Serial Story Teenage Cappuccino

TEENAGE CAPPUCCINO - Sugar and Salt (Chapter 1)

Posible bang ma-inlove ka sa isang tasang kape? Kung pupunuin ito ng pagmamahal, mauubos mo kaya sa sobrang tamis? O mananawa ka?

Habang abala ako sa pag-browse sa net, naging hobby ko na yung may katabing kape.. Tara! Bakit mo hindi mo subukan? Subukan mong ma-inlove sa isang tasang kape..

-----

"Nabalitaan mo na?"

"Nakita mo na sya?"

"Brad-pit ang ganda..(tingin sa bintana) .. seksi pa.. at mukhang sosyal!"

"Brad!"

"Brad-pit!"

"Hanggang kailan mo balak titigan yang libro natin?"

"Brad-pit, tigilan mo muna ko.. utang na loob, bukas na ang exam natin.."

"Brad-pit naman! bukas pa lang ang panglimang araw natin dito sa 4th year, at ito palang ang unang exam.. (tumingin sa bintana), Hindi pala exam!"

"May tawag dun eh! .. Iisipin ko, teka.."

"Brad-pit ano ba tawag dun? (tingin sa bintana)..

"Weekly exam?"

"Hahahaha! g***! patawa ka!"

"Ayan na sya Brad! (tingin sa bintana)..

"Busy!"

"Tignan mo lang!"

"Busy!"

"Sulyap lang!"

"Busy!"

"Ahhhhhhhh-Ohhhhhhh!"

"???"

"Nakita mo? Tumingin sakin!"

"Busy!"

"Labo mo naman brad-pit.. (awkward face)"

"Busy lang brad.."

Robert, 16 years old, lalaki.. tunay na lalaki! minsan napagkakamalang bakla, underdog, mahilig ako sa movies, computer games, at walang girlfriend! At ito ang last year ko sa high school, na hindi ko alam kung napag-tripan na ba talaga ako ni kupido.. mas naniniwala kasi ako kay santa kesa sa kanya. Deds na si Erpats, at malapit na si Ermats, sa kunsumisyon sa akin.. Araw araw nyang hiling ang isang apo, na manggagaling sa akin.. Malabo mangyari kung ako lang mag-isa. At wala pa sa isip ko..

May ari kami ng isang cafeteria.. katabi lang ito ng eskwelahan namin, at naging tanyag na tambayan ng mga chiks sa school, dahil sa sikat naming "Cappucino" homemade.. likha ng makukulit na kamay ng ermats ko.

Una! 3 teaspoon of sugar, Half teaspoon ng coffee, 1 teaspoon ng hot water(panimula), Step 2! Isalang sa mixer ang kumpletong sangkap nito, haluin! at kung sira ang mixer, gamitin ang kamay.. Hanggang magkulay caramel, step 3! lagyan ng 1 spoon ng powdered milk.. Step 4! lagyan ng hot water.. haluin, pero sakto lang.. Hayaang magkaroon ito ng float.. Final step! gamit ang granules na coffee, mag spread ka sa ibabaw ng float.. at lagyan ng iba't ibang design. puso, smiling face, names, at ang paborito ni ermats ay ribbon! at ang dahilan ay hindi ko na alam..

Bukas ang panglimang araw namin sa school, 4th year, section yellowbell.. at bukas ang first exam namin..

"Kaya ako busy! Kaya wag kang makulit!"

"Kaya wala kang syota eh!"

"Bakit meron ka?"

"Malapit na!"

"Class! Please stand up!"

Ang titser namin sa unang subject.. Si Ms. Ramirez. Matandang dalaga, at ubod ng sungit. Resulta ng menoppose. Isa sya sa mga middle class teachers, at ang grade nya sa mga estudyante ay flat 5.. Istilo nya ang istilo ng maraming titser, at lagi nilang linya ang.. "Class copy this, and tommorow exam!" sabay upo sa harap, babasahan kami ng magazine.. idol nya si Kris Aquino.

Guro ko na sya noong second year, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, nakalimutan nyang isa ako sa mga estudyante nya, na binigyan nya ng blankong grade sa Araling Panlipunan.. At hanggang sa ngayon, ay pinapasukan ko sa hapon bilang back subject.

"Ano pangalan nung dalawa sa dulo?" bungad agad ng mabait kong guro.

Tahimik ang klase.. Walang gustong sumagot.. at wag mo ding balaking umutot, dahil siguradong maririnig ito sa buong klase, at matutunton na ikaw ang salarin.

Ngunit isang chamcha(Sipsep) na estudyante ang nagbulgar kung sino ang Green Hornets!

"Robert and Richard ma'am!"

Doon ko napansin na kami pala ang tinutukoy ni Ms. Ramirez nung mga sandaling yon, at dahil nga subsob ang aking ulo sa notebook, late ko nang na-gets na gagawin kaming mukhang tanga sa araw na ito.

"Richard? Richard Suarez?! Ikaw na naman?" banat agad ni ma'am.

"Hindi ba't binagsak na kita nung 2nd year?"

Ngayon yata alam ko na kung bakit ako nag ba-back subject ngayon..

"I don't want the two of you, to ruin my morning.. So please pay attention" bawi nya.

Nakahinga ako ng maluwag.. Yun ang akala ko nang tawagin ni Ms. Ramirez ang isang estudyante na nasa labas..

"Can you come in? and introduce yourself to everyone?"

"Sya yun Brad-pit!"

"Sya yung bagong transfer! Yung sinasabi ko!"

"Shhh!"

"Put*** swerte! Dito pa napabilang sa section natin!"

"Shhh!"

Pumasok ang isang anghel sa eksena, hindi lang sa klase.. kundi sa eksana ng buhay ko, at hindi lang sa buhay ko.. Sa buhay ko na payapa.. Ilog na dinaanan ng bangka, ang naramdaman ko.. Para syang si Moises, na hinati ang ilog.

"Brad-pit may syota na kaya yan?!"

"Shhh!"

"Brad-pit?"

"Brad?"

Sa mahaba at straight nyang buhok, na parang aktibo sa cosplay at pinaglihi sa manga karakter, naglakad sya at tumayo sa gitna ng klase.. sa harap naming lahat. Na-hit ang alarm ko.. Nawala sa isip ko ang review. Tumingin sya sa paligid, pinagmasdan ang kanyang papasukang klase sa buong taon. Sa punit punit na cartolina na galing pa noong nakaraang taon, at bungi bunging salamin sa bintana. Isama mo pa ang blackboard na ilang taon nang nakipagbuno sa mga titser, at makukulit na estudyante. bumahid sa kanyang mukha ang pagkadismaya.

"Brad.. Speechless.."

"Oo.."

"Hindi sya.."

"Ikaw!"

"Korni mo Brad-pit.."

Tahimik ang buong klase.. Lahat ay nag-aabang sa pagbigkas ng kanyang pangalan. Walang katinag tinag ang mga lalaki, pati ang mga estudyanteng dumadaan at siguradong nagbubulakbol sa labas ng aming kwarto ay talagang napahinto din.

"Ano 'to meditation?"

Pasok ng siraulo kong kaklase na si Martin. Mas kilala sa tawag na "Martin-Ace", sya ang class joker.. Alas ng klase pagdating sa kalokohan at kagaguhan. Walang tropang babae, at laging basted.. At kapag naasar sya sa pinaka pangit na babae sa campus, ay trip nya nang maghanap ng away.

"Martin! Will you just shut--" Banat sana ni Ms. Ramirez.

"Hi.. I'm Sophy.. Short for Sophia.. Sophia Monsood."

Nagpalakpakan ang buong klase. Naghiyawan ang mga lalaki, nagtawanan ang lahat ng estudyante sa paligid. Huli ng na-gets ko ang lahat, dahil lahat sila nakatingin sa akin..

"Monsood!" Oo.. Monsood ang last name ko. Pero hindi ko sya kaano-ano.

"Class!!!!!"

Nahati ang lupa, nabasag ang bungi bunging salamin sa bintana, nag-apoy ang buong paligid, Umakyat si lucifer galing sa ilalim ng lupa. Isa 'to sa mga imahinasyon ko kapag narinig ko na ang lion's roar, este ang sigaw ni Ms. Ramirez. All of a sudden, tahimik ang klase..

"Ms. Monsood, continue please.." sa malambing na tinig.

"Will I continue, with this kind of people? Who thinks my name was funny?"

"Homaygad brad-pit!"

"Ingles brad.."

"Oo.. Fluent.. parang British.."

"(Sigh) Anyway, Transfer ako from Santana University, an all girls school--"

"And that's a exclusive school, just for everyones concern" singit ni Ms. Ramirez.

"16 years old, friendly, at walang balak makipag boyfriend.." Nagulat ang lahat ng nakarinig sa kanyang sinabi, kahit ang buddy kong si Richard ay hindi makapaniwala. Pero okei lang ako.. Sanay akong makarinig ng ganyan sa mga magagandang babae.. At no effect na sa akin yan. May mga babae talaga na mas trip nilang mukha silang tough sa harap ng mga lalaki, just in case ay hindi sila pagkaguluhan.. at tanging pinagpala lang ng magandang itsura ang may ganitong talent.

Bakante ang upuan sa aking harapan, absent yata ang estudyante na dapat ay doon nakaupo.. At dun sya pinapwesto ni Ms. Ramirez. Paupo na sana si Sophy, napansin nyang wala ang armchair ng upuan.. Tumingin ito sa paligid.. Na syang dahilan upang tumingin din ako sa paligid, at sa kadahilanan ay hindi ko na alam.

"Ma'am walang armchair ang upuan ko." batid nya.

"Pagtiyagaan mo muna Ms. Monsood, I'll get you a better seat tomorrow.." sagot ni ma'am.

"But how can I study well, with this kind of chair?" sagot naman nya.

"Well you can sit here.. Beside me.."

Anak ng angry birds! Bumanat na si Richard! Bagay na pinaka ayaw kong marinig sa lahat, dahil sa hitik sa ka-kornihan ay ubod pa ito ng luma.. Binalak kong tumawa, pero nagulat ako dahil pinaunlakan ito ni Sophy. Bagay naman na ikinagulat ko. Sabay tingin sa akin ni Richard.

"Oha? Panis brad-pit.." bulong nya.

"Hi i'm Richard! You did well today, introducing yourself in front of us." panimula ng loko.

"I guess, wala naman special sa ginawa ko, so kung pwede lang.."

"Huwag mo akong daanin sa pa-cute mo.."

Wasak ang pagkatao ni Richard, nakita ko syang lumubog sa kanyang inuupuan, nag evaporate sya, at tuluyang naging usok. Naglaho sya at tinangay ng hangin.. Paalam brad-pit!

"Suplada nito brad-pit.." bulong ni Richard.

"Guys, please let me concentrate.. Please?" sita ni Sophy, habang nakatingin sa amin.

"Tama ka brad.."

-------------------------

"Maigi naman at dumating kana!"

"Pagod ma.. Dami ginawa sa eskwelahan.."

"Style mo bulok! Pang apat na araw dami na ginawa?"

"Opo! Sa totoo nga lang, baka hindi ako makatulong sayo nitong buong taon, tingin ko lang"

(Batok!) "Huwag mo ko daanin sa ganyan ha! Kabisado ko na yang style mo!"

"Nandun yung bagong apron mo! Wag mo na isalang sa washing machine, at iwanan ng isang linggo ha!"

"Yes ma.."

"Hala sige! At mag-aasikaso pa ako ng pang hapunan"

"Yes ma.."

"Bilisan mo at ang daming tao sa labas!"

"Yes!"

Ang pinaka ayaw kong bahagi ng buhay ko ang tumulong sa shop, hindi dahil tamad ako. Kundi madalas dumaan dito lahat ng chiks sa eskwelahan, at ayokong nakikita nila ako dito. Mas gusto kong gawin ang regular na gawain ng isang teenager.. Ang ano? Ang mag enjoy sa buhay binata, at magpakasawa sa video games.

Tumambad sa akin ang sangdamakmak na costumer ng shop, Araw araw ganito ang naaabutan ko.. dahil rush hour, at uwian ng mga estudyante. Ang masaklap lang, ay wala man lang makatulong sa akin.. Wala akong kapatid, nag-iisa lang ako, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, mas na-enjoy ko ang ganito.. Wala akong kaagaw sa lahat ng bagay, walang pag iinterisan si mama kapag mainit ang ulo nya, at malamang ganun din si erpats kung nabubuhay pa sya.

Sa malayo pa lang kita ko na ang parating na mga naka school uniform. At dahil nga cafeteria ang shop namin, ay madalas tambayan ito ng mga kababaihan. Dito ako madalas makarinig ng mga chikahan. Kung sino ang mga crush nila, at sino ang hindi nila crush, at ang pinaka ayaw nilang titser. Mag aapat na taon na ako sa ganitong gawain, at kahit isang beses ay wala pa akong narinig na may gusto sa akin.

"Kuya, isang orig!"

"Sa akin din kuya!"

"Make it four kuya!"

Orig ang tawag sa sikat naming cappucino, Sinuot ko ang paborito kong cap, dahilan upang hindi nila ako mamukaan.

Gawa dito, gawa doon.. Nakakasawa din.

"Anak kumusta?"

"Okei ma!"

"Wag masyadong dry"

"Yes ma!"

"Shake mo pa ng konti yung isa oh!"

"Yes ma!"

"May customer sa harap mo!"

"Yes ma!"

"Ano sayo ma'am?" tanong ko habang nakayuko at abala sa pagtatrabaho.

