin.

"Ilista mo muna, babayaran ko nalang kapag may pagkakataon"

"Kanina hinahayaan na kitang magbayad, ayaw mo naman"

"Singilin mo ulit ako, babayaran kita for sure.."

Umihip ang malakas na hangin. Pinawi nito ang init ng araw at syang nagpakalmante sa dalawang damdaming parang bata lang kung mag-away. Hindi na importante kung saan, at kung hanggang kailan. Palagi kong inuulit.. Hanggang may pagkakataon pang natitira. I-enjoy ang buhay HS sa sayaw at tunog ng pag-ibig.

Sisihin ang sarili, kahit na sya ang may mali..
Bawal mainis, kapag sya ang nauna..
Makinig sa sinasabi kahit walang kwenta..
at mahalin sya bilang tunay na siya..

Minsan hindi maiiwasan, masarap talaga magmahal lalo na't may alat at tamis.

uy! update na pala

 

[Janzel0314]

Ang ganda talaga ng kwento.
Nakakadala ang emosyon nila.
Antayin ko next update ^_^
Thanks

 

[piSceS89]

ito yung sa kabila..
maganda nga to, nabasa ko na ng buo.
mahuhusay ang mga author dito.. dito pala sila nagtatago.
more series story pa..

 

[Ampy]

Hi! Galing ka pala sa kabila.. Saan yun?

sinusundan mo ba ako dito?

 

[piSceS89]

Hi! Galing ka pala sa kabila.. Saan yun?

sinusundan mo ba ako dito?

pogee mo ha!
yung mga stories lang sinusundan ko.
mas marami pala dito.

 

[Ampy]

pogee mo ha!
yung mga stories lang sinusundan ko.
mas marami pala dito.

puro adik sa kwento tao dito binabantayan mo ba ako?

on topic: post ko mamaya ang kasunod

 

[piSceS89]

halata ngang adik ang mga tao dito sa story.. ang daming kwento..

ang tanda mo na para bantayan..

 

[Janzel0314]

saan ba yung blog mo ng mabasa ko naman yung whole story nito ^_^

 

[Ampy]

nasa siggy ko idol :P

follow na din kung natripan

 

[Ampy]

TEENAGE CAPPUCCINO - Promise (Chapter 25)



Tik..

Kitang kita ko pa kung paano nagliliparan ang laway ni Ms. Ramirez habang nile-lecture ang life cycle ng mga ipis. Hangang hanga naman ang kaklase kong nasa harapan, habang sinasalo lahat ng produkto ng matandang dalagang guro ko.

Tak..

Nilalabanan ko nalang ang antok. Ilang minuto nalang kasi matatapos na ang klase nya, at pwede ko na ulit makasabay si Sophia sa break. Wag ko nga lang talaga maalala yung mga ipis sa kwento nya. Hindi pa nakuntento nagbigay pa ng homework. Life cycle naman daw ng langaw at bulate. Kapag pagsasamahin mo lahat ng natutunan ko sa klase nya, pwede na kong gumawa ng thesis patungkol gobyerno.

Tik..

Linsiyak na oras 'to. Mentras hinihintay parang ayaw namang gumalaw. May ilan akong kaklaseng napapahikab na, habang ang iba ay nag-iisip na ng kani-kanilang ipangdudugtong sa buhay na matatagpuan sa canteen. Si Richard abala sa pangongopya ng notes kay Sophia, di na naman kasi tinamaan ng sipag sa pagsusulat noong nakaraang linggo.

Tak! Syet!

Bigla kong naalala yung love letter ni Sophia dun sa side table ng kama ko. Iniwan ko lang yun dun kaninang umaga. Dahil sa sobrang antok kasi, ang pag-aayos lang ng nagulong picture frame namin ang nagawa ko. Basta ko nalang nilapag dun, pati yung personalized na mga mug na niregalo nya hindi ko pa na di-display sa estante. Anim na mug yun! Kada isang mug eh isang letra ng pangalan nya! Iniisa-isa nya pa ang bigay sakin kada buwan. Anim na mug na kumunsumo ng anim din na buwan. kahit paano nakisama naman ang kupidong may hawak ng kasunduan ng pag-iibigang, wala nang mas kokorni pa.