"Yung sikat na cappucino nyo.."

"Bago 'to" bulong ko sa sarili, dahil hindi nya tinawag na orig ang cappucino namin.

"Yes ma'am.."

"Robert, sandali lang ha at dadaan ako sa tita mo.. Kakatawag lang.."

"Ma! Anong oras ka babalik?!"

"Saglit lang ako! Wag kang umatungal dyan!"

"Mag to-tong its lang kayo eh!"

"Hindi! Wala akong pera!"

"Tsk!"

Wala ka nang makatulong, iiwan ka pa.. Ang ganitong bagay ang kinaiinisan ko bilang nag-iisang anak.. Kundi saluhin lahat ng utos ng magulang. Bakit kasi hindi pa sya mag-asawa ulit? Bata pa naman ang ermats, dahil maaga sya nag-asawa. Pero dahil sobrang mahal nya si papa, ay ayaw nya na daw mag asawa.. Bagay na bilib naman ako sa nanay ko, na kahit picture na lang ni papa na hawak ang kanyang manok, na syang nakasabit sa sala namin, ang tanging naiwang alala ni papa, ay hindi nya pa din 'to malimutan. Ano kinamatay nya? Leptospyrosis.. Lumusom sya sa baba, dahil lasing.

"Brad-pit!"

"Oi! Brad! Buti dumating ka!"

"Hoy! Hindi ako nandito para tumulong! nalimutan mo lang 'tong P.E. uniform mo"

"Hindi ka talaga maasahan brad-pit!"

"Busy.."

"Tsaka bakit dala mo yang PE uniform mo? bukas pa PE natin.."

"Nilagay ni ermats sa bag ko.."

"Sige isang pabor na lang.."

"Ano?"

"Abot mo lang 'to sa isang costumer dun, sa dulong kaliwa.."

"Homaygad!"

"Bakit?"

"Si Ms. Suplada Monsood brad!"

"Talaga?"

"Akalain mo? Ganun talaga kasikat ang cafe nyo!"

"Akin na yan!"

"Alin?"

"Yung kape! Reretoke ko lang!"

"Hahaha! babanat oh!"

"Syempre!"

Mag-ingat sa magagandang babae, magaling sila manghuli ng nagnanakaw ng tingin, kabisado ko na yata ang mga ganyang tipo, dahil sila yung mga babaeng tila parang langaw ang mga mata, dahil alam nila ang gumagalaw sa paligid. Mga lalaking aalialigid sa kanila, at nagpapapansin. Pero dahil expert ako sa ganyang tipo.. Alam ko ang mga moves na authentic at genuine. Sa ganitong klaseng sitwasyon, dapat kalmado at prente ka lang! testing!

"Wow! Puso!"

"Hahahaha!"

"Korni mo brad-pit!"

"Sige ikaw magbigay.."

"Oo ba.."

Pinagmamasdan kong ibigay ni Richard ang orig coffee namin, na may heart shape sa float. Pakiramdam ko'y magandang panimula 'to. Nakakaramdam din ako ng isang mainit na last year sa huling yugto ng aking high school life. Isang history na syang magbabago sa wasak kong lifestyle. Masaya akong napapasipol sa mga bagay na naiisip ko.

"Hi Sophy! It's me again.."

"Hi there! You're working here?"

"Hindi.. Kaibigan ko may-ari nito.."

"Hmm.. someone told me, na da best daw ang coffee dito?"

"Yup! you have the sample.. try it!" Kindat at big smile ang senyas na binato sa akin ni Richard, senyales na oks na oks ang lahat! Masaya ako sa magandang panimula.. Isang magandang step sa aming pagkakaibigan.

"Richard? Tama ba?"

"Yes!"

"Who made this coffee?" nakangiti nyang sabi.

"Yung friend ko, na nasa counter.."

"Can I talk to him?"

"Hmm.. Hindi naman sya mukhang busy, so.. go ahead!"

Ngayon lang ako nakakita ng anghel na naglalakad at hindi lumilipad, at ang matindi ay papalapit sya sa akin. Mukhang hindi gasgas ang style ko, at may epek pa kahit konti.. Hindi ko naman siguro dinaan sa gayuma ang babaeng 'to. Pero sa isang kisapmata lang ay nandyan na sya papalapit sa akin.

"Hi! What's your name?"

"Ro-Robert!"

"Hmm.. I remember you! Ikaw yung katabi ni Richard, tama ba?"

"Yes!"

"And kayo din ang owner ng sikat na cafe na 'to?"

"Hindi naman talaga ganun kasikat.."

"Anyways.. Thanks for putting a SALT in my coffee, instead of SUGAR"

 

[Ampy]

TEENAGE CAPPUCCINO - Confession (Chapter 15)


"Hindi mo kailangang maging matalino, konting imahinasyon at interes sa topic lang.." nabasa ko sa isang review patungkol sa bagong libro ni Sir Bob. Inisip ko noong una kung ano ang pinagbasehan nya para bigyan ang nasabing libro ng ganitong klaseng compliment. Hindi ko pa din kasi nababasa ang librong yun.

Eh ano nga bang basahen ng publiko sa isang taong matalino?! Sila din ba yung mga taong kayang sagutin ang EM=C? O yung tipong alam ang pasikot sikot sa light years? Yung mga tao din bang nag-aaral ng prediction ni Nostradamus? Sa mata ng publiko madaming matalino.. Tulad ng graduate ng law, accounting, doktor, engineer, teacher, certified computer technician, web designer, management, nurse, culinary, fine arts, at kung anu ano pang pwede kang kumita ng malaki. Sila yung matatalino! Oo! Sa mata ng publiko.. At kung gusto mong malagay ang mukha mo sa banner, para ipost sa mga kawad ng kuryente sa baranggay nyo ay kailangan graduate ka sa isa sa mga yan.. Sila yung upper class!

At syempre meron din tayong low-version ng pagiging matalino, dito ako hanga.. sila yung mga taong maunawain, mapagmahal, at mapagkumbaba..

Hindi ako matalino, kaya dun ako bagay sa portable version..

-----------------------

Stupidity ngang maituturing ang kahibangan ko kay Sophia..

Wala eh.. kasama na yata talaga ang salitang TANGA sa buong istorya ng pag-ibig. parang pinoy cuisine lang yan na hindi pwedeng mawala ang kanin. paggamit ng computer ng walang internet, at pag gigitara ng wala sa tono. Ang pag-ibig ay habang buhay na sakripisyo.. at kung magmamahal ka, eh hindi pwedeng hindi ka masaktan ng isang beses lang, hindi din dalawa, tatlo, o apat. Ang salitang HABANG BUHAY ay walang katapusan sa taong humihinga, patuloy kang magmamahal na may kaakibat na katangahan. Pero masaya hindi ba?! Masaya magpakatanga tama ba? lalo na at yung taong nagsisilbing dahilan para maging tanga ka, ay sya ding nagtuturo sayo na maging masaya. Privelege na yun sa pag-ibig.

Bitbit ang walang kasing lungkot na nadarama sa mga oras na 'to, ay pasimple namang nangingilid ang aking mga luha. Mahirap pala talagang lunukin ang mga salitang galing sa mahal mo, lalo na at masakit ito..

Tanaw ko na ang gate palabas ng subdivision ng magring ang phone ko..

Tuluyang namilog ang aking mata, bumilis ang daloy ng dugo ko papuntang utak deretsong puso, na nagbigay sakin ng kakaibang tensyon.

Tumingin ako kay Richard, na tila naghahanap ng kasagutan.. Ngunit sumenyas lang sya ng "go.."

"Hello?"

"Robert?"

"Sophia?"

"Nasaan kayo?!"

Natuwa ako kung paano nya binaggit ang salitang "Nasaan kayo?", parang duon lang ako nakaramdam ng pag-aalala galing sa kanya. Masaya..

"Palabas na ng gate.."

"Hold on! papunta na ko dyan.."

"Huh, eh--"

Mabilis na naputol ang linya, animo'y nagmamadali sya. Parang ermats ko lang na talagang iiwan ang niluluto mapanood lang ang drama sa hapon, at maging sa gabi. Hindi ko alam ang magiging reaskyon ko matapos ang saglit na pag-uusap gamit ang teleponong galing sa ideya ni Boss Alexander Grahambell.

Inakbayan naman ako ni Richard, na may pinaghalong ngiti at siguradong kasunod ang pang-aalaska.

"Kita mo na? Everything's worthy diba?"

"..."

"Oh? Simangot kapa! Hahahaha!"

"..."

"Paano mauna na ako.. Hindi na siguro makakatulong ang presensya ko sa ganitong pagkakataon.."

"Thanks brad.."

"Hahaha! No worries!"

Diretso na syang naglakad papalabas na ng gate. Mabuti nalang at laging nandyan si Richard at si Agnes.. Sila yung mga taong laging tumutulong sakin. Maari kong malimutan ang aking alma mater, pero hindi ang tulad nila.

"Brad!" sigaw ni Richard na naglalakad papalayo.

"Gudluck! Sabihin mo sa kanya lahat ng gusto mo!!"

Hindi ko alam ang gusto nyang iparating sakin, pero sigurado akong makakatulong yun.. Bigla kong naalala yung oras na nasa cr sya at hindi makalabas, nung time na yun eh halos makalimutan ko ding ibalik sa kanya ang backpack nya.. Maggagabi na ng maalala ko..

----------------

Agnes

Hindi ko maiwasang hindi mapangiti habang pinagmamasdan ang larawan namin dalawa ni Robert, na nakaipit sa keychain na syang souvenier namin sa amusement park.. Stolen shot kaya talaga namang nakakatawa. Ngunit sa likod ng mga ngiti, merong kakapirasong pakiramdam na pilit kong inaalam sa sarili ko.. Alam kong hindi tama, sa dahilan na hindi ako ang priority nya. But I just can't hide it.

Mula nung nag start ang klase.. Nagkaroon na kami ng magandang kuminikasyon sa isa't isa. Sa mga nangyari at mga bagay na saksihan ko sa kanya, ay tila nagkaroon ako ng kakaibang interes. Para bang nanood ka ng korning sitcom na kapag inaraw araw mo eh makukuha din ang panglasa mo..

I still don't know what really happened..

Si Robert yung tipong hindi pansinin ng mga babae sa campus, pero meron syang kakaibang ugali na hindi basta basta makikita ng kahit sino man. Simple lang sya sa paningin ng iba.

Malalim ang aking buntong hininga na pinakawalan, at diretsong bumagsak ang aking katawan sa kama. Naka-angat ang kanang kamay patungo sa kisame, hawak ang kapirasong keychain na nagsilbing sikreto ng hindi ko maintindihang nararamdaman para sa kanya..

Although I already told him na meron akong nararamdaman sa kanya(ferris wheel moment nila), Hindi pa din sapat yun para seryosohin nya..

..
...
....

I still need more time..

-----------

Giniginaw na ko sa lamig kakahintay sa pagdating ni Sophia. Nagpasya kong maupo sa bangketa na kahit punong puno ng alikabok at kung anu anong balat ng kendi ay ayos lang.. Banayad ang aking nadarama pero hindi mapakali ang aking isipan.

"Bakit nga ba ako nandito?"

Unang tanong na sumagi sa isip ko.

Hindi ko pa din maiwasang ihambing ang sarili ko sa iba, pagdating samin ni Sophia. Yung mga tipong "maging sino ka man" ni Robin at Mega, pero hindi naman ako badboy. Kung sa mayaman at mahirap uso ang discrimination, paano pa kaya sa pag-ibig?

Kung sa senado hindi pwedeng maupo ang boksingerong tulad ni people's champ, dahil sa diskrimansyon din! at kung makaupo ka man, eh uulanin ka ng batikos. Sigurado magpapanting ang tenga mo, tulad ng ginawa nya na nagtweetback sa kanyang followers ng "magsumbong ka sa lelang mo".. Sa huli discrimination pa din ang mananalo.

Tutulong lang naman sya diba? Bakit hindi nila matanggap?

Eh bakit ang superhero naka maskara?

Common na sagot ng iba 'to pero sobrang tagos hanggang buto.. "Hindi naman kasi kailangan ng pangalan kung tutulong ka!" hindi mo kelangan ipamukha sa iba na tutulong ka, at magpapapicture na hawak ang isang plastic bag ng relief goods na ipapamigay mo sa nabaha, nasunugan, nanakawan, at na-rape. Wag mo nang gayahin si presidentiable candidates noon na bago ipamigay ang tulong, eh hinintay pa ang media. Para saan? Para nga naman pogi points.

Pero kahit batikusin pa ng kamara ang pag-ibig ko kay Sophia, ay wala akong pakielam. Magkaiba man ang estado at deperensya ng kita ng magulang nya kesa sa magulang ko, eh hindi ko na yun problema.

"Robert!"

Nagsisimula ko na sanang kausapin yung kalsada, mga dahon, alikabok, mikrobyo, at balat ng kendi nang dumating si Sophia. Kanina lamang ay tila naiinis na kong maghintay, pero nung nakita ko na syang paparating ay tila automatic delete yung inis at yamot..

Dinig ko ang kanyang mabilis na paghabol ng hininga, habang nakatayo sya sa harap ko. Nakatukod ang dalawang kamay sa tuhod, at nakaladlad ang makintab nyang itim na buhok.

"Robert.. Sorry!"

!@#%*&?

"Sorry?" Tama ba narinig ko? Nag sorry sakin si Sophia, dahil ba yun sa txt message nya kanina? O nag sorry lang sya at nalate sya?

"Sorry.. it bothers you now I know.." paglalahad nya.

"No! It's okay! And-- And I know you have your reason.."

"Yes.."

"But first.. Anong ginagawa nyo dito?!" kasunod ang malakas na batok!

Nahihiya pa kong aminin ang dahilan kung bakit nga ba ako napadpad dito, parang kanina lang ay natanong ko na yan ha. Bakit hindi ko pa pinaghandaan? Ang korni kung sasabihin kong na-miss ko sya! at mas nakakaloko kung sasabihin kong dahil may sakit sya, dahil ngayon eh mukha syang mas masigla pa sa akin.

"Bakit ka ba absent?" unang salitang pumasok sa isip ko, at diretso ding lumabas sa bibig ko.

Natigilan sya ng bahagya, humingan ng malalim, tinanggal ang mga kamay sa pagkakapamewang, at diretsong naupo sa tabi ko. Sa puntong yun ay bumilis na ang tibok ng puso ko..

"Are you worried?"

"Me?! Oo.. Oo naman!"

"Yan ang kuya ko!" nakangiti nyang sabi.

"Bakit ka ba kasi absent?"

"First, sorry for not telling you.."

Panis! Parang boyfriend na ang dating ko kapag ganyan diba? Dapat pala na alam ko ang mga lakad nya. Dapat lang na alam ko, sa dahilang sobrang nag-aalala ako..

"Actually.. Wedding Anniversary kasi ng parents ko.."

"Talaga? Regards sa kanila.."

"As if namang masasabi ko yun.."

Toink!

"Eh, kumusta ang lakad nyo?"

"Not good.."

"???"

"It turns out to be a lot of talking, about my future.. Their undying plan for me.."

English hindi ko maintindihan, pero nagegets ko ang point nya kahit papano. Alam kong hindi naging maganda, at kailangan nya ng may masasabihan..

"Nasaan si Richard?"

"Umalis na sya.."

"sigh.." malalim nyang buntong hininga.

"thank you for listening Robert.."

"wala yun.."

Hindi ko alam ang mga iniisip nya sa mga oras na 'to, napatingala sya sa malawak na langit at tila pinagmamasdan ang nagsasalitang kinang ng mga bituin.

Kung ang pagmasdan lang sya ang magiging bisyo ko sa buhay, ay hinding hindi ako papasok sa rehab.. Hinding hindi ako aattend ng counseling, at kung anu ano pa para malimutan ang nag-iisa kong bisyo.

"Alam mo ba kung bakit school nyo ang pinili ko?"

Parang "knock knock, whose there" lang, pero seryoso..

"Bakit?"

"Kasi alam kong totoo ang mga taong makikilala ko dun.."

"???"

"Tulad mo.."

"Ako?"

"Yup! Hindi sa lahat ng oras nandyan ka, pero sa mga oras na kailangan kita ay lagi kang dumarating"


Minsan hindi ko din maiwasang hindi mamangha sa kanya, minsan nakakapag salita sya ng mga bagay na tila hindi nya alam kung nakaka-apekto sa tao. Tulad ng huli nyang sinabi, ay lubos na naapektuhan nito ang aking puso na tila nagdidiwang sa saya.

Pero..

Pero hindi lang yun ang gusto kong gawin para sa kanya.. Marami akong bagay na gustong masaksihan na kasama sya, na nasa tabi ko sya.. Mga bagay na alam kong magiging masaya sya. Gusto ko syang ngumiti nang ako ang dahilan.. Masyado akong selfish pagdating sa kanya. Pasensya na..

Hindi ko namalayan ang sarili na nakatitig lang sa kanya. Sya naman na nakatitig pa din sa langit..

"Robert.. I have to go.."

Ayoko pa..

Gusto ko pang makasama ka..

Gusto pa kitang pangitiin..

Gusto pa kitang pasayahin..

Marami akong gustong gawin..

Ayoko pa Sophia..

..
...
....

"Robert?"

"Ah-eh!"

"I have to go, kita nalang tayo bukas.."

Mabilis kong pinigilan ang kanyang pagtayo, hinawakan ko ang kanyang kaliwang braso. Sya namang kinagulat nya.

"Sandali lang.."

"Huh?"

Sa mga sandaling 'to hindi ko na sya magawang tignan pa sa mukha. Alam kong magagalit sya kapag nalaman nya na wala naman akong sasabihin, bakit pinigilan ko pa sya..

"Brad! Gudluck! Sabihin mo sa kanya lahat ng gusto mong sabihin!"

Tanda ko pa ang sinabi ni Richard bago sya umalis.. Ano nga ba ang gusto kong sabihin? Kabalikat nito ang tanong na bakit ako nandito?

"Robert, why?"

Kung tatanga lang ako dito 100% walang mangyayari.. Hindi daw lulubog ang pako kapag hindi pinukpok ika ni Sir Gloc9. Hawak ang kanyang kaliwang braso, sinadsad ko ang aking mukha diretso sa tuhod at tinakpan ito ng aking kaliwang braso. Paraan para kahit magsalita ako, ay parang hindi ko sya nakikita.

"Sophia.. I like you.."

Kasabay nito ang pagbitaw ko sa kanya..

..
...
....

Ihip na lang ng hangin, at huni ng nga kulisap ang tanging maririnig mo sa sandaling 'to. Matapos kong ilaglag ang sarili kong puso, para lang diretsong sabihin sa kanya na mahal ko sya ay siguradong may kapalit ito.. at kung anu man yun ay handa akong tanggapin.

"I like you too Robert.."

Maliwanag.. Kasunod nito ang napakagandang ngiti at..

"Ang OA mo naman kuya! Sige na bye! Kita kits bukas!"

Aray ko! Tuluyan na syang tumalikod at tuluyang umalis. Napangiti na lang ako sa sagot nya.. Alam kong magkaiba ang ibig sabihin ng LIKE ko, sa LIKE nya.. Hindi lang like na friend or best buddy ang ibig kong sabihin, kundi mahal ko sya.. gusto ko sya, at walang halong biro, kasalungat naman ng sa kanya. Na isang maasahang kaibigan ang turing sakin.

But then.. ayos lang..

Yung part na narinig ko lang syang sinabi ang salitang "I like you" kasunod ang pangalan ko, ay tila pangarap na natupad na ang dating sakin, kahit pa pangarap pa din itong maituturing..

Wala nang mas sasarap pa sa nararamdaman ko ngayon.

Madami pa kong pagkakataon..

Madami pa kong bagay na gagawin para makuha ang ngiti nya..

...

Sa ngayon..

kailangan ko munang sulitin, ang mga ngiting nilagay nya sa aking mga labi..


www.wankero.blogspot.com

 

[jinny]

wahahahaha ako na naman ang una

ayan nag post na ako kaya ipost mo na yung kasunod


kabisado ko na yung blogsite mo

 

[Ampy]

kabisado mo na pala, may exam mamaya

 

[jinny]

esay type lang ha tsaka quiz lang kung pwede


post mo na yung kasunod

 

[Ampy]

fill in the blank, two thousand words. first and last word lang ang mag-aappear


mamaya ulit post ko

 

[jinny]

hahahaha kamusta naman yun



naghihintay pa ako ng update dito eh samantalang nagbabasa na ako sa blog mo

 

[Ampy]

TEENAGE CAPPUCCINO - The Confession Part Two (Chapter 16)

"Subukan mong isara ang pinto. Anong makikita mo? Kung ang sagot mo pinto pa din, o wala. Bulag ka!"


"I like you, I like you, I like you"

Hindi ko talaga alam kung may mali ba sa pagkakabanggit ko, para sumagot sya ng may halong pagbibiro. O talagang hindi lang ako seryoso sa pagkakadeliver nito. Meron pang isang option.. Baka naman korni ang dating nun sa kanya. Peste!

Sakit na ng ulo ko kakaikot sa kama. Nagawa ko na yata lahat ng posisyon para makatulog, nakailang tupa na din ako sa pagbibilang. Masyado nang out number ang pag-iisip ko kay Sophia. Bakit ba kasi hindi ko pa tinodo lahat nung sandaling yun.. Kulang pa yata sa emosyon, or kulang lang sa humor. Eh kung dinaan ko kaya sa haras? Bata pa naman ako.. May juvenile naman para sa menorde edad. Hindi ko alam.. Sobra na kong apektado sa presensya ni Sophia. Inlab eh!

---------------

Muntikan ko nang malunkot ang resulta ng exam nung nakita kong kayang kaya itong daigin ng grade school student. Tapos nakangisi pa sakin si Raymond na parang nang-aasar. Parang pulitikong na ambush interview ang mga ngiti.

"Morning!"

Naalala ko yung commercial ng coke. Yung babae lalagok tapos hahangin ng malakas. Yung buhok nya mag e-elevate sa hangin, tapos sasabihin nya "Aaaaghhhh!" pero echo yung sfx. Tska palang babanggitin yung linya ng coke. 2002 yata yun.. Ganun ang dating ng good morning ni Sophia sakin.

"Morning din!"

"Uhm! Sophia!"

"???"

Teka? Paano ko ba uumpisahan? Na-plano ko na 'to kagabi eh! Sabi ko pa lilinawin ko sa kanya kung anong ibig kong sabihin sa sinabi ko kagabi. Tapos tatanungin ko sya kung bakit sya natawa, eh seryoso ako. Kaso pakiramdam ko may nagtakip bigla ng bibig ko. Badtrip!

"Robert, ang baba ng exam mo"

"Huh?"

Nagkandaletse na! Nakatingin na pala sya sa result ng exam ko. Hindi ko na nagawa pang itago. Nasa hitsura nya ang parang matatawa na parang maiinis na. Nagkakasalubong na ang kilay nya. Nawawalan na ito ng space sa gitna. As in salubong!

"Hindi ka ba nakinig sa group study?"

"Nakinig syempre!"

"Sure?"

"Minsan hindi!"

"(Batok!) Sabi ko na eh!"

Gusto ko nang sabihing kasalanan mo naman eh! Nang dahil sayo sumaya buhay ko. Nang dahil sayo nalaman ko ang kaibahan ng crush sa pag-ibig. Nang dahil sayo kaya ako natutong magsinungaling dun sa guard sa village nyo, at syempre dahil sayo bumagsak ako sa exam ko.

Kaso.. Inunahan nya ko ng pamatay nyang ngiti. At ang kakaibang hobby nya na bigla nalang akong akbayan. Tinunaw nya na naman ang paglalaki ko. Sa isang iglap lang para na naman akong na-hypnotize.

"May next time pa naman eh!" kasunod ng pag gulo sa buhok ko.

..
...
....

Hindi na naman nakisama ang oras at panahon. Pinabilis na naman nito ang araw at tuluyang tinapos. Gusto ko pang mag-stay sa iskwela, kasama si Sophia. Kung pwede lang mabaliktad ang lahat. Kung papasok lang tayo sa bahay, at uuwi sa eskwela. Sobrang sya ko siguro! Wala na yata akong nasabing matino..

"Sabay na tayo!"

Tila nagulat si Sophia sa biglaan kong anyaya sa kanya, na madalas ay sya ang nangunguna. Ngumiti lang sya at tumango habang inaayos ang kanyang mga notes at books. Susulitin ko na ang pagkakataon, lilinawin na sa kanya ang lahat! Sasabihin kong hindi ako isang comedy star nung gabing yun para matawa sya sa pahayag ko.

Matapos ang tatlong minutong pag-aayos, nagpasya na syang umalis na kami. Tahimik lang sya. May kung anong hindi ako maintindihan sa mga galaw nya ngayong araw, pero mukha namang hindi ito makaka-apekto sa binabalak ko ngayon. Wala kaming imik sa isa't isa habang naglalakad sa hallway.. Dinig na dinig mo din ang echo ng aming mga yapak sa kahabaan ng hallway ng senior bldg.

"Ngayon na ba?"

"Sakto na ba ang timing?"

Nag-aalta-presyon na naman ako! Ang yabang ko pa kanina.. tapos ngayon tila wala na naman akong masabi. Ito kasama ko na sya, pero speechless na naman ako. May tawag sa game na ganito eh.. "Mauna-una!" hindi yata game yun. Konting hangin lang.. Konting bwelo, at bawas bawas sa kape.

"Ito na.."

"Game na talaga.."

..
...
....

"Robert, parang may sasabihin ka yata.. Bakit hindi ka mapakali?"

Halos tumalon ang puso ko, mula apari hanggang jolo! Nang napansin nya este nahuli nya ang binabalak ko.. Napahinto sya, at napalunok naman ako ng bahagya. Nagsimula nang maglawa ng pawis ang katawan ko. At bakit ba laging ganito ang reaskyon sa mga ganitong eksena? Sa puntong yon, hindi na nawala ang tingin nya sakin.

Nakatitig lang sya sakin, habang nakatigil kami sa gitna ng hallway..

Walang kahit ano kang maririnig sa mga sandaling 'to. Tanging ang bilis lang ng tibok ng puso ko ang nangingibabaw.. Mabilis ito. Hindi tipikal kahit pa natural.

Tapos..

..
...
....

Na mental block ako! (Yosi break muna)

...

Game!

--------------------

Sophia

Sinong babae ang hindi masisiyahan sa effort ni Robert? Kahit pa muntik na kong mapagalitan ni Mommy, ay sobra naman akong nadala sa banat nya. Lalo na nang sinabi nyang.. Gusto nya ko. Dinaan ko na lang sa biro ang pagsagot, para naman hindi mabuko ang buong nararamdaman ko nung mga sandaling yun. Nararamdaman ko nang sa puso ko, ay tila meron na syang kaunting puwang. Hindi ko na maitatago yun..