Hindi inaasahan..

Hindi namamalayan..

Mabilis lang niluma ng nagdaang buwan ang keypad ng aking cellphone, pero hindi ang tambalang asin at asukal. Nalagas ang mga dahon, at nagkalat sa kalsada ng pag-ibig. Dinuyan ng ulan, at dinala sa huling hantungan. Sumisikat at lumulubog ang araw, para lang ipaalala saking may dahilan ang mga mata itong para gumising.

..
...
....


Ano ba ang LITERAL sa pagmamahal?


Tulad nang napapanood mo at nababasang love story. Hindi kami nakaalis sa parteng "away-bati". Nag-aaway kami sa walang kwentang bagay, at nagkakaayos din matapos malamang hindi pala magandang mag-away habang nagte-text lang. Pasok din sa kategorya ng kalandian ang pagseselos. Nagselos sya nung nalaman nyang karibal nya si Julia Montes, kahit pa pantasya ko lang yun kasunod ni Eula Valdez. Selos din ang nararamdaman ko kapag ine-entertain nya ang fans club nya sa cooking class, kahit pa nasa isip ko lang yun. Nalaman ko ding may igaganda pa pala ang handwritings ko, matapos makapagsulat ng isang kahong love letters na wala kang ibang mababasa kundi "i love you" "i miss you" at "I really miss you" kahit pa araw araw naman kaming nagkikita. May mga date kaming sobrang memorable sana kung natuloy lang. Mga projects ni kupido na pinagpuyatan. Assignments at lambingang pinapasa sa bawat isa. Pressure na exams na dinadaan nalang sa ngitian, kung minsan may konting halikan. Kung ang pag-ibig ay iikot lang sa apat na sulok ng eskwelahan, mas pipiliin ko pang mag back subject at sumulat ng promisorry note kay kupido, at sasabihing pasensya na at nahuli ako sa klase mo.

----------

Tik..

Natatawa pa ako matapos kong lisanin ang board, kung saan nakapaskil lahat ng may karapatang mapaskil lamang ang pangalan. Sa club na kinabibilangan ko, hindi na nakakapagtaka na nakuha ni Agnes ang dalawang titulo sa inter school writing competition. Habang napasakamay ko naman ang titulo ng tagapalakpak. Sigurado magiging iskolar sya sa kolehiyo, at magkakaroon ng pangalan sa publiko. At magiging tanyag din ako sa pagsusulat sa armchair ng upuan, o di kaya sa bus.

Naglakad pa ko ng konti para lang makaiwas sa bintana ng faculty. Naalala ko pa ang sinabi ni Ms. Ramirez sakin na ako lang daw ang estudyanteng takot sa kanya, hindi ko naman masabing kung alam lang nya na kada magsasalita sya lahat ng estudyante halos maubos lahat ng kuko sa daliri sa takot sa kanya. Tinawag din ng pansin ko ang stage sa quadrangle, kung saan madalas na parokyano si Richard. Mahilig syang sumayaw kaya sya napadpad sa dance club. Hindi man sila nagwagi ngayong taon, nagkaroon naman sila ng sideline tuwing fiestahan sa baranggay.

Tak..

Winagayway nya ang kanyang kamay para masilaw ako sa kulay nito, na pinaglihi sa langit. Ngumiti ako habang tinatakpan ng aking palad ang aking mga mata, maka-iwas lang sa sinag ng araw. Maganda at may katuturan ang titig nya habang pinagmamasdan akong papalapit sa kanya. Minsan di ko maiwasang mag-isip kung bakit nga ba binigyan ako ni bro ng ngiti na hindi kayang mapawi.

Nakaupo sya sa waiting shed sa gilid ng mga halaman. Nakapatong ang dalawang kamay sa kanyang mga hita. Huminto ako, para kurutin ang sariling pisngi. Baka magtrip na naman ang tadhana at malaglag ako sa gilid ng aking kama. Pero ang lakas ng tibok ng dibdib ko na walang pinagbago mula nung naglakad sya papalapit sa akin, ay syang nagpapatunay na hindi kailangang maging gwapo kapag susubok kang manalo.

"Mainit ba?" pauna nya.