Pero natatakot ako..

Hindi sa sarili ko..

Kundi para sa kanya..

Ayokong ibigay nya ng buo ang kanyang sarili para sa akin. Natatakot akong makita syang masaktan. Hindi ko kayang makita sya sa huli na walang natira para sa sarili. Nakapagdesisyon na ko mula nung lumipat ako ng school..

"Wala akong balak umibig ulit.."

Hindi ko lang alam kung sa mga panahon na sinabi ko yun, ay tila umaasa pa ako kay Sebastian. Pero si Robert.. Sya ang unang naging dahilan ng dahan dahang pagkalimot ko sa nakaraan. Kapag sinabi nyang "Okei lang yan" ay nagiging okei lang talaga ang lahat.. Nung banggitin nyang tutulungan nya kong malimutan ang dapat kalimutan, umasa na agad ako sa kanya ng walang halong pagdududa. Tuluyan nang nag-iba takbo ng mundo ko mula nang makilala ko sya. Kung dati kapag sinara ko ang pinto, ay pinto pa din ang nakikita ko. Ngayon subukan ko mang isara ang pinto, nakikita ko na ang nasa likod nito.

Napabuntong hininga nalang ako.. Sorry Robert..

"I like you.."

Malinaw na sakin ang lahat, ramdam kong mahal ako ni Robert. Takot akong tanggapin ang katotohanang mahal ko na din sya, at mas lalong takot akong tanggaping iiwananan ko din sya kahit pa mahal ko na sya. Ano mang gawin kong pagbaluktot sa hinaharap ay darating at darating pa din yun. Iiwan ko sya.. Nakapagpasya na kong tumuloy ng ibang bansa matapos ang graduation. Pumayag na ako sa alok ni Mommy at Daddy. Siguro kahit hindi din ako pumayag ay wala din naman akong magagawa. Masakit man na tanggapin.. Pero mas masakit kung paasahin ko pa si Robert. Hindi sya ang tipong kaya kong saktan..

Sa ngayon.. dapat ko nang putulin ang hindi pa naguumipisang relasyon ko sa kanya..

..
...
....

Robert

"Kung may sasabihin ka ngayon na Robert.."

Hindi ko maintindihan kung bakit biglang nagiba ang tono ng kanyang pagsasalita. Tila may hindi tama sa mga oras na 'to. Kanina ko pa din pansin ang kakaiba nyang kinikilos. Dehins naman din ako tanga para hindi mapansin yun.

"Wala naman!"

"Sure?"

"Akin na nga yang gamit mo, ako na magbibitbit!"

"No!"

Mabilis nyang pinigilan ang aking mga kamay, dahilan upang magsalubong ang aming mga palad. Nagulat ako, ganun din sya. Naramdaman kong nanginginig ang kanyang mga kamay, na kahit pa saksakan ng lambot at tila pinaglihi sa bulak. Sa sandaling yun ay lalo ko pang hinigpitan ang paghawak sa kanyang kamay. Doon pa lang nagsimulang lumabas ang tunay nyang hitsura. Biglang nalungkot ang kanyang mga mata. Bumagsak ang kanyang mga balikat, at nagbabantang tumulo ang kanyang mga luha.

Pero buo pa din ang loob ko. Sasabihin ko sa kanya ang tunay na nararamdaman ko. Walang halong biro, at walang paligoy ligoy. Wala nang dapat pang sayangin. At kahit pa pakiramdam ko'y nakasakay ako sa flying fiesta at sobrang lula ang aking puso sa kakatalon, ay wala nang panahon para mag-back out pa.

Sa sandaling 'to.. kaming dalawa lamang.. walang director na sisisgaw ng cut! walang writer na biglang ma me-mental block, at walang audience na tatawa kung sakaling baduy ang pagkakadeliver ko.

"Sophia! Mahal kita.. seryoso! walang biro!"

"Sorry! pero.. hindi kita kayang tignan bilang isang kaibigan o barkada lang, o ano pa man.. Gu-gusto kita! La-lahat na-ng! hindi! I-ikaw mismo! Hindi din pala! Lahat ng bagay na tungkol sayo gusto ko! E-ewan ko ku-kung bakit!"

Utal na utal ako, at tingin ko ay hindi maayos ang pagkakasabi ko. Ngunit hindi pa man 100% ang pahayag ko ay mabilis nya akong tinulak papalayo sa kanya. Napa-atras ako ng isang hakbang. Gulat at hindi alam ang gagawin.

"Sira ka talaga Robert!"

"Sira ka! Sira!!" madiin ang kanyang pagkakabigkas, at kasing liwanag ng sikat ng araw.

"Oo! Mahal din kita! Pero sira ka para mahalin ako! Iiwan lang kita Robert! Iiwan din kita.."

Ang feeling ko ay parang first time kong humawak ng gitara at tumipa ng mga chords. Wala akong ideya sa sinasabi nya. "Mahal nya daw ako, pero iiwan nya lang din daw ako?"

Kung prank joke lang ito kanina pa ko tumawa. Kung shooting lang sa isang pelikula, sana may mag cut, para kahit papano ramdam ko na hindi totoo ang lahat. Pero tila hindi panaginip ang lahat. Lahat ng binanggit nya ay magiging parte na ng kasaysayan. Nakasulat na yun sa nagdaang segundo.

"Sira? Oo! Sira nga yata ako!" sagot ko na hinugot lang sa huling sinabi nya, at tila hindi pinag-isipan.

"Tumigil ka na! Wala kang naiintindihan Robert! Wala!"

Nagbadya na syang tumalikod sakin, pero agaran ko syang pinigilan. Kahiyaan na to!

"Ano bang intindihin ang sinasabi mo? Kailangan ko pa ba nun, para.. para mahalin ka?"

Natigilan sya sa sinabi ko. Nag-isip ng bahagya ang deretsong humarap sa akin.

"Robert.. After ng graduation hindi na tayo magkikita! Kung magkaroon man tayo ng relasyon hindi din magtatagal, at kung.. kung.."

"kung ano?"

"kung mangyayari mang masaktan kita.. hindi ko matatanggap yun.. lalo na at mahal na din kita.."

Pakiramdam ko'y na delay ang takbo ng buhay ko ng limang segundo sa sinabi nya. Medyo kinapos ako ng supply ng hangin sa aking baga. Pero lalo akong nabagabag nung makita kong pumatak na ang kanyang mga luha, na tila kanina pa pinipigil na umagos. Naubusan ng reaksyon ang buong pagkatao ko, at tumigil ang pintig ng pulso ko.

Hinila ko sya ng buong lakas papalapit sa akin.. Niyakap ko sya nang buong higpit. Nilusom ang kanyang ulo sa aking dibdib. Pinaramdam ko sa kanya na handa ako sa lahat ng pwedeng mangyari.. Tanggap ko kung anong sakit ang kaya kong matanggap sa pagmamahal ko sa kanya.

"Sophia.. Kung sasaktan mo man ako sa hinaharap, sana siguruhin mong mamahalin mo ako ng sapat sa kasalukuyan.. ayus na siguro yun! quits!"

Wala syang imik.. Mahinang iyak lang ang nananaig. Sa mahabang hallway ng senior building, ni hindi man lang sumagi sa isip ko na makakapagsabi ako ng ganito. Lumagay ako sa isang bagay na pwede kong ikamatay balang araw. Pero ayos lang! Kampante ako na kung sakaling magkahiwalay kami, ay may isang bagay pa din ang magdudugtong sa amin. Walang iba kundi ang nararamdaman namin sa isa't isa.

Define love? Yung hindi optional!

Ang pag-ibig ay isang korning joke na nakuha sa delivery.. Sinabi ko na 'to dati. Uulitin ko lang. Isipin mo nalang ang pagsasabi ng "mahal kita" sa taong gusto mo. Baduy ito sa taong hindi nakakaramdam. Nakakatawa sa taong nakikinig lang, at Nakakadismaya sa taong walang pakielam. Kapag nagmahal ka korni talaga sa mata ng iba, at ganun din ang tingin mo sa kanila. Pero yun ay kung simple mo lang ito pinapakita.. Daanin mo sa malupit at maangas na pamamaraan ng paghahayag ng iyong nararamdaman. Kahit sobrang korni pa nito, basta astig ang delivery ang tawag dun pag-ibig.

Naramdaman ko ang mainit na yakap nya pabalik sakin. Sobra sobrang ligaya, kahit wala pa syang pinapahayag o sinasabi man lang pabalik.

"Ang OA mo.."

Mahina nyang bulong na may halong hagulgol, habang nakasubsob pa din ang kanyang ulo. Dahan dahang kong inangat ang kanyang mukha gamit ang dalawa kong kamay. Mainit ang kanyang presensya pagdating sa akin. Sa mga oras na 'to ayokong mawaglit man lang kahit ilang segundo ang kanyang mga mata sa akin. Susulitin ko ang bawat oras na kasama ko pa sya.

"Let's go?" tanong ko.

"Uhm! Uhm!" mahina nyang sagot na may halo nang ngiti.

Naglakad kami paalis ng hallway na parang walang nangyari.. Isang normal na dalawang tao na may parehong nararamdaman. Mananatiling tahimik ang isang blangkong espasyo na naging bahagi na ng kasaysayan, at naging saksi sa paglalahad ng tunay kong nararamdaman.

..
...
....

"Kailan ka aalis?"

"Sa graduation.."

"Bakit hindi mo agad sinabi sakin?"

"Bakit boyfriend ba kita?"

"Oo!"

"Ngayon pa lang!"

"Anong gagawin mo dun?

"Maglalakwatsa po.. syempre mag-aaral!"

"Bakit doon pa?"

"Kasi walang mangungulit sakin, tulad ng ginagawa mo ngayon"

"Sungit naman nito!"

"Biro lang.."

"Ikaw ano balak mo?"

"Parang tanong ko na yan noon sayo.."

"So what? Hindi naman ikaw nakaimbento ng tanong na 'to"

"Bakit ba ang dami mong tanong?"

"Boyfriend mo na ko eh!"

"Hindi pa nga ako sumasagot eh!"

"Eh hindi pa din naman ako nangliligaw eh!"

"(Batok!)"

...

back to normal nga..


www.wankero.blogspot.com

 

[jinny]

next chapter na bilis wag ka ng maghintay ng comments nila





ako na demanding




ang harot ni robert


parang si amphie lang

 

[Ampy]

Para matuto ang readers magharot din

mamaya ulet

 

[IAMETTENETTE]

Para matuto ang readers magharot din

mamaya ulet

---> ahahah kaw ah!

 

[panjo]

ganda ng bagsak ng mga linya bawat chapter.hehe

 

[Ampy]

TEENAGE CAPPUCCINO - Closer (Chapter 17)


Kitang kita ko kung paano mahirapan ang isang halaman sa pagsalo sa bawat butil ng iyak ng langit.. Hindi normal ang araw na 'to para sa akin. Kakaiba ang luha ng langit sa umagang ito. Malayo pa ang tag-ulan, at papasok palang ang tag-lamig, pero ang puso ko ay tila el-nino sa pag-iinit, pag-aasam, at pananabik na muling makita ang kanyang mukha. Maaga akong gumising hindi dahil trabaho ng isang boyfriend na sunduin ang kanyang girlfriend, kundi para maipakita sa kanya na sincere ako sa pinagmamalaki kong pag-ibig para sa kanya..

..
...
....

Dear Diary,

Pagpasensyahan nyo na po ang aking kakaibang pantasya sa mga oras na 'to. Pero hindi ko mapigilang hindi isipin ang aking unang GF. Tama! Sinagot na ako ni Sophia! Hindi pala! Kami na! pero walang formal na ligawan or bolahan o kung ano pa mang tipikal na ginagawa ng magsing irog. Sobrang saya ko! Ngayon lang ulit ako nagsulat at dumalaw sayo. Sorry din kung ginawa kitang post-it o reminder. Gusto ko lang magkaroon ng pruweba ang araw na 'to. Baka kasi bukas paggising ko eh nanaginip lang pala ako..


Malakas ang patak ng ulan sa malamig na umaga. Bitbit ang asul na payong na iisang tao lamang ang kasya, at suot ang jacket na inagaw sa ilalim ng aparador at amoy pangtaboy sa ipis, anay, at kung anu pang lamang loob ng lumang aparador ko.

"Sorry! na-late ba ko? sorry talaga!"

"Hindi! hindi! Maaga lang siguro ako nagising!"

"Dapat hindi kana tumuloy, malakas ang ulan.." sabi nya habang nagmamadaling sumilong sa dala kong payong.

"Ayos lang! College lang naman ang water proof, eh high school palang naman tayo"

Ngumiti sya at diretsong tumingin sa akin. Kakaibang pakiramdam ang nararanasan ko ngayon. Hindi ko alam na grabeng saya pala ang maidudulot ng pag-ibig sa isang tao. Akala ko noon, masaya na ako sa pagbabasa ng update ng naruto, pag-collect ng character sa suikoden 2, at paglilibot sa pantasya. Pero ngayon alam ko na kung bakit naimbento ng smart at globe ang unlimited call and text.

Pilit naming pinagkasya ang sarili namin sa iisang payong na aking dala-dala. Tensyon pa din ako sa mga oras na 'to. Malakas ang buhos ng ulan, pero mas malakas ang tibok ng aking puso na naging dahilan para tululyang manginig ang aking mga kamay sa paghawak sa kakapirasong silong. Naging dahilan din ito para tuluyan nang maging malapit kami sa isa't isa.

"Tumangkad ka yata?" agad nyang napansin habang nakatingin sa akin.

"Talaga? Hindi ko napansin!"

"Dati ka naman nang matangkad, o talagang maliit lang ako.."

"Hahaha! Siguro nga!"

Ngumiti lang ulit sya, at nagbalik tingin sa kanyang nilalakaran.

"Siguro nga.. O di kaya pwede ding lagi kitang tinitignan bilang nakaka-angat sa akin.." mahina nyang bulong.

Tinitigan ko sya habang seryoso ang kanyang mga mata sa pag-iisip, at tila naka tingin sa kawalan. Pinatong ang aking kanang kamay sa kanyang ulo, dahilan para mapabaling ang kanyang tingin pabalik sa akin.

"Tignan mo yun!"

Sabay turo sa dalawang gusali na madalas kong natatanaw mula sa eskwelahan.

"Yung nasa kaliwa ay mas malaki, kesa sa nasa kanan"

Tumango lang sya, na tila nag-aabang sa back story ng nabanggit kong gusali.

"Naunang maitayo ang maliit na gusali, bago ang katabi nito.." paliwanag ko.

"Sa sumunod na taon tska palang naitayo yung katabi nya, na mas mataas sa kanya ngayon.." dugtong ko pa.

Tuluyan nang hindi nagpantay ang kanyang mga kilay sa kakaisip, at ang kanyang labi na pilit nyang kinakagat. Gusto ko nang tumawa pero pinigilan ko pa din. Baka maasar lang sya.

"Sinasabi mo bang ikaw yung gusali na mataas? at ako naman yung mababa?" may pagkasarkatiko sa kanyang boses.

"Tama! Hindi maitatayo yung mataas na gusali, kung walang inspirasyon na manggagaling sa maliit na gusali.."

"Tulad natin.. Hindi ako makakatayo ng ganito na may halong saya, kung wala ka sa tabi ko.. I always look up to you Sophia.." dugtong ko na kahit medyo basang basa na ang kaliwang manggas ng jacket ko.

Sa puntong yun ay tuluyan nang lumabas ang puti at pantay pantay nyang mga ngipin. Masaya ako na naiintindihan nya ang mga sinasabi ko. Kapag sinabi kong mahal ko sya, ngumingiti lang sya, at alam ko sa bawat ngiti ay naipapadama sa akin na parehas lang ang tibok ng dalawang magkaibang puso.

--------

"Don't laugh at me, idiot!"

Sabi sa last line ng movie na pinapanood namin sa film showing. Sampung beses ko nang napanood ang pelikula na 'to, at ang pagkakatanda ko ay ito din yung movie na pinanood namin last year. Akala siguro ng titser namin na maloloko nya kami, eh hindi naman kami pinanganak kahapon! pero ang ending nagbayad pa din ako, para lang makasama si Sophia na manood.

Kahit pa balibaliktarin nila ang eksena eh alam na alam ko na ang plot, at twist ng movie. Kaya sa halos dalawang oras na nakalipas, ay wala na kong ginawa kundi sulyapan ang mukha ni Sophia. Kahit pa siguro pumikit na ako eh kayang kaya ko nang iguhit ito sa isang blangkong papel.

"Robert, tara na.." anyaya nya.

Laking gulat ko ng wala na palang tao sa paligid, bukas na ang mga ilaw, at patay na ang 40 inches na tv sa library. Nakatulog na pala ako..

"Kanina pa kita gustong gisingin.."

"Oh bakit hindi mo ginawa?"

"Mukha ka kasing puyat kagabi!" sabay turo ng kanyang daliri sa aking noo.

"Ganun ba.."

"Oo! Ano bang ginawa mo kagabi at napuyat ka?!"

"Ha? Hindi! Hindi! Nakatulog lang talaga ako sa palabas, tara na! Baka malate tayo sa susunod na klase!" pagmamadali ko para lang maiba ang usapan.

"Hay.. Robert! We're already late.."

Tinignan ko ang orasan na nakasabit malapit sa counter ng library, tska ko lang napansin na halos 30 minutes na pala kaming late, at alam kong kasalanan kong lahat! Peste talaga! Nagskip na naman ako ng isang klase, ang masama pa ay sinama ko pa sya. Naglakad sya papalapit sa akin, at tumabi sa upuan na kasunod ng inuupuan ko.

"Okei lang Robert, hintayin na lang natin ang sunod na bell.."

"Argh! Sorry!"

Tumingin sya sa akin na nagtataka ang hitsura.

"It's not your fault.. Hinayaan ko din kasing matulog ka.. I just want to stare at your face.." paliwanag nya. tuluyan na kong namula sa kahihiyan. Inisip ko kung natatawa ba sya habang pinagmamasdan nya akong natutulog.

Hindi na ko makapagsalita, natabunan na ko ng kahihiyan. Hindi ko na din sya matignan ng deretso.

"Nagsasalita ka pala ng tulog!" bulalas nya.

"Ako? Talaga? Ano naman sinabi ko?"

"Paulit ulit mo lang binabanggit ang pangalan ko.."

Naloko na! Tuloy hindi ko na alam ang gagawin ko. Sa sinabi nya, hindi ako pwedeng magkaila o magpaliwanag. Bukong buko ako! Tawa lang sya ng tawa, halata sa kanya ang pang-aasar.

"Sinabi ko yun?"

"Biro lang! hahaha!"

"Pfftt!!"

Sa mga simpleng bagay ay nadadala ako sa kanyang emosyon. Bawat salitang sabihin nya ay mabilis na tumatatak sa aking isipan. Pakiramdam ko tuloy ay mahihirapan akong mag move on sa kahit sandaling minuto na wala sya sa tabi ko. Kung pwede ko lang syang angkinin ginawa ko na. Kung pwede lang talaga.. Masyado na kong makasarili para lang sa pansariling kaligayahan. Ito pala ang side effect ng sinasabi nilang pag-ibig. Hindi na ko magtataka kung bakit nag-exist ang mga love guru, tulad nila Papa Jack, Madam Auring, at Kris Aquino(joke lang yung last).

Limang segundong katahimikan sa pagitan naming dalawa ang bigla nalang nanaig. Bagay na wala naman akong sasabihin, ewan ko lang sya. Sapat na saking makasama sya, at makita ang kanyang presensya. Second option ko na lang yung sulitin sya.

"Robert.. I like you!"

Namilgo ang aking mga mata nung biglaan syang nagsalita. Tinignan ko sya, nakangiti sya at hindi seryoso. Sa ganitong pagkakataon, hindi ko alam ang nasa isip ng isang baabe kapag nagsabi sya ng ganun sa isang lalaki. At bakit nga ba lagi akong naaabutan ng nerbyos kapag ganito na ang sitwasyon?

"Naalala mo nung nung sinabi mo din sakin na gusto mo ako?" tanong nya.

"Tumango lang ako, at tila naghihintay ng susunod nyang sasabihin.

"Alam mo bang gusto ko nang umiyak nun.."

"Umiyak? Bakit?"

"Dahil hindi ko alam ang magiging reaskyon ko.. matutuwa ba ako o malulungkot, maiinis o magagalit.."

"Sa akin?!"

"Hindi.. Sa sarili ko.. Alam kong mali na ang ginagawa ko sayo. Masyado kong inaasa ang sarili ko sayo, pakiramdam ko kasi lahat ay ok kapag nandyan ka lang sa tabi ko. Huli na nang malaman kong seryoso ka pala.. Wala nang halong biro ang lahat ng ginagawa mo.."

"...."

"Robert.. What will you do, if the thing we scared the most will happen soon?"

"..."

"Robert.. answer me.."

"Sophia! Malayo pa yun! Madami pang mangyayari na hindi natin alam! I-enjoy nalang natin ang bawat araw na magkasama tayo, wag nating pabilisin ang oras.. Ayokong masayang ang oras natin kakaisip sa bagay na matagal pang mangyayari"

Natahimik sya at tila napaisip sa mga sinabi ko. Gusto kong mag sorry dahil medyo tumaas ang tono ko, pero alam ko sa sarili ko na yun lang ang pwede naming magawa. Ngunit nagulat ako ng makita kong bumalik na naman ang ngiti sa kanyang mga labi.

"Kung ganun--"

"You have to work hard everday!"

"Huh?!"

"Work hard to make me happy! Everyday!"

Jusko! Parang nagwish lang sya kay santa na sana maging pasko araw araw! Mukhang mahirap ang gusto nya, pero kung ang pasayahin lang sya sa araw araw ang dapat kong gawin para patunayang sobrang mahal ko sya, eh hindi na ko magdadalawang isip pa.

Malakas ang sigaw ni San Pedro, dahilan para magising si Kupido sa mahimbing nitong pagkakatulog. Pinagalitan nya ang alagad ng pag-ibig. Nakalimutan daw nitong bigyan ng laman ang mga pusong sobra sobra sa puwang. Mabilis na kumilos ang tama na si Kupido, agaran syang bumaba ng lupa para tignan ang mga taong patuloy na naglalakbay sa gitna ng kadiliman..

Mula nung pumasok sya loob ng kwarto, nagsimula na ding pumasok ang kanyang buong pagkatao sa aking puso. Nagkaroon ito bigla ng paliwanag sa matagal nang tanong sa aking isipan. Kung ano nga ba ang pakiramdam ng tinatawag nilang pag-ibig.. Kung anong mangyayari sa isang tao na may impluwensya nito. Kung anung hirap at pasakit ang pwedeng maging side effect. At kung anong klaseng kaligayahan na nagiging dahilan ng mga taong puyat.

Walang recess sa pag-ibig.. Walang vacant hours, walang uwian na! Wala ding makakapagsabi kung kailan ka pwede humingi ng leave, at kung kailan ka pwedeng mag-resign.. Ang sitwasyon sa dalawang tao na kailangan ng matinding sakripisyo ay sya ding bagay na naging dahilan kung bakit nagbigay ito ng ngiti sa magkaibang tao.

Nagring na ang bell, tapos na ang oras na binigay samin o pwede ding oras na ninakaw namin..

"Kita na lang tayo after ng class ko sa club!" paalam nya.

"Sige! See you later!"

..
...
....

"Work hard! Work hard!"

"Work hard to make her happy!"

Sabi ng makulit kong isip, habang naglalakad ako papasok sa susunod kong klase. Walang wala sa isip ko ang mga sinasabi ng puso ko.

"Paano ko nga ba sya mapapasaya?"

Sabi nga ni Ayek, meron pa daw mas mahirap kesa sa pagtupad sa pangarap. Yun ay kung paano mo ito pahahalagahan at aalagaan, para hindi manumbalik sa pagiging pangarap na lamang.

Club..

Nauna yata akong dumating, wala pang tao at tahimik pa ang paligid sa labas ng kwarto. Dahan dahan kong binuksan ang pinto, ngunit laking gulat ko nang makita kong meron babaeng nakatayo sa loob ng classroom.. Nakatayo sya at nakaharap sa board. hawak ang kapirasong pinilas na papel.

Walang tunog na ginawa ang aking sapatos nang pumasok ako sa kwarto. Hindi ko alam kung bakit biglang pumasok sa isip ko na gulatin sya, ngunit ng papalapit ako ng papalapit ay tila nakikilala ko kung sino.

Tumutula sya..

Mag-isa?

Tahimik akong nakinig sa kanyang likuran..

they started as strangers
two people who are not lovers
yet they have something special
and to find it out is crucial

two unknown and innocent hearts
just started sharing sparks
it unfolds what they truly feel
their moments that no one can steal

falling in love is like the rain
unpredictable especially the pain
be strong and tough as a wall
coz you have no idea to whom you'd fall

it can make you so happy or sad
and even make you feel good or bad
it's the best yet the worst thing
that this life could ever bring

when love comes your way
you'll do everything to make it stay
sacrifice your own happiness
for your loved one to have the best

distance shouldn't be an issue
it's always about the two of you
you may be miles away from each other
still, it's the heart that connects you together

fights, tears, sadness and even lies
never get tired to same old lines
those are just part of the story
so be ready to suffer from misery

the whole world may be against you
no worry as long as the love is true
don't just stop without giving a fight
at least you did what you know is right

no matter how hard the trials are
don't let it make you fall apart
always think of how did you start
enough to hold on even if it's hard

if destiny won't let you be together
then do the magic of staying forever
just what the fairytales leave to its reader
the promise of "happily ever after"

"I love you, Robert.."

..
...
....

Isang mahinang bulong.. Pero hindi nakisama ang katahimikan ng kwarto at syang naging dahilan para tuluyang itong mag-echo papasok sa aking tenga.

Tinulak ng malakas na hangin ang aking katawan, dahilan para malaglag ang aking damdamin sa isang malalim na bangin..

"Agnes?"

Lumingon ang babaeng tila nagtatago sa isang maikling tula, may kakaibang takot sa kanyang mga mata, at hindi maipaliwanag na damdamin ang aking nadarama..


Poem credit kay "Eikkin" ng PD. inambush ko sya para dito

 

[Ampy]

ganda ng bagsak ng mga linya bawat chapter.hehe

salamat boss panj

 

[breaker004]

tapusin mo na to..
tapos Flamingo naman..

 

[Ampy]

TEENAGE CAPPUCCINO - Road Trip (Chapter 18)


Wag mong sabihing hindi mo alam ang BATIBOT? Eh si Kapitan Basa? At yung segment nya? Hindi pa din? Sesame Street na lang kaya.. Wow! Sosyal!

Kasi ang words sa araw na ito ay..


"I love you, Robert.."