Tumingin pa ako sa paligid, nakita kong may mga estudyanteng nakapayong at nagmistulang boracay ang quadrangle. Sabay balik ng tingin sa kanya.

"Wala akong dalang payong e!"

Sinilip nya kung saan nanggaling ang sagot ko, matapos malaman ang wala binaling ulit sakin ang atensyon.

"Aalis na ba tayo?"

"Maaga pa, tambay muna tayo" wika ko sabay upo sa tabi nya.

Maganda talaga ang view ng eskwelahan mula sa kinauupuan namin, kaya siguro ito ang napili naming tambayan. O nagsawa nalang din ang ilong ko sa amoy ng basurahan sa canteen. Mula dito tanaw ang kabuuan ng quadrangle, canteen, dalawang gusali ng junior at senior, guard house, mga estudyanteng papasok na may blangkong notebook, at lalabas na may baong reviewer na kakailanganin para mabuhay.

Masaya ang HS. Kung maaari ayokong isiping may kamay ang orasan. Buti nalang biniyayaan ang tao ng pag-iisip na kayang kayang balikan ang nakaraan, hindi lang para isipin kundi ngitian.

Tik..

Nakasandal ang ulo ko sa pader, habang nakasandal ang ulo nya sa balikat ko. Sumasabay ang tingin sa kung saan ito dalhin. Presko ang ihip ng hangin, kahit pa uso ang global warming. Binuksan ko ang bag ko, dinukot ang kapirasong puting envelope. Inangat ito gamit ang dalawang kamay sa pataas na direksyon. Nagtataka naman si Sophia, mabilis nya itong inagaw at agad na binuksan. Kung SARS ang laman siguradong nadali sya ng kanyang kyuryosidad.

"Cute!" bilugan ang kanyang mata habang tinititigan ang litrato na nilalaman ng puting envelope.

"Kahapon ko pa dapat bibigay, ngayon ko lang naalala. Nalukot tuloy yung--"

Hindi pa ko tapos magpaliwanag ng alamat ng litratong nalukot, eh halos ilaglag nya na ko sa upuan. Sa sobrang tuwa agad nya akong niyakap. Tumilapon lahat ng laman ng bag ko sa maalikabok na lupa. Isa isa kong pinulot, kung pwede lang sa kanya ko ito ipadadampot. Pero dahil ang mga ngiti nya ang nagsasabing habang buhay akong alipin na walang sweldo, e sobrang swabe lang ang lahat.

Tak..

"Kuha natin to nung christmas di ba? Bakit na sayo?"

"Camera ni Agnes ang ginamit, Si Raymond ang kumuha"

"Nice! Ipapa-frame ko ito, at ilalagay sa side table ng bed ko"

Matapos kong ibalik lahat ng nalaglag na gamit sa loob ng bag, balik sa normal ang lahat. Yung kaninang saya isang kisapmata lang biglang naging nakakabinging katahimikan. Kahit anong gawin naming pamemeke hindi namin pwedeng dayain ang reyalidad.

"Tuloy ba alis mo?" mapangahas kong tanong.

Seryoso na sya kahit pa pinipilit nalang pangitiin ang sarili, sa kapirasong litratong magisislbing ala-ala nalang sa magdaraang isang linggo.

"Kinausap na ako ni Dad last night. Baka hindi na ako maka-attend ng graduation"

Dehins ko nang nagawa pang bumuntong hininga, o magbaba ng balikat. Matagal ko nang tanggap, pero may namumuong pagnanais sa likod ng pagtanggap na yun. Na sana magloko ang dapat magloko. Masira ang dapat masira. Gumuho na ang mundo kung guguho. Wag lang matuloy ang hinihintay ko.

"So wala na palang plan B, sa istoryang 'to"

Hindi sya sumagot. Hindi nya siguro alam ang sasabihin, o nanawa na din syang dayain ang sarili.

"Robert, tumatanggap kaba ng pangako?"

Kung mangangako syang babalikan ako matapos ang isang libong taon sa ibang lugar. Sa loob ng isang libong taon malamang limot ko na yun. Mahirap umasa sa isang bagay na walang kasiguraduhan. Ang masakit ay yung maramdaman mong hindi mo na alam kung bakit kapa naghihintay.

Tik..