Hindi ko na talaga mapigilan ang aking kamay sa pagsusulat, matapos kong madinig ang maikling pahayag ni Agnes.. Dalisay talaga ang hangin pagdating ng hapon. Pinaghalong lamig, at init ang paligid. Idagdag mo pa ang katahimikan ng hangin na walang patid sa kakalabas-pasok sa nakabukas na bintana.

Dahan dahan syang humarap sa akin.. Nagtatanong ang mga mata, at payak ang hitsura. Dalawang dipa ang layo namin sa isa't isa, pero sa dalawang hakbang ay kayang kaya ko syang malapitan. Ngunit hindi ko ginawa. Nanatili akong tahimik, nakatitig, at hindi alam ang gagawin. Wala din syang reaksyon.. Tanging ang tahimik na hangin lamang ang nagsisilbing referee sa pagitan ng dalawang taong nakatayo sa gitna nang maikli, at manipis na pisi ng pagkakaibigan, na pinangangambahan kong tululyang matapos.

"Agnes.. kailan mo pa nasulat ang tula na yan?"

isa, dalawa, hanggang tatlong segundo yata bago sya sumagot.

"Mula nung matutong tumula ang aking puso.."

Mababaw ang sagot nya, pero pinipilit kong maging malalim dahil sa napipinto kong pagtanggi at tuluyang hindi pag-intindi. Kuha ko na ang point nya.. balikbaliktarin mo man ang lumabas sa kanyang bibig, i-rambol mo man, o hindi tayaan, ay lalabas pa din sya sa lottery. Hindi ko lang talaga alam kung sinadya ito ng tadhana, pero isa lang ang nasa isip ko..

Hindi ito tama..

Mataas ang pagtingin ko kay Agnes, bilang isang natural na malikhain, matulungin, at isang mabait na kaibigan. Gusto ko na din sabihin sa kanya na mahirap talaga i-apply ang math sa pag-ibig. Hindi ka pwedeng mag plus, dahil baka ma-minus ka sa huli.

"Agnes, kami na ni Sophia.." buong tapang kong paghahayag.

"I know.. I can tell, by the way you smile.. congrats!"

"Then.. para saan yung--"

"I love you?!"

"Uulitin ko.. I love you, Robert!"

Napakunot noo lang ako sa mga sinasabi nya. Hindi ko mahuli ang tunay na emosyon nya. Masyado syang mahiwaga, mapanlinlang din ang kanyang mga ngiti..

"Hindi ba pwedeng magmahal ang isang kaibigan?"

"Mahal kita, sa aspeto ng pagkakaibigan.."

..
...
....

Pakiramdam ko'y nabunutan ng tinik ang aking lalamunan, nang nilinaw nya ang lahat. Masyado na siguro akong assuming. Bakit ba huli ko nang naisip na sa magkaibigan hindi pwedeng mawala ang pagmamahalan? Importanteng sangkap yun, kasunod ng tiwala.

"Ikaw?" Nakangiti nyang tanong.

"Oo! Oo naman! Hahaha!"

Tumabi ako sa kanya, at sabay naming pinagtawanan ang sarili. Binasa ko na din ang mga write ups nya na matagal nya nang kinukulit sa akin. Naghihintay daw sya ng reaksyon ko dito, kaso naging busy lang daw ako. Yung mga notes nya dati na kakaunti lang, ay bigla nalang dumami, parang nakakalula na tuloy basahin. Tinanong nya din ako kung may interes pa rin ba daw ako sa pagsusulat. Sinabi ko lang na meron pa, kahit ang totoo ay pagsusulat lang ang trip ko at hindi ang pagbabasa.

Pinakita nya din sa akin ang souvenier namin nung nag-date kami, este nagpunta kami ng amusement park. Yung keychain na binili nya nung gabing yun, ay nilagyan nya na pala ng litrato namin, na kinuha nung hindi ako nakatingin. Nakakatawa talagang pagmasdan yung mukha ko dun. Parang yung mga nako-caught in the act sa serye ng "bitag" sa channel 9 ba yun? Ganung ganun ang reaksyon ko, pero cute! Mararamdaman mo yung kasiyahan kahit sa kakapirasong bagay lang.

"Teka! Akala ko ba ibibigay mo sakin 'to?"

"Nope! I've decided to keep it with me, remembrance ko 'to-- nating dalawa!"

Sagot nya nang nakatingin sa akin na may nakakalokong ngiti. Cute din talaga si Agnes, hindi lang talaga pansinin noon. Kawahig nya kasi si Charice P. na nerdy version sa glee. At sa dami na ng na-plug ko dito (Produkto, Artista, Banda, Commercial, Author, Anime, Books, at kung anu ano pa) siguro mayaman na ako, kung maniningil lang ako.

-------------

Sophia


Nakatingin ako sa dalawang paa habang naglalakad papalabas ng campus. May usapan kami ni Robert na magkikita sa school gate, tulad nang madalas naming gawin dati na kahit hindi pa kami ay para na ding kami. Ang gulo no?

Iba ang dating ng pakiramdam ko nung nasa school gate na ako. Kung dati ay lagi akong nangangamba dulot ng nakaraan, ngayon ay masaya ako. Ibang iba talaga! Naroon pa din ang presensya ni Sebastian, pero hindi katulad ng dati. Si Robert na ang unang pumapasok sa isip ko. Minsan ayoko talagang masanay sa isang bagay, dahil sa huli mahirap kapag ang kinasanayan mo ay bigla nalang mawawala. Magdudulot ito ng hindi malilimutang alaala at masakit sa pakiramdam.

Araw araw ako noong nag-aabang sa biglang pagsulpot ni Sebastian, simula nung bigla nalang syang maglaho. Kahit pa niloloko ko na ang sarili, ay wala pa ding humpay ang walang pagod kong puso sa pag-aasam.. paghihintay..

Malamig at dalisay ang hangin na naglalaro sa paligid, napaka kalmante at tila hindi ka makakaramdam ng kahit anong panganib..

"Miss! Miss!"

Nilingon ko kung ako nga ba ang tinatawag ng nasa likuran. Ngunit wala naman akong nakitang tao. May mga estudyante na naglalakad papauwi, pero walang kahit sino sa kanila ang nakatingin sa akin.

"Miss may nalaglag oh!"

Sa pagkakataong yun, hindi na ko lumingon. Alam ko na prank joke lang yun ng kung sino. Ngunit bigla nalang sumulpot sa harap ko si Richard at ubod lakas akong ginulat.

"Hahahaha!"

"Richard! It's not funny!"

"Ohh.. Richard, it's-not-funny!" pagulit nya sa sinabi ko na may halong pangloloko.

"Sino hinihintay mo? Si Robert ba?"

Hindi ako sumagot, at inirapan lang sya.

"Sungit! Miss sungit! hahaha! kayo na ba? kayo na? ha? ha?" pangungulit nya.

Hindi ulit ako sumagot, dahilan para maging seryoso ang kanyang mukha. Napatingin sa kung saan, at umupo sa kakapirasong gutter sa harap ng school gate.

"Kumusta na si Robert?"

Mahina nyang tanong, pero dahil kami na lang yata ang tao sa harap ng campus ay dinig na dinig ko iyon. Hindi ko alam ang gusto nyang iparating pero alam ko may gusto syang sabihin. Tumahimik lang ako, diskarte para mapilitan syang magsalita ulit.

"Matagal tagal na din kaming hindi nag-uusap.." dugtong nya pa.

Sa boses nya na parang may kakaiba, alam ko na meron syang pinupunto. Matagal tagal na daw silang hindi nakakapag usap. Pero araw araw na sa tuwing magkikita sila sa eskwela ay tila para silang magkapatid na laging nag-aasaran at naglolokohan..

"Nung unang kilala ko sa kanya nung 1st year, hindi ko lubos maisip na magiging bestfriend ko sya. Tahimik kasi sya, at madalas walang kausap. Lagi lang syang may bitbit na gameboy.. At tuwing lunch break ay nasa pinakadulo syang table sa canteen, katabi ng basurahan.."

"Hindi sya mahilig makihalubilo sa mga tao na nasa paligid nya. Malaki ang aming pinagkaiba. Kaya hindi ko talaga alam kung bakit napalapit ang loob ko sa kanya.."

Bigla nalang akong nagkaroon ng interes sa mga sinasabi nya. Parang biglang gusto kong makilala ang Robert noon. Kung anong mga ginagawa nya, mga bagay na gusto nya, at kung sino talaga sya sa pananaw ng ibang tao. Tumabi ako kay Richard at ngumiti ng bahagya.

"Pero alam mo ba? Malaki na ang pinagbago nya.."

Tumingin lang ako sa sinabi nya. Sya namang nakatingin pa din sa kung saan habang nagsasalita.

"Akala ko talaga kilala ko na ang Robert na palaging nasa tabi ko. Yung Robert na laging seryoso, tahimik, at pangiti ngiti lang.."

"Alam mo ba?--"

Pabitin nyang hayag, huminto sya ng sandali at tumingin sa akin na seryoso ang mga mata.

"Ngayon ko pa lang nakita ang totoong ngiti ni Robert.. Ang Robert na nakasama ko noon ay masayahin, pero ang Robert na nakikita ko ngayon ay maligaya.."

Napangiti ako sa sinabi nya. Batid kong malaki nga ang pinagbago nya, dahil galing mismo sa bestfriend nya na madalas nyang makasama, at halos kilala na sya ng lubos.

"Thanks Sophy.. Ingatan at mahalin mo si Robert, tulad ng ginagawa nya ngayon sayo."

Malinaw nyang sinabi.. Tumango lamang ako. Tumayo sya at kumaway lang sa akin na aalis na sya, naglakad ng deretso at hindi na lumingon.

Ang paglalahad ni Richard, ay nagbigay ng matinding palaisipan sa akin. Kung alam lang ni Richard ang posibleng mangyari sa hinaharap sigurado na magagalit sya sa akin. Alam ko ding natutuwa si Richard para sa kaibigan nya, halata ito sa kanya dahil ngayon ko lang syang nakitang seryoso sa mga sinasabi.

Napabuntong hininga nalang ako..

"Makakaya ko nga ba?"

..
...
....

"Kanina ka pa?!"

Sa boses palang, at tono ng pagsasalita ay kilala ko na.. Mabilis ko syang hinarap na nakangiti. Sinalubong sya at inakbayan. Sabay kaming naglakad papaalis.. Mabilis ang dating ng pagkakataon samin, pero mas minabuti kong pabagalin pa ito. Gusto ko pa syang makilala. Madami pa kong gustong maranasan ng kasama sya. Sa natitirang buwan sa huling year namin sa high school, isa lang ang gusto kong ipadama sa kanya..

Yun ay walang iba..

...

Kundi ang pagmamahal ko sa kanya..

------------

Kapirasong langit ang pakiramdam ko ngayon habang hawak ko ang kanyang kamay. Nagtatalo ang hiya at ang pagnanasa. Hiya dahil kulang ako sa self steem pagdating sa babae, pagnanasa naman dahil pangarap ko sa bawat oras na kasama sya. Wala nang tatalo pa sa nakatanggap ka ng bonus, kahit malayo pa ang pasko. Nabigyan ka ng advance na allowance kahit puro bagsak ang exam mo, at nakapasok ang isang maikling istorya mo sa saranggola blog awards.

Ngunit habang hawak ko ang kanyang kamay na tila kamay ng langit, ay hindi ko din maiwasang mag-isip kung hanggag kailan ba ako hihinto sa ganitong panaginip. Walang katapusang dasal na pinagdugtong dugtong para lang pakinggan ng taong nasa itaas.

Tahimik lang kami habang naglalakad, ni walang kibo sa isa't isa.. Magkasintahan nga kami sa sarili naming pananaw, pero para bang may malaking pader pa din na nakaharang.

Sa pagiging abala ko sa pag-iisip, ay biglang huminto si Sophia. Nagulat naman ako at agarang napatingin sa kanya..

"Sophia?"

"Malapit na tayo diba?"

"Oo.. bakit?"

"May nakalimutan yata ako.. Pwede ba samahan mo ulit ako pabalik?"

"Pabalik sa eskwela?"

"Yup! Sandali lang naman tayo.."

"Sige! Sige!"

Kahit pa medyo pagod na ang aking paa, ay pumayag pa din ako. Si Sophia eh! Advantage din sakin yun.. Basta para sa kanya ay nagiging sobrang okei ng lahat. Kung hindi man ako magwagi sa empires and allies, makita lang ang kanyang ngiti ay ayos na! Mapagalitan man ako ni ermats dahil sa pagiging bum ko, basta kasama ko sya ay sobrang okei pa din.

..
...
....

Halos 30 minutes din ang lakaran papunta sa kanila, at syempre ganun din ang pabalik. Dahilan para kumonsumo kami ng isang oras. Idagdag mo pa yung pahinto hinto, dahil may mga kalsada na pinagtripan na naman ng gobyerno para lang sirain ang dati nang ayos. Ewan ko ba..

...

Abot langit ang hingal ko ng marating namin ang school gate. Huminto sya at humarap sa akin.. Ako naman na parang tanga na naghihintay lang ng kanyang sasabihin, o kung ano nga bang nalimutan nya.

dehins na ko nakatiis pa.. tinanong ko na sya..

"Sophia, ano bang naiwan mo?"

"Wala!"

Anak ng! Kita mo nga naman mag trip ang girlfriend ko.. Hindi ko alam kung anung sumayad sa utak nya at naglakad kami pabalik ng eskwela. Tapos sasabihin nya na wala pala syang nalimutan.. Para lang kaming sumakay ng jeep at nag round trip, pinagkaiba nga lang pagod ang aking mga paa..

"Tara na! Hatid mo na ko!" nakangiti nyang sabi.

"Teka, teka! Naglakad tayo dito pabalik dahil sabi mo may nakalimutan ka tama?"

"Oo!"

Kumunot ng bahagya ang aking noo, nagbabanta nang mainis. Tiis! konting tiis! Kung wala lang ang salitang "mahal" kadugtong ng pangalan nya, at kung wala lang talagang "pag-ibig" na sinisigaw ng puso ko straight sa puso nya. Malamang at panigurado kanina pa ako nag walk out..

"Nasaan ang nalimutan mo?"

"Wala naman.." naglalambing nyang boses, pero nakangiti pa din na tila nang-aasar talaga.

*Sigh* "Okei, tara na.. hatid na kita ULIT.." anyaya ko.

"Sorry ha.."

Napahinto ako sa pag so-sorry nya, Napatingin sa kanya pabalik at sa puntong ito ay may halo nang pagtataka sa aking mukha.

"Sorry? Bakit?"

"Uhm-- Kasi napagod yata kita pabalik dito.."

Kung pwede ko lang sabihing "oo" sinabi ko na talaga. Hindi naman sya engot para hindi mapansin yun.

"Gusto ko lang ulitin ang paghatid mo sakin.."

"Ulitin? Bakit?"

"Napansin ko kasing wala ka man lang imik kanina.."

"Eh-- wala naman akong sasabihin din--"

"Kaya nga nagpasya akong bumalik tayo eh, kasi ayokong masayang ang panahon na kasama kita na parang dumaan lang, at tinangay lang ng hangin.."

"Gusto ko lang na yung every moment na magkasama tayo, ay yung moment na hinding hindi ko malilimutan.." dugtong nya.

Para nang sasabog ang pagkalalake ko, este ang puso ko sa sobrang tuwa! Hindi ako makapaniwala na sa kanya mismo manggagaling ang mga gustong gusto kong madinig. Hindi ako gwapo talaga, pero sa puntong 'to napilitan akong umastang pogi.

"Pasensya na kung ikaw ay naiinis, ayoko na sanang pagusapan pa. Kung gusto mo ay manood ka nalang ng sine. Diba huwebes ngayon? Baka may bago nang palabas.."

Parang gago lang yung kanta, kanina pa sumisingit sa isip ko..

..
...
....

Kung tutuusin hindi naman talaga ako marunong mag entertain ng babae, pareho lang nang dahilan kung bakit hindi ako mahilig sa sports. Iisipin mo palang nakakapagod na.. Paano pa kaya kung actual na. Sabi ng mas eksperyensado na sa pag-ibig, daanin lang daw sa bola. Yun daw yung pinupuri mo sya, gamit ang flowering words. Tulad ng mga "banats" at kung anu ano pa, para makuha ang puso nya. Pwede din pala gamitin ng mga negosyante yun. Pero sa pagkakaintindi ko ay simple lang ang salitang "bola", batay sa nakuha kong impormasyon, ang pangbobola ay kasing katulad lang ng "pamumulitika".

Nagsimula ulit kami sa umpisa..

Mula nung hinawakan ko ang kamay nya..
Mula nung nginitian nya ako..
Mula nung nagsabay ang aming mga paa sa paglalakad..

At sana kung mauulit lang, mula nung makilala ko sya..

Gusto kong ibalik lahat..

Tulad ng parehas naming gustong mangyari..

Pangarap naming sulitin ang bawat sandali..

Isang dangkal lang ang layo ng katawan ko sa kanya, at ang mga kamay namin ang tanging nagdudugtong sa amin. Pero ang distansyang yun ang nagsasabing wala nang pader na kanina lamang ay nakaharang..

"Robert!"

"Oh?"

"Kung nagkakilala tayo ng mas maaga pa, may tyansa kayang magiging tayo?"

"Depende siguro.."

"Paanong depende?" gulat nyang tanong, na tila namilog ang mga mata.

"Depende kung paano tayo nagkakilala.."

"Siguro nga.."

"Nakatakada lang siguro, na makilala kita sa maling panahon tulad ngayon.."

"........"

"Kasi kung hindi, siguro wala akong lakas ng loob na magtapat sayo.." paliwanag ko.

Tumango lang sya at ngumiti. Sa puntong yun ay lalo pang humigpit ang kanyang kamay sa paghawak sa akin. Nararamdaman kong kahit sa kaunting paliwanag ay natutuwa sya.

Ngunit nagulat ako ng huminto na naman sya. At ayokong makadinig na may nakalimutan na naman sya. Tumingin sya sa akin.. Nakangiti..

"Kwentuhan mo nga ako.."

"Kwento ng ano?"

"Kung anong Robert ang meron noon.."

"Huh? May Journal ako.. Basahin mo na lang!"

"Ayoko!"

"Sige kung ayaw mo, babalik tayo ulit sa school!" pagbabanta nya.

Nagpatuloy kaming maglakad, masayang nagkwentuhan, at nagpalitan ng mga pangyayari sa buhay. Hindi ko na namalayan na ang simpleng road trip namin, ay syang naging simpleng paraan para tuluyang bumagsak ang pader na kanina ko pa binabanggit.



"A man will fight harder for his interests than for his rights." -Napoleon Bonaparte

www.wankero.blogspot.com

 

[Ampy]

TEENAGE CAPPUCCINO - Flashback (Chapter 19)


Ang pagkakaroon ng heartbreak, ay kasing katulad ng na-corrupt na pc. Palaging last option ang reformat para maka move sa mga nasayang na files. Pero pagdating kay Sophia, hindi bale nang mabura lahat ng p**n collection ko sa hard disk, importane na enjoy ko sya.. Hindi ko lang talaga alam kung makakapag move on ako.

Sugal..

Isang sugal ngang maituturing.. Ang sugal ko kay Sophia, ay tila isang maganda, at makulay na bahaghari, matapos ang pahirapan na pagtatapat, ay masasaksihan mo ang kagandahan nito. Ang masaklap lang hindi permanente ang bahaghari, darating ang oras na maglalaho lang ito. Kaya sa panahon na nakikita pa sya ng mga mata mo, isa nalang ang dapat mong gawin.. Walang iba kundi sulitin.

Bumulong ang hangin, binulong ang pangalan ko..

"Robert.."

Nagulat na lang ako nung bigla nalang na cast ko ang huling rune na tatalo sa two-headed beast, sa final boss ng suikoden 2..

"Robert.."

Namulat na lang ang mata ko, nang mabasa kong nasa centerfold na pala ng isang sikat na magazine yung Kimi ni Todoke, pero wala pa ding season 3..

"Robert.."

Nabigla nalang ang puso ko nung malaman kong yung anghel na naglakad papasok ng klase namin noon, ay syang girlfriend ko ngayon..

"Robert.."

Bumulong ulit ang hangin, ngunit sa sandaling ito naiiba ang dating dahil may tono..

--------------------------

Habang feeling abala sa pagbabasa ng Eraserheads "Tikman ang langit" Anthology, sa isang local bookstore sa isang mall. Salubong ang aking dalawang balikat sabay sa aking kilay. Pinipilit kong maging seryoso sa pagbabasa, para lang makaubos ng oras sa paghihintay. Bahagya akong tumingin sa relos na naka display sa bookstore. Mag iisang oras na din pala akong tambay dito, kaya naman pala kanina pa ang tingin sa akin ng isang sales lady. Dehins ko lang alam kung type nya ko, or gusto nya na kong paalisin dahil mukhang nabasa ko na lahat ng libro sa pinoy-fiction section.

Ano nga bang hinihintay ko?

Halos isang linggo din ang nakalipas nung napagdesisyon namin ni Sophia na mag-date(hindi yung typical naming ginagawa, kasi ngayon for real na talaga!). Usapan namin alas tres ng hapon, pero pakiramdam ko'y halos isang taon na kong na-stock sa bookshelves na 'to, tulad ng isang libro na nalugi sa first in, first out..

"Nasaan ka naba?" bulong ko sa sarili.

"Sino po kuya?"

Nabigla ako nang sumagot ang isang batang babae na nasa gilid ko, at nagbabasa din. Sa tingin ko ang edad nya ay naglalaro sa walo hanggang sampung taon. Hindi ko sya pinansin, bagkus random akong humila ng libro ulit sa shelves. Pero napunit lalo ang mukha ko ng isang foreign magazine ang nadampot ko. Halata namang naligaw lang ang isang 'to, pero binuksan ko pa din at nagsimulang magbasa(kunyari).

"Kuya, ano po yang binabasa mo?" pangungulit pa ulit ng batang babae.

"Coloring booook poooohh!" sagot ko.

"Eh bakit may sexy sa likod?"

Mabilis kong tinignan ang likuran ng magazine, hindi nga nagkamali ang bata. Imahe ng isang babaeng model na binibida ang isang sikat na pabango, na kapag ginamit mo kahit hindi ka maligo ng isang linggo ay mag-aamoy artista ka ng isang taon. In-short pangmayamang pabango!

In-snob ko lang ang bata kahit pa pilit kong tinatago ang aking ngiti sa kanya, baka kasi lalo nya pa akong kulitin kapag nakipagbiruan ako sa kanya. Iniiwas ko din ang aking mata, para mapansin nyang hindi ako interesadong makipag usap sa kanya.

..
...
....

Maya maya pa agad na nag-ring ang cellphone ko. Mabilis ko itong binunot, ngunit agad na sinagot.. Bakit? Dahil parang lahat halos ng tao sa loob ay nakatingin sa akin. Para bang naistorbo ko sila sa kanilang pagbabasa, medyo tahimik din kasi ang ambience sa loob, dahilan para agad nila akong mapansin. Pero wala silang magagawa.. Si Sophia ang caller, at hindi naman ito library. Pasensyahan na lang..

"Hello?"

"Nasaan ka-na?" sagot nya na napuputol putol pa, at parang mali yata na sya ang magtanong ng ganyan.

"Nandito sa--" sabay banggit ng pangalan ng bookstore.

"Sorry ha! Pero male-late pa yata ako ng 15 minutes.."

"Teka, nasaan ka naba?"

"Nasa byahe na po.."

"SHHHHHH!!!" sita ng makulit na bata, sinenyasan ko lang sya na wag sumagot.

"Sige, dito lang ako! Tawag ka kapag malapit kana! Ingat!"

"Oks, ba-bye!" kasunod ang beep-beep-beep, palatandaan na naputol na ang linya.

Nakalimutan ko yatang tanungin kung bakit ba sya late, pero hindi bale na! iisipin ko na lang na maaga nalang ako dumating. Walang ibang choice kundi maghintay. Hawak pa din ang magazine kong nahablot, ay sumalampak na ko sa sahig at sumandal ng bahagya sa bookshelves. Tinignan ko ang front cover ng hawak kong magazine, si Apl De Ap ang nakaposing.

..
...
....

Sinabi ni Anna Quindlin na isang paraan para maiwasan ang writer's block, ay wag pahirapan ang sarili. Para mas klaro.. Don't be too hard on yourself. “People have writer’s block not because they can’t write, but because they despair of writing eloquently.” Merong tamang oras at panahon sa paghuhusga, dito pumapasok ang editing.

"Kuya, sino hinihintay mo?"

Buong akala ko ay umalis na ang batang babae na kanina pa nangungulit sa akin, pero heto na naman sya at biglang sumulpot sa harap ko. Wala na kong nagawa kundi makipagtalastasan na din sa kanya, bunga na din ng pagkaboring sa paghihintay..

"Gerlpren ko po!"

"Gerlpren? Yun ba yung syota?"

Bumagsak ang aking ulo sa sagot nya, at bahagyang natawa. Ibang klase mga bata ngayon, alam na ang tambay term ng magkasintahan.

"Opoooo" sagot ko.

"Umalis ba sya? Kelan sya babalik?" sunod sunod na tanong nya.

Napatingin ako sa kanya, batid sa hitsura nya na mas apektado pa sya kesa sa saking paghihintay. Sinenyasan ko sya na maupo sa tabi ko, at ikukwento ko sa kanya.

"Mag-de-date kasi kami ngayon, dito kami magkikita kaya dito ko sya hinihintay.." paliwanag ko, kahit hindi ako sigurado kung maiintindihan nya.

"Ako din hinihintay ko si mommy, dito nya ko iniiwan kay tita kapag magbabayad sya ng utang" sabay turo sa sales lady na nakatingin sa akin kanina pa.

"Ano pong name nya?"

"Sophia.."

"So-pi-ya? Parang matanda!' sagot nang bata habang nagtataka ang mukha.

"Hahaha! Ikaw anong pangalan mo?"

"Pilita po!" hindi ko alam kung tatawa ako ng malakas, dahil pang mas matanda ang pangalan nya.

"Ano? Chabelita?" pabiro kong sabi.

"Pilita po! PI-LI-TA!"

"Chabelita nalang, mas bagay sayo! Yun na lang tawag ko sayo okei?"

Ngumisi lang ang bata, at pangiti ngiting nakatingin sa akin. Minsan mas maganda pa palang kausap ang bata kesa sa matatanda. Sa matanda makikipagtalo kapa, hindi tulad ng bata na palagi kang tama.

"Saan kayo nagkita?" tanong nya pa habang walang tigil na pinaglalaruan ang kanyang hinlalaki sa kanang paa.

Hindi ko alam kung tama ba ang tanong nya, pero alam ko na ang tinutumbok nya ay..

"Paano kayo nagkakilala?"

..
...
....