"Sa graduation.. Kapag dumating ako bago o after ng ceremony, maitutuloy ba natin kung anong nasimulan natin?"

"Sinasabi mo bang may pag-asa pang mag-stay ka dito?" balik tanong ko.

"Kung makikisama lang ang lahat, bakit hindi!" may pananabik sa tono nya.

Gusto kong tumutol sa ganung usapan. Hindi naman ako tanga o sinilang kahapon para lang maniwala sa ganun. Pero kung yun lang ang paraan para dayain ang napipintong pagbagsak ng tower of pisa, meron pa kong natitirang isang linggo para bigyan ang sarili ng lakas ng loob.

"Sa mismong graduation, nasa mismong ground lang ako. After, nandoon lang ako sa rooftop ng senior.. Dun kita hihintayin! Wag mong aalisin ang mga ngiting yan kapag nagkita tayo" wika ko habang pinipisil pa ang kanyang ilong.

Ayoko nang sundan pa ng tanong na "Paano kung hindi ka dumating?" dahil sigurado kapag wala kahit anino nya, baka mula dun tumalon na ko. Pinagpagan ko pa ang ilalim ng aking bag, nung napuna kong may natirang alikabok pa. Tumayo ako at hinila sya pasunod sa akin. Hinawakan ng mahigpit ang kanyang kamay. Bawat minuto hindi makakalagpas sa akin. Gusto kong magkaroon ng dahilan ang bawat ginagawa ko sa kanya, at kahit paano magmistula sanang pahina ng libro nasa kahit anong oras ay pwede mong balik-balikan.

"Uwi na tayo, hatid na kita"

"Sige!"

----------------

Umuulan noon, at walang tigil ang kidlat. Kakamadali kong makauwi ng bahay, di sinasadya nadapa pa ako. Gasgas ang tuhod ko, kung mamalasin may sinturon pang maghihintay sakin. Wala akong maisip na dahilan na pwede kong ipagsinungaling kay nanay. Dahan dahan pa kong pumasok ng bahay, pero nabigla ako nung walang sumalubong na sermon sa akin. Tahimik at misteryoso ang apat na sulok ng tahanan ng mga Monsood nung gabing yun. Dali dali akong umakyat ng kwarto, kumuha ng pamalit na damit at agad dumiretso sa banyo.

Minadali ko pa ang pagligo, para kung sakalin dumating si nanay e wala syang makikitang ebidensya ng kakulitan ko. Bubuksan ko na sana yung pinto nung marinig kong may taong pumasok sa loob ng bahay. Kung hindi ako nagkamali nasa tatlo o apat sila.

Napaupo ako sa takot, nung sinundan ito ng malakas na iyak.

Kasunod ang pagsigaw ni nanay ng patay na si itay..

Hindi ko maiwasang hindi balikan ang nakaraan sa tuwing makakaramdam ako ng lungkot. Yun na siguro ang darkest days sa buhay namin ni ermats. Ngayon ang kwartong ito, litrato at cellphone na nasa harapan ko. Ang magsisilbing ikalawang yugto ng pinakamalungkot na araw ng buhay ko.

"Tatawagan ko ba sya?" tanong ko sa sarili habang paulit ulit na binabasa ang kanyang nakaraang mensahe.

"Baka busy na sya sa pag-aayos ng kanyang mga gamit" dugtong ko pa, habang pinag-iisapan kung lulukutin ko ba ang litrato naming dalawa, o pipilasin nalang.

..
...
....

Bukas na ang graduation. Plantsado na ang mga isusuot ko, pati panyo't brief hindi nakaligtas. Pwera ang nararamdaman ko ngayong gabi. Gusot na gusot di lang ang mukha ko, pati na din ang puso ko na umaasang may tangang pipindot ng button ng kapalaran.

"Gusto kitang makita" sabi ko sa larawan.

"Gustong gusto.."

-------------

Sophia

Nakahanda na ang lahat. Sarado at nakakandado na ang maleta na tanging ala-ala nalang ang libreng makakasama. Nakahiga ako habang pinagmamasdan ang mga sulat nyang idinikit ko sa study table sa loob ng aking kwarto. Hindi ko alam kung paano pagkakasyahin ang emosyon ko sa huling gabi na syang pinakamalungkot na parte ng buhay ko.

Mapagbiro talaga ang tadhana. Pinatunayan na naman ito nang sakin tumapat ang arrow ng roleta na may nakasulat na salitang "Yari ka!". Kung kailan naman nabigyan ako ng dahilan para sumaya, ganun din ang dahilan kung paano nya ito kinuha.

Tak..

Time is running out. Kung hihiga lang ako dito, at hihintaying patayin ng sariling kalungkutan eh wala talagang mangyayari. Tumayo ako at mabilis na dinampot ang aking cellphone. Pero bago ko pa tuluyang i-dial ang kanyang numero, ay naunahan nya na pala ako.

"Robert, nasan ka?" mabilis kong tanong.

..
...
....

Tik..

Umuulan, at malakas ang bitaw ng hangin sa paligid. Pero hindi alintana ang sipon at ubo. Bitbit ang maliit na payong at suot ang asul na raincoat, lakas loob akong tumungo sa gate ng eskwelahan kung saan kami posibleng huling magkikita. Bago pa ko umalis ng bahay sinabi kong hindi ako iiyak kung sakaling may nakaka-iyak na eksena sa kwentong to.

Ngunit hindi ko na napigilan ang emosyon nung makita ko ang prinsesang naglagay ng kulay, at nagpinta ng bahaghari sa huling taon ko, bilang estudyante ng HS. Binuksan ko ang payong. Agad ko syang sinalubong, sakto lang talaga ang ulan para tuluyang punasan ang luha na hindi ko alam kung tuwa o lungkot ang pinaghuhugutan.

"Sana magkasakit ka" bungad ko.

"Para ano? Para hindi matuloy ang alis ko?"

"Oo! Kung ako magkakasakit, walang kwenta! Sa graduation lang ako mawawala" sagot ko, habang nilalayo sya kung saan mas malakas ang patak ng ulan.

"Wag nga yung ganyan! Ayoko pa ding magkasakit ka"

Natigilan pa ko sa sinabi nya. Kahit paano nabawasan ang hinanakit ko sa mundo. Nakapa ko pa sa dilim ang katiting na liwanag. Pero dahil sa malakas na hangin, agad nitong tinangay ang saya at pinalitan ng lamig at walang humpay na pananalasa ng ulan sa dalawang taong nasa binggit ng pagkawalay.

"Sophia, mas may maganda ka pa bang pangako?"

Tumingin sya sa akin habang nagpapagpag ng nabasang laylayan ng suot nyang jacket.

"Sorry pero wala"

Napalunok ako sa sinabi nya. Sakto na sana ang flow, medyo romantic na sana kaso pakiramdam ko'y sinira nya ang daloy ng emosyon ng kwento.

Tak..

Tik..

Tak..

"Wala na kong pwedeng ipangako sayo, kundi balikan ka at tapusin ang kwento nating dalawa"

Lalo pang lumakas ang buhos ng ulan. Kahit pa pilit kong itago ang korning emosyon at luha, ay napansin nya pa din. Mabilis nya akong niyakap, di alintana ang basa kong raincoat. Sa yakap na yun siguradong mami-miss ko talaga sya. Ang pesteng kamay ng orasan na kanina ko pa naririnig ay walang tigil na pumapatay sa akin.

Pero wala akong magagawa, tulad ng sinabi ko.. Ginto ang orasan at hindi kukupas para lang hintayin kami. Ang muling pagbangon at pagsabay nalang sa ikot nito, ay matatawag nalang na tadhana. Kung tinadhana nga kami, walang kwenta ang pagiging ginto ng orasang hindi humihinto.

Time's up!

May tamang oras din para sa lahat. Maging tao, hayop, bagay, kwento, at pag-ibig. Lahat apektado ng oras. Natapos ang oras ng aming huling pagkikita. Kung may bukas pa na dapat kong ibangon sa umaga, sigurado walang kwenta! Pinikit ko ang aking mga mata, hanggang sa huling sandali ang bahaghari ang aking nakikita.

 

[kevin94]

tapos na ba sir amphie?.....parang sobrang bitin,

 

[Ampy]

tapos na po 'to sa blog ko visit nalang http://modernongpluma.com