Kulang nalang ay tuluyang masunog ang kilay ko sa pagre-review, para lang makapagpasikat sa unang exam sa panglimang araw ko sa ika-apat na taon sa buhay hayskul. Ni hindi sumagi sa isip ko na sa yugtong yun, ay tuluyang magbabago ang nakagawiang routine sa nakaraang tatlong taon. Minsan lang aapak sa buhay ang swerte.. Hindi ito jackpot sa lotto, raffle sa mall, pabingo ng baranggay, palabunutan ng sisiw at itik, at kung anu ano pang first requirements ang pera. Bagkus isang on-the-spot jackpot ang pagpasok ni Sophia sa klase namin, nung araw na yun.

Sa mahaba nyang buhok na jet black ang pagkatingkad, may stiff neck nalang ang hindi mapapa-head turn kapag nakita syang naglalakad sa hallway ng eskwelahan. Badtrip nga lang, dahil may pagka astig at sobrang taray nya. Sa tulad kong walang alam na lay sa larong pusoy, ay paano nya ako mapapansin?

"Wala akong balak makipag-boyfriend!"

Muntikan na kong malunod sa nag-uumapaw nyang self confidence, matapos nyang ihayag ang kanyang first statement o sabihin na nating first rule nya. Pero hindi naging hadlang yun para mawalan ako ng pag-asa..

"Teenage Cappuccino.."

Yan yung title ng nobelang binabasa mo ngayon.. Sa totoo lang ang layo ng adolescence sa isang tasang kape! Parang mantika lang at tubig yan eh! Russia at America, North and South Korea, na sobrang imposibleng magtugma. Pero ang buhay ay laging may turning point, ang ending nangyari ang imposible!

Standard ang 3 teaspoon sa paggawa ng cappuccino, para magmukha itong caramel habang hinahalo.. gago lang ang nag-isip na pwedeng ipamalit ang asin sa asukal..

"Ako yun!"

Ako yung siraulong naglagay ng asin sa kape, ang resulta? walang iba kundi swerte!

----------------------------

Hindi lahat ng xmas light kumukutitap, merong supot, meron ding busted, kadalasan sira. Kung sa divisoria ka bibili, siguruhin lang na may insurance ang bahay nyo, o kaya nakasangla na sa kapitbahay ang titulo. Para kung sakaling ang nabili nyong xmas light ay may package pala ng fireworks, ay makakaligtas ka sa pagpapagawa, at may pangpiyansa ka kung sakaling may madisgrasya mo ang katabing bahay at ang alaga nilang manok. Hindi talaga lahat ng xmas light kumukutitap, napatunayan ko ito nung kasunod pala ng swerte ay sunod sunod din kamalasan.

"Hindi ka ba hinahanap ng mommy mo?" tanong ko kay Chabelita.

"Hindi pooo!"

"Saan ba sya nagpunta? ano bang utang binayaran nya?"

"Yung sa bangko, yung pinangbili ng bahay namin!"

"Ahhh.. Hindi kaba naiinip kakahintay?"

"Ano po yung naiinip?" tanong ni Chabelita.

"Yung naghihintay ka, pero ang tagal dumating" paliwanag ko.

"Ahh.. yun po ba yung BORED?"

Jesus, Mary, Joseph! Witty si Chabelita! ayaw nya ng inip, gusto nya bored. Tingin ko mas nanonood sya ng nickelodeon, kesa going bulilit. Hindi ko na alam ang susunod kong itatanong sa kanya. Napatingin na lamang ulit ako sa relos at napansing malapit nang matapos ang kinse minutos. Tumayo na si Chabelita sa pagkakaupo, halatang nangawit na sya sa kakalaro ng kanyang hinlalaki sa kanang paa. Pero mali pala ako, nag-inat lang sya at umupo naman sa kabilang side ko.

"Wala pa din po sya?"

"Sino?"

"Yung girlfriend mong matanda ang name" natatawa nyang sabi.

"Wala pa eh! Nabo-BORED na nga ako eh!"

"Hihihi!"

"Samahan na lang kita maghintay kuya--"

"Robert! Kuya Robert name ko.."

..
...
....

Sa isang linggo, limang araw lang ang pasok sa eskwela. Pitong oras na pag-aaral, kalahating oras na pagkain, at kalahating oras na pagpila sa canteen. Nagsilbing isang buwan ang isang araw ko sa loob ng eskwelahan, dahil mukhang puputi lahat ng buhok ko sa kunsumisyon sa "troublesome girl" na si Sophia.. Oo! Beside sa pagiging anghel na imahe nya, ay tila sasaluhin mo lahat ng problema kapag kasama mo sya. Sya yung tipong babae na mahilig mang-bully ng lalaki, parang yung seksing teacher lang sa Gokusen.

"Sya ang boyfriend ko! Kaya wag mo na akong sunduin.. Okei?"

Hindi ko alam kung sasaluhin ko lahat ng suntok, batok, sipa, at tadyak ng kuya nya, matapos nyang sabihing ako ang boypren nya(kahit hindi pa!), at hanggang sa ngayon ay hindi ko pa din alam, kung anong pumasok sa kokote nya at nabanggit nya yun. Isama mo pa nung mapa-away ako sa canteen at magmistulang dalmatian ang mukha, syempre walang ibang dahilan kundi sya. Nasuntok ako ng klasmeyt kong si Martin, dahil napagkamalan nya akong superhero na magliligtas, at aagaw ng spotlight nya para kay Sophia.

Rival..

Sa buong buhay ko hindi ko pa naranasang makipag kumpitensya. Ako yung sundalong hindi susugod sa gera, kahit pa may bala. Pero kung si Sophia, ang watawat na pwede kong maagaw sa kalaban. Automatic! Prente! Magiging ala-rambo ako!

Sa literature club ako, habang nasa cooking class naman si Sophia. Kasama ang walang kasing hambog na si Raymond. Dinaig pa nya ang bagsik ng pinakamalupit na bagyong nagdaan sa kasaysayan ng pinas, walang iba kundi ang "kayabangan".

...

"Kuya Robert, wala pa ba sya?"

"..."

"Kuya! Kuya!"

*sigh*

"Malapit na siguro, gusto mo ba syang makita?"

"uhm! uhm!"

"Maganda ba sya kuya?"

"Kasing cute mo.."

"Eh hindi pala sya maganda?"

"bakit?"

"kasi cute lang eh, sabi ni mommy beautiful daw ang maganda at hindi cute"

Natatawa na lang ako sa pinagsasasabi ni Chabelita, kakaiba ang batayan nya sa pagsagot at katanungan. Pero nakakalibang, pangpalipas oras, at anti-umay. Tumayo ako, at nagpapagpag ng jeans. Sinubukang tumanaw tanaw sa labas, pero wala pa din kahit anino man lang ni Sophia. May mga mukha ng taong naglalakad, naglalabas-masok, at nag-uusap sa mall. Iba't ibang reaksyon, iba't ibang emosyon, at sigurado kanya kanyang diskusyon. Pero wala ang mukha na hinahanap ko. Magpapasya na sana akong lumabas ng bookstore, nang biglang may humablot na naman ng laylayan ng suot kong polo-shirt.

"Kuya, saan ka pupunta?"

"Titingin lang ako sa labas, babalik ako!" kahit pa pilit ang ngiti ko, halata sa mukha ng bata ang pagkadismaya.

Wala akong nagawa kundi samahan sya muli sa loob. Nginitian naman ako ng saleslady na syang tyahin pala ni Chabelita. Sinamahan ko syang maupo sa bakanteng limesa kung saan puro children's book lamang ang nakapatong. Puwesto ako na nakaharap sa salamin ng store, para mas mabilis kong makita kung parating na si Sophia.

"Heto, basahin mo yan!" sabay abot ng isang colored chart na halatang pangbata.

"Ayaw.. Magkwento ka nalang kuya.." bulong nya sakin na pinipilit takpan ang kanyang bibig.

Napangiti naman ako, at tumingin ulit sa relos. Tsaka nagpatuloy ng kwento.

...

Hinding hindi ko malilimutan ang ending ng Ichigo 100%! Pangalawa yun sa pinaka paborito kong ecchi genre sa manga, Una ang Bitter Virgin. Matapos ang paghihiwalay nila Nishino at Junpei, akala ko si Aya Touju na talaga ang makakatuluyan nya. Pero parang batang inagawan lang ng lollipop ang pakiramdam ko nung nagbago bigla ang ihip ng hangin sa loob ng utak ng otor nito. Hindi ko na sasabihin ang nangyari, pero ang ending na yun ay nagbigay sakin ng matinding hang over na tumagal ng halos isang linggo. Araw araw kong iniisip kung tila naka rugby nga ba talaga ang otor nun, noong sinusulat nya ang ending o sinadya nya yun para bigyan lang ako ng sakit ng ulo.

Parehas na parehas ang pakiramdam ko nung nabasa ko ang ending ng Ichigo 100%, at nung matikman ko ang madalas kong nababasa sa slum book. Walang iba kundi ang "First kiss". Naks naman!

"You already had my lips, so work hard to earn my heart.."

Nakailang panood na ko ng ilang romantic comedy(dahil hindi ko naman trip ang solid love story eh), Maka-ilang beses ko na ding nasaksihan ang "Kissing Scene". Bilang isang artista isa itong initiation para masabing pwede kang pumalit kay Robert Pattison na nakuha ang title na "Best Kisser".

Pero walang tatalo sa first kiss ko, kahit pa hindi si Angelina Jolie ang ka-partner ko. Ang sarap sa pakiramdam, para ka lang sumimple ng tulog habang nasa trabaho. Parang nag-ulam ng sinigang na bangus, na kaning lamig ang kanin. Para ka na ding nagwagi ng libreng air ticket pauwi ng pinas, para sa pasko.

"Nag-kiss kayo?" halos mamilog ang mga mata ni Chabelita sa narinig.

Natawa lang ako sa reaskyon nya, hindi na din ako sumagot dahil alam kong bawal pa sa bata ang mga pinagsasasabi ko.

"Melissa! Melissa!"

Nagulat si Chabelita, at agad na napatayo sa kinauupuan. Nagtatakbo ito at tinungo ang babaeng tumatawag ng pangalang Melissa. Mabilis nya itong niyakap, napabulong ng bahagya, at tumingin sakin. Kasunod ng pag ngiti, agad syang kinarga ng babae. Doon ko palang napuna na yun na pala ang mommy nya, at hindi Pilita ang pangalan nya.

Natawa na lang ako sa sarili..

..
...
....

How far will you go? Track No. 3 sa last album ng Eheads na pinamagatang Carbon Stereoxide, ang tugtog sa loob ng bookstore. Timecheck.. 4:30 na ng hapon.. Sakto lang para sa next movie sa sinehan.

Napangiti nalang ako habang tinitignan ang babaeng naglalakad papunta sa direksyon ko. Hindi ko lubos maisip na may pag-asa pala talaga ang swerte sa tulad ko. Sa maikling panahon na pagtambay ko sa loob ng bookstore, nagawa ko na palang magbalik tanaw sa mga chapters ng love story namin ni Sophia.

How far will you go?

Yun yung last words sa chorus ng kanta, parehas na parehas. Sa pagkakasabik ko sa kanya, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ako na mismo ang tumayo, kabaliktaran ng madalas nyang ginagawa, ako naman ang umakbay sa kanya. Sabay ngiti, pero hindi pang model ng toothpaste.

"Sorry! Sorry talaga! Si mommy kasi eh!"

"Okei lang, hindi din naman ako nainip sa paghihintay.."

Napakagat labi lang sya, at nagpapa-awa ang mga mata. Masaya ako, kahit pa hindi sya nakita ni Chabelita, ay alam kong nag-enjoy sya sa istorya ko. Nakalimutan ko din palang ibilin sa kanya na wag masyadong magbabad sa international tv programs, sayang din hindi ko naturo sa kanya na Melissa ang pangalan nya, at hindi Pilita.

"Bakit napapangiti ka?" nagtataka nyang tanong.

"Wala.."

"Hindi nga?! Bakit nga?"

"Iniiisip ko kasi, kung anong magandang panoorin sa sinehan ngayon.."

"Ayaw mo ba yung Betty La Fea The Movie?"

"Korni kaya.. Rambo 4?"

"Mag-isa ka nalang manood.."

..
...
....

Ilang ulit ko bang sasabihing tila musika ang pag-ibig ko kay Sophia? Hindi ko pa ba nasabi? Masarap kasing pakinggan.. Suave lang! Hindi man hitik sa riffs, shredding, at tappings.. Ay para namang pentatonic na humehele sakin hanggang makatulog. Hindi ko man ito maipaliwang nang maayos tulad ng paghusga nila sa "Alapaap" na isa daw "ode to drug abuse" kahit pa ang dating nito kay Ely ay "ode to freedom", ay wala na kong pakielam.

Nagsisimula na kong mag-enjoy..

Nagsisimula na kong magkaroon ng hang-over..

Nagsisimula ko na ding makita ang tunay na kagandahan ng bahaghari..


ayoko talaga magplug www.wankero.blogspot.com

 

[komwari]

Starring yung poem ni nikkie.
.
Trops, iplug mo yung counseling business natin.

 

[Ampy]

tsaka na trops, wala pang broken hearted akong namataan dito

nagaadik ka ngayon ha, mukhang tapos na pinagkakaabalahan

 

[breaker004]

update na idol... nanggigigil na ako..

 

[komwari]

Holy week na trops. Lakas ng ulan dito samin. Summer na summer.
.
Kelan mo ba tatapusin to